Ofiara (religia)

Celem ofiarodawcy jest: pokuta lub przebłaganie bóstwa, oddanie mu hołdu, poddanie się jego woli, prośba o jego przychylność, rodzaj pobożnego handlu na zasadzie „ja Tobie, Ty mnie", „daję abyś dał". Bywa też, że nabiera charakteru magicznego^[2]. Wysokość i wartość składanej ofiary jest uznaniowa, subiektywna i uwarunkowana trybem życia ofiarodawców.

W wierzeniach Słowian ofiarę nazywano obiatą, trzebą lub żertwą.

W wielu kulturach, za najbardziej cenny dar dla bóstwa uważano krwawe ofiary z ludzi (osób dorosłych, ale także z dzieci^[3] i władców^[4]) i zwierząt. Np. na terenie Peru na szczytach gór lub wulkanów (np. Ampato i Pitchu Pitchu) archeolodzy odnajdują szczątki dzieci sprzed ok. 500 lat. Inkowie składali dzieci w ramach tzw. rytuału capacocha. Pierwszym, który odkrył zmumifikowane szczątki tych dzieci był Dr Johan Reihard. Były wkopane w pozycji siedzącej w kamienne prostokątne platformy. Według Dagmary Sochy, bioarcheolożki z Centrum Badań Andyjskich Uniwersytetu Warszawskiego (CEAC) w Cuzco, Inkowie wierzyli, że w swej niewinności dzieci poprzez ofiarę miały stać się pośrednikami między bogami i ludźmi. Inkowie chcieli w ten sposób łatwiej nakłonić bogów do podjęcia sprzyjających dla siebie decyzji^[5] .

Z czasem ofiary z ludzi zastąpiono ofiarami ze zwierząt lub ofiarą symboliczną (kukły, na które upuszczano kilka kropel krwi).

 

Judaizm od początku zwalczał tego typu ofiary z ludzi. Opowieścią mającą charakter programowy było ofiarowanie Izaaka przez Abrahama (Księga Rodzaju 22). Opowiadanie to mogło być wytłumaczeniem, dlaczego w świątyniach izraelskich nie składano w dzieci w ofierze, podczas gdy czyniono to w świątyniach kananejskich^[6]

Społeczności rolnicze obok krwawych ofiar praktykowały ofiary z plonów. Rozwój kultu religijnego spowodował ustalenie określonych pór i miejsc na składanie poszczególnych ofiar. W ten sposób rozwijała się siatka stałych miejsc świętych (gaje, jaskinie, kamienie, rzeki). Z czasem w miejscach świętych na wzór pałaców królewskich zaczęto wznosić przybytki bóstwom ze służącymi-kapłanami. Te z kolei przekształciły się w świątynie, których okazałość zależała od potęgi danego kultu.

Krwawe ofiary przygotowywała do składania określona i znająca się na przypisach religijnych osoba. Dokonywała czynności rzeźniczych sama bądź nadzorowała poprawność ich wykonywania przez swoich pomocników. Gdy rozwinął się stan kapłański, ofiarnik-rzeźnik stał na straży ceremonii zabicia i rozdzielenia mięsa ofiarnego. Początkowo mięso palono lub opiekano nad świętym ogniskiem, z czasem święte miejsce przekształciło się w ołtarz, przed którym wznoszono świątynię. Później ołtarze zaczęto umieszczać w obrębie murów świątynnych.

Rodzajem ofiary religijnej było także palenie kadzidła i okadzanie dymem miejsc świętych. Okadzanie miejsc świętych wywodzi się ze wschodnich tradycji świeckich, zgodnie z którymi dym kadzidła wdychano po ucztach^[7].

W hinduizmie od czasów upaniszad popularyzowano interioryzację ofiary w procesie indywidualnej sadhany.

W historii religii Izraela, w Judaizme, praktyka i rozumienie ofiary doznało ogromnej ewolucji, od prymitywnych rytuałów nomadów do złożonego kultu w Świątyni jerozolimskiej^[8]. Po zburzeniu Świątyni w 70 r. n.e., w kulcie synagogalnym ofiary fizyczne zostały zastąpione przez „pamiątkę”, której towarzyszą modlitwy konsekrujące ofiarę (Aboda). Odmawiano je przy składaniu ofiar, gdy jeszcze kult świątynny się odbywał.

W religii chrześcijańskiej składanie starotestamentowe ofiar zostało zastąpione przez jednorazową doskonałą ofiarę Jezusa Chrystusa, który umarł na krzyżu za grzechy ludzkości. W katolicyzmie i prawosławiu ofiara Chrystusa jest sakramentalnie uobecniana podczas Eucharystii^[9].

• Baudler G., Bóg i kobieta. historia przemocy, seksualizmu i religii, Łódź 1995. ISBN 83-85732-25-X.
• Zarys dziejów religii, JózefJ. Keller (red.), JózefJ. Bielawski, Warszawa: „Iskry”, 1986, ISBN 83-207-0849-4, OCLC 830217472 . Brak numerów stron w książce
• Charles Hauret: Ofiara. W: Słownik teologii biblijnej. X. Léon-Dufour (red.), K. Romaniuk (tłum. i oprac.). Wyd. 4. Poznań: Pallottinum, 1994, s. 610-113. ISBN 83-7014-224-9.
• Szymon Zdziebłowski: Naukowcy: dzieci składane w ofierze przez Inków pochodziły z całego imperium. [w:] Nauka w Polsce [on-line]. 23.09.2019. [dostęp 2020-12-02].