Nick Heidfeld

Heidfeld zaczął się ścigać w 1988 r. W roku 1994 rozpoczął starty w Niemieckiej Formule Ford, zwracając na siebie uwagę 8 zwycięstwami w 9 wyścigach i zdobyciem tytułu. W roku 1995 wygrał Niemiecką Formułę Ford 1800 i zajął drugie miejsce w Zetec Cup. W 1996 r. startował w Niemieckiej Formule 3, zajmując piąte miejsce po wygraniu trzech wyścigów. W następnym roku zdobył w tej serii tytuł i wygrał prestiżową eliminację w Monako. W roku 1998 wygrał trzy wyścigi i był drugi w klasyfikacji końcowej w Międzynarodowej Formule 3000. Jeździł w barwach stajni West Junior Team i w tym samym czasie pełnił funkcję kierowcy testowego stajni McLaren w Formule 1. W 1999 r. wygrał w Międzynarodowej Formule 3000.

Po imponującym sezonie w Formule 3000 Heidfeld podpisał kontrakt ze stajnią Prost Grand Prix na sezon 2000, zostając partnerem Jeana Alesiego. Przez większość sezonu nie kończył wyścigów i nie zdobył żadnego punktu, co spowodowało odejście z zespołu po sezonie.

W 2001 r. podpisał trzyletni kontrakt z zespołem Sauber, będąc partnerem debiutującego Kimiego Räikkönena. Gdy Mika Häkkinen oświadczył, że wycofuje się z Formuły 1 po sezonie 2001, wiele osób myślało, że to właśnie Heidfeld zastąpi dwukrotnego mistrza świata w stajni McLaren. Pomimo tego, że spisywał się lepiej od swego partnera z zespołu, stanął na podium podczas Grand Prix Brazylii, to właśnie Räikkönen dostał miejsce w bolidzie stajni z Woking na sezon 2002. Heidfeld jeździł w Sauberze jeszcze w sezonie 2002 i 2003. Po zakończeniu sezonu wydawało się, że Heidfeld nie znajdzie miejsca w żadnym zespole w sezonie 2004.

Po pomyślnym przejściu wielu testów zespół Jordan oświadczył, że Heidfeld będzie kierowcą stajni w sezonie 2004. Został partnerem debiutanta, Giorgio Pantano. Spisywał się dobrze w słabym bolidzie, nie podpisał jednak kontraktu z żadnym zespołem na starty w sezonie 2005.

W trakcie zimy, Nick testował ze stajnią Williams, konkurując o posadę w zespole z Antônio Pizzonią. 31 stycznia 2005, podczas prezentacji nowego bolidu oświadczono, że to Heidfeld zostanie drugim kierowcą zespołu u boku Marka Webbera. W trakcie sezonu Nick wywalczył pole position i trzykrotnie stawał na podium, a w klasyfikacji generalnej zajął 9. miejsce.

W sezonie 2006 Nick powrócił do zespołu Sauber, ale wykupionego przez BMW i przemianowanego na BMW Sauber. Jego partnerem został Jacques Villeneuve, którego od Grand Prix Węgier 2006 zastąpił Robert Kubica. W sezonie 2007 został w BMW Sauber i zajął 5. miejsce w końcowej klasyfikacji sezonu z dorobkiem 61 punktów, stając dwukrotnie na podium. W tym sezonie był wyraźnie z przodu przed Robertem Kubicą, który zajął 6 miejsce. W kolejnym był już wyraźnie słabszy od Polaka, który pokonał go w klasyfikacji generalnej. Ogólnie był to dla niego ciężki sezon. Głównym problemem Niemca były kłopoty z rozgrzewaniem opon, co było powodem słabych pozycji w kwalifikacjach. Kilkakrotnie nie awansował do finałowej części. Mimo to stanął aż czterokrotnie na drugim stopniu podium, jednak w dość sprzyjających okolicznościach. Ostatecznie sezon ukończył na 6 miejscu w końcowej klasyfikacji z dorobkiem 60 "oczek" niespodziewanie przegrywając o jeden punkt z Fernando Alonso, który w ostatnim wyścigu sezonu zajął 2 lokatę. W sezonie 2009 po wielu spekulacjach ponownie reprezentuje barwy zespołu BMW Sauber. Szef zespołu Mario Theissen kierował się dobrymi wynikami Niemca w końcówce sezonu.

29 lipca 2009 szefostwo BMW Sauber ogłosiło decyzję o wycofaniu się z Formuły 1 wraz z końcem sezonu 2009^[2].

4 lutego 2010 roku szefostwo Mercedes GP oznajmiło, że kierowca podpisał kontrakt z zespołem, na mocy którego będzie kierowcą testowym niemieckiego zespołu^[3].

17 sierpnia 2010 roku zespół Mercedes GP ogłosił rozwiązanie umowy z niemieckim kierowcą^[4]. Tego samego dnia Nick Heidfeld rozpoczął testy opon z Pirelli w specyfikacji na 2011 rok. Niemiec prowadził ubiegłoroczną Toyotę TF109^[5].

14 września 2010 roku podpisał kontrakt ze szwajcarskim zespołem BMW Sauber. Od Grand Prix Singapuru zastąpił Hiszpana Pedro de la Rosę^[6].

Po wypadku Roberta Kubicy podczas rajdu Ronde di Andora, szefostwo zespołu Lotus Renault GP zaczęło rozglądać się za zastępcą kontuzjowanego Polaka^[7]. 9 lutego ogłoszono, że zespół zaprosił Niemca na przedsezonowe testy do Jerez de la Frontera, które odbywały się w dniach 10-13 lutego^[8]. W sobotę, kiedy to Niemiec zadebiutował za kierownicą Renault R31, udało mu się ustanowić najszybszy czas okrążenia^[9]. Cztery dni później, w środę wieczorem oficjalnie potwierdzono zakontraktowanie byłego kierowcy Saubera jako zastępcy Roberta Kubicy w sezonie 2011^[10].

Sezon 2011 rozpoczął się Grand Prix Australii, gdzie w kwalifikacjach Heidfield zajął 18. miejsce^[11]. Wyścig ukończył na dwunastej pozycji^[12].

Podczas kwalifikacji do Grand Prix Malezji zajął 6. miejsce^[13]. Po dobrym starcie w wyścigu przesunął się na drugą pozycję. Wyścig ukończył na 3. miejscu, tym samym zdobywając pierwsze od dwóch lat podium w Formule 1 (poprzednie zdobył w tym samym miejscu, było to drugie miejsce w GP Malezji 2009).

24 sierpnia 2011, zespół Lotus Renault GP poinformował, iż Nick Heidfeld zostanie zastąpiony przez Bruno Sennę^[14]. W wyniku tego Niemiec pozwał zespół za niewypełnienie warunków kontraktu^[15]. Ostatecznie sprawa zakończyła się rozwiązaniem kontraktu za porozumieniem stron^[16].

Po 2011 roku Heidfeld poświęcił się głównie startom w wyścigach długodystansowych. Startował w VLN Endurance, 24-godzinnym wyścigu Le Mans, 24h Nürburgring, FIA World Endurance Championship (mistrz w klasie LMP1 w 2014 roku), American Le Mans Series. Poza tym Niemiec zaliczył gościnne starty w V8 Supercars i Porsche Supercup.

W sezonie 2014/2015 Niemiec podpisał kontrakt z monakijską ekipą Venturi na starty w Formule E. W ciągu jedenastu wyścigów, w których wystartował, raz stanął na podium (ePrix Moskwy 2015). Z dorobkiem 31 punktów został sklasyfikowany na dwunastej pozycji w końcowej klasyfikacji kierowców.

• Oficjalna strona Nicka Heidfelda. nickheidfeld.com. [dostęp 2010-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-20)]. (ang. • niem.).
• Strona na oficjalnej stronie Formuły 1. formula1.com. [dostęp 2011-09-04]. (ang.).