Mieczysław Naruszewicz

W latach 1947–1949 studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Xawerego Dunikowskiego^[1][3]. W latach 1949–1951 kontynuował studia na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w 1953 uzyskał dyplom^[1][3]. Na jego poczet artyście zaliczono prace przy rekonstrukcji płaskorzeźb na Rynku Starego Miasta w Warszawie (m.in. Łasica, Kogut)^[1][3]. Naruszewicz należał również do zespołu zajmującego się rekonstrukcją pomnika Fryderyka Chopina w Łazienkach^[1][3].

W 1956 zatrudnił się w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego; początkowo pracował jako projektant w Wydziale Ceramiki i Szkła, gdzie od 1958 w zespole z Henrykiem Jędrasiakiem, Hanną Orthwein i Lubomirem Tomaszewskim projektował drobną rzeźbę kameralną, tzw. figurki ćmielowskie^[1][4][3]. B. Banaś zidentyfikowała 44 formy autorstwa Naruszewicza^[4]. Przedstawiają one głównie postaci zwierzęce; cechują się syntetycznością, wyrażającą się m.in. w redukcji liczby punktów podparcia poprzez łączenie kończyn zwierzęcych^[3]. Figurki Naruszewicza należą też do najbardziej dynamicznych w zbiorze figurek z IWP; sposób wygięcia sylwetki obiektu przekazuje wrażenie ruchu^[5].

 

Od 1961 projektował dla Zakładu Wzornictwa Środków Transportu IWP^[1][4]. Przygotowywał projekty nadwozi samochodów (modele Warszawa 210, Star 200), skuterów (Osa), tramwajów, lokomotyw, wagonów pasażerskich^[4]. Jednak żaden z jego projektów nie trafił do produkcji seryjnej – wybierano propozycje innych zespołów (jak w przypadku Osy), bądź projekty pozostawały na etapie prototypów (jak w przypadku Stara 200) lub studiów^[4][3].

Oprócz prac projektowych artysta zasiadał również w ministerialnych komisjach selekcyjnych — w latach 1958–1970 był członkiem Komisji Ocen Ministerstwa Kultury i Sztuki, a w latach 1963–1964 — Komisji Ocen Ministerstwa Oświaty^[1].

W latach 1976–1983 artysta kierował Pracownią Wzornictwa w Zjednoczeniu Przemysłu Zmechanizowanego Sprzętu Domowego „Predom”^[4][3]. Projektował artykuły gospodarstwa domowego takie jak żelazka, miniopiekacze, gofrownice, maselnice, wentylatory, ekspresy do kawy, lodówki, sokowirówki, odkurzacze, a także kabiny natryskowe^[3]. W latach 80. kontynuował prace projektowe jako projektant niezależny^[4].

 

 

W zakresie rzeźby monumentalnej artysta jest autorem Pomnika 1000-lecia Jazdy Polskiej w Warszawie^[4][3]. Inne prace Mieczysława Naruszewicza znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Historii Polskiego Ruchu Rewolucyjnego w Warszawie, muzeum w Halle i w zbiorach prywatnych^[1][6]. Pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 86D-5-14)^[7].

• 1953 – nagroda Ministra Kultury i Sztuki za płaskorzeźbę Łasica na rynku Starego Miasta w Warszawie^[1]
• 1957 – nagroda na Ogólnopolskiej Wystawie Architektury Wnętrz^[1]
• 1964 – odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”^[1]
• 1967 – III nagroda w konkursie na medal 50. rocznicy rewolucji październikowej^[1]
• 1967 – III nagroda (w zespole) w konkursie na pomnik I Armii Wojska Polskiego^[1]
• 1968 – wyróżnienie na Biennale Rzeźby w Metalu^[1]
• 1972 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski na wniosek Ministra Nauki^[2]
• 1978 – IV nagroda w konkursie na pomnik Pielgrzym polski żołnierzem Francji, Paryż^[2]

• 1957 – Ogólnopolska Wystawa Architektury Wnętrz^[2]
• 1958 – Wystawa Projektantów Zakładu Ceramiki Instytutu Wzornictwa Przemysłowego^[2]
• 1959 – Wystawa Przemysłowa, Moskwa^[1]
• 1960 – II Ogólnopolska Wystawa Ceramiki i Szkła Artystycznego, Wrocław^[1]
• 1963 – Polnisches Glass und Ceramik, Berlin^[1]
• 1963 – Wystawa Ceramiki i Szkła, Sofia^[1]
• 1968 – Biennale Rzeźby w Metalu^[2]
• 1969 – XXV-lecie PRL — Ceramika i Szkło, Wrocław^[1]