Mieczysław Madejski

Był synem Aleksandra i Heleny z Radzimirskich. W 1939 roku ukończył 4. klasę Gimnazjum im. Mikołaja Reja^[1].

1 września 1939 roku zgłosił się do prac przy obronie przeciwlotniczej. W czasie obrony Warszawy – mając 16 lat – zajmował się wieloma pracami wspierającymi obronę (gaszenie pożarów, kopanie rowów, dowożenie wody).

W czasie okupacji kontynuował naukę, jednocześnie zajmując się sabotażem. Początkowo uczył się w technikum samochodowym przy ul. Boboli, po jego ukończeniu w 1942 roku został przyjęty na wydział mechaniczny Wyższej Szkoły Technicznej (Höhere Technische Fachschule).

Już w styczniu 1940 roku wraz z kolegami z harcerstwa przyłączył się do ZWZ, został zaprzysiężony i przyjął pseudonim „Marek”^[1]. Po zaprzysiężeniu został przyjęty do tajnej podchorążówki, w której zaczął specjalizować się w pracy sapera.

Równocześnie brał udział w akcjach sabotażowych, w szczególności:

• podpalanie zakładów produkujących na potrzeby wojska,
• podpalanie garaży żandarmerii przy ul. Podchorążych,
• wysadzanie pociągów: dwukrotnie pociągi z zaopatrzeniem na wschód, oraz pociąg „Urlaubzug” na zachód z Niemcami udającymi się na urlop do Rzeszy.

Na kilka dni przed powstaniem warszawskim dostał rozkaz koncentracji broni w opuszczonym budynku przy Ogrodzie Saskim. 1 sierpnia pluton „Topolnicki” – którego był dowódcą – dostał rozkaz uwolnienia innego oddziału przy ul. Dzielnej. Oddziałem tym okazało się dowództwo powstania. Następnie jego pluton brał udział w uwolnieniu ok. 350 Żydów z obozu „Gęsiówka”. W czasie walk z Niemcami w trakcie rozpoznania okolic Cmentarza Powązkowskiego został ranny, co zmusiło go do chwilowego wycofania się z walk i przekazania dowództwa plutonu^[1].

W czasie walk powstańczych był 3 razy ranny.

Starał się kontynuować naukę na Politechnice Warszawskiej, ale już w grudniu 1945 roku został aresztowany. Po zwolnieniu z 3-miesięcznego aresztu ukończył Politechnikę Warszawską, choć początkowo był zarejestrowany na Politechnice Łódzkiej. Pracował jako inżynier przy odbudowie Warszawy, potem w Przedsiębiorstwie Budowy Kopalń Surowców Chemicznych i w Wytwórni Kosmetyków „Uroda”.

W 1969 roku udało mu się wyjechać za granicę. Pozostał na emigracji, zamieszkał w Sea Cliff w stanie Nowy Jork. W Stanach pracował jako inżynier specjalizujący się w aparaturze medycznej. Przeszedł na emeryturę w 1993 roku. Pierwszy raz przyjechał do Polski w 2004 roku, do końca życia aktywnie uczestniczył w pracach Muzeum Powstania Warszawskiego w Warszawie.

Od 1996 roku był prezesem nowojorskiego oddziału Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej^[1].

Został odznaczony:

• Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski („za wybitne zasługi w działalności na rzecz środowisk polonijnych i kombatanckich w USA”, 2019)^[2]
• Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski („za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz środowisk kombatanckich”, 2008)^[3]
• Krzyżem Walecznych (dwukrotnie)
• Warszawskim Krzyżem Powstańczym
• Krzyżem Armii Krajowej
• Medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939”
• Medalem Wojska (Londyn)
• Medalem „Pro Memoria”
• Odznaką Honorową Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej (nr 79)
• Złotą Odznaką Honorową Stowarzyszenia Polskich Kombatantów
• Medalem pamiątkowym z okazji 70. rocznicy Powstania Warszawskiego

W dzieciństwie mieszkał w Warszawie przy ul. Puławskiej, potem przy ul. Częstochowskiej, po wojnie – na Sadybie (1959–1969). Ożenił się z Ireną Woś w 1949 roku i miał z nią syna, Grzegorza Madejskiego (ur. w 1951 roku).