Marek Emiliusz Lepidus (konsul 6)

Marek Emiliusz Lepidus (Marcus Aemilius Lepidus) – polityk rzymski pochodzący z jednej z najstarszych rodzin patrycjuszowskich Emiliuszy, związany rodzinnie z dynastią julijsko-klaudyjską. Syn Kornelii – przyrodniej siostry Julii, córki cesarza Augusta, poprzez brata Lucjusza, szwagier wnuczki cesarza Augusta – Julii Agrypiny, teść Druzusa III, syna Germanika. W przeciwieństwie do brata nie brał udziału w kosnspiracjach przeciw cesarzowi, ale pozostawał cały czas z nim w bliskich i żywych stosunkach.

Sprawował urząd konsula w 6 r.n.e. W latach 6-9 r. wziął udział w wojnie iliryjskiej pod dowództwem przyszłego cesarza Tyberiusza w Panonii i Dalmacji. Tyberiusz powierzył mu dowództwo armii odprowadzonej na leże zimowe do Siscji (dzisiejszy Sisak). Z początkiem lata 9 roku przyprowadził z powrotem wojska gromiąc po drodze nieprzyjaciół. Za te sukcesy został nagrodzony odznakami triumfalnymi (ornamenta triumphalia)^[1]. Wykazał się też lojalnością i skutecznością w utrzymywaniu ładu w czasie zarządzania prowincją Hiszpanią^[2]. Powszechny szacunek i wpływy zachował również w czasie panowania podejrzliwego cesarza Tyberiusza. Bronił w czasie procesu Pizona oskarżonego o otrucie Germanika. W 21 r. cesarz Tyberiusz oferował mu namiestnictwo prowincji Afryka, lecz odmówił ze względu na stan zdrowia. W 22 r. dokonał renowacji Bazyliki Aemilii^[3] W 26 r. został wyznaczony namiestnikiem prowincji Azja. Zmarł w 33 r. Tacyt określił go jako mądrego i szanowanego senatora, potrafiącego zachować niezależność^[4].