Maawija uld Sid’Ahmad Taja

Pochodzi z ludności arabskiej, urodził się w zachodniej Mauretanii. Ukończył francuską szkołę średnią w Atarze. Przez wiele lat służył w armii, kończąc kilka szkół wojskowych. Pełnił szereg funkcji dowódczych w okresie prezydentury Moktara Daddaha, m.in. był zastępcą szefa sztabu armii; dowodził w walkach z Frontem Polisario na terenie Sahary Zachodniej. Uczestniczył w puczu, który odsunął Daddaha od władzy w lipcu 1978. Z ramienia Wojskowego Komitetu Ocalenia Narodowego pełnił kolejne funkcje – ministra obrony (styczeń-marzec 1979), dowódcy policji (1979–1980), ministra górnictwa i energetyki, szefa sztabu armii. Otrzymał w tym okresie stopień podpułkownika. Od kwietnia 1981 do marca 1984 pełnił funkcję premiera i jednocześnie ministra obrony.

Doszedł do władzy po obaleniu prezydenta Muhammada Hajdalli w grudniu 1984 – został zarazem głową państwa (prezydentem i przewodniczącym Wojskowego Komitetu Ocalenia Narodowego), premierem i ministrem obrony. W 1992 wygrał wybory prezydenckie, które opozycja uznała za sfałszowane (zrezygnował w tym czasie z kierowania rządem). Stanął na czele prawicowej Republikańska Partii Demokratycznej i Socjalnej^[1]. Do połowy lat 90. prowadził proiracką politykę zagraniczną z której zrezygnować musiał na skutek międzynarodowej izolacji kraju po I wojnie w Zatoce Perskiej^[2].

W czerwcu 2003 przeżył nieudaną próbę zamachu stanu; 7 listopada 2003 ponownie wygrał wybory prezydenckie zdobywając 66,69% głosów, ale wyniki tych wyborów opozycja również podała w wątpliwość. W sierpniu 2004 udało mu się stłumić kolejny zamach stanu, zorganizowany tuż przed planowaną wizytą we Francji.

Zobacz wiadomość w serwisie Wikinews pt. wojskowego zamachu stanu w Mauretanii

Na początku sierpnia 2005 Taja udał się na ceremonię pogrzebową króla Arabii Saudyjskiej Fahda. Okoliczność tę wykorzystali wojskowi, którzy zajęli siedziby ważniejszych urzędów w stolicy kraju Nawakszucie, a także budynki państwowej telewizji i radia. Grupa, która nazwała się Wojskową Radą Sprawiedliwości i Demokracji, ogłosiła, że „siły wojskowe i siły bezpieczeństwa podjęły jednogłośną decyzję o zakończeniu autorytarnych praktyk obalonego reżimu, przez który ludzie cierpieli od wielu lat”. Wojskowi zapowiedzieli, że przejmują władzę na okres 2 lat, w trakcie których przygotowany zostanie grunt pod wprowadzenie instytucji demokratycznych. Unia Afrykańska początkowo „ostro potępiła jakąkolwiek próbę przejęcia lub przejęcie władzy na drodze siły” i w rezultacie 4 sierpnia tego samego roku zawiesiła Mauretanię w członkostwie w organizacji do czasu przywrócenia porządku konstytucyjnego w kraju^[3], kilka dni później zaakceptowała jednak plany junty wojskowej dotyczące wprowadzenia w kraju demokracji i przeprowadzenia wyborów prezydenckich^[4].

• Encyklopedia. Świat w przekroju 1982-1983, Wiedza Powszechna, Warszawa 1985