Lucjusz II

Gerardo Caccianemici urodził się w Bolonii jako syn Alberto dell'Orso. Następnie został członkiem kongregacji kanoników regularnych San Frediano najpierw w Lukce^[1], a potem na Lateranie. Prawdopodobnie w marcu 1123 został mianowany przez Kaliksta II kardynałem prezbiterem kościoła Santa Croce in Gerusalemme^[1] i począwszy od 11 września 1123 pojawia się wśród sygnatariuszy bulli papieskich. W latach 1125–26 i 1127-28 był legatem papieża Honoriusza II w Niemczech. W trakcie pierwszej legacji, wspierał wybór Lotara III na króla Niemiec i asystował przy wyborze Norberta z Xanten na arcybiskupa Magdeburga^[1]. W 1128/29 i 1131-33 był gubernatorem Benewentu. Uczestniczył w podwójnej papieskiej elekcji w lutym 1130 i poparł wybór Innocentego II. W następnych latach trzykrotnie służył jako jego legat w Niemczech (1130-31, 1133-34 i 1136). W 1137 był członkiem komisji kardynalskiej badającej legalność wyboru opata Rainaldo z Monte Cassino^[1]. W grudniu 1141 został kanclerzem Świętego Kościoła Rzymskiego^[3]. W chwili wyboru na papieża był też protoprezbiterem Kolegium Kardynałów.

8 marca 1144^[2] kardynałowie jednogłośnie obrali go na następcę Celestyna II (1143-44). Przyjął imię Lucjusz II. 12 marca 1144 otrzymał sakrę biskupią i został uroczyście koronowany przez archidiakona Gregorio Tarquini.

Lucjusz II odziedziczył po swoich dwóch poprzednikach dwa problemy. Pierwszym z nich byli rzymscy mieszczanie, podburzani przez Arnolda z Brescii, którzy nie uznawali świeckiej władzy papieża^[3]. Drugim był konflikt z nominalnym wasalem papiestwa królem Roger II sycylijskim^[1]. W rozwiązywaniu obu tych spraw papież nie odniósł sukcesów. W czerwcu 1144 zawarł rozejm z Rogerem II na warunkach przez niego podyktowanych^[1]. Z kolei w Rzymie wbrew woli papieża obrano na senatora Giordano Pierleoni, brata antypapieża Anakleta II (1130-1138), a kiedy Lucjusz II zwrócił się o pomoc do króla Niemiec Konrada III, wybuchł otwarty bunt^[1]. Według zapisów kronikarskich, Lucjusz II, w trakcie walk o Kapitol, został ranny od uderzenia kamieniem i, wskutek odniesionych ran, zmarł kilka dni później, po 11 miesiącach pontyfikatu^[3].

Na polu wewnątrzkościelnym Lucjusz II wspierał rozwój niedawno utworzonego zakonu premonstratensów, sprowadził benedyktynów z Cluny do klasztoru S. Saba na Awentynie i nadał kościół tytularny S. Croce in Gerusalemme kanonikom regularnym kongregacji San Frediano. Mianował 12 kardynałów na dwóch konsystorzach. Przyjął Portugalię jako lenno Stolicy Piotrowej, a także potwierdził prymat Toledo nad nią^[1].

• Ian Stuart Robinson, The Papacy 1073-1198. Continuity and Innovation, Cambridge University Press 1990
• Hans-Walter Klewitz, Reformpapsttum und Kardinalkolleg, Darmstadt 1957
• Philipp Jaffé, Regesta pontificum Romanorum ab condita Ecclesia ad annum post Christum natum MCXCVIII, Berlin 1851
• J.M. Brixius, Die Mitglieder des Kardinalkollegiums von 1130-1181, Berlin 1912
• CACCIANEMICI DELL'ORSO, Can. Reg. of S. Maria di Reno, Gerardo. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2012-12-06]. (ang.).
• Pope Lucius II. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-12-06]. (ang.).