Lew Hoad

Lew Hoad był jednym z wiodących graczy lat 50. XX w. Występował regularnie w australijskiej reprezentacji w Pucharze Davisa pod wodzą Harry’ego Hopmana, sięgając z nią w latach 1952–1956 trzykrotnie po trofeum (w 1954 wygrały Stany Zjednoczone). W 1952 został po raz pierwszy sklasyfikowany w czołowej dziesiątce na świecie, a po kilku sezonach trafił w 1956 na miejsce pierwsze.

W 1953 w parze z rodakiem Kenem Rosewallem, z którym był często porównywany (Rosewall był starszy od Hoada o 21 dni, wspólnie występowali w reprezentacji), wygrał trzy turnieje wielkoszlemowe w deblu. Szansy na deblowego Wielkiego Szlema Australijczycy nie wykorzystali w mistrzostwach USA, przegrywając z nierozstawionymi rywalami w ćwierćfinale. Trzy lata później Hoad i Rosewall byli już skuteczniejsi – wygrali wszystkie cztery turnieje i tym samym zapisali się w historii tenisa jako jedna z czterech australijskich par, które mogą skompletowały Wielkiego Szlema w deblu (wcześniej udało się to Frankowi Sedgmanowi i Kenowi McGregorowi, w późniejszych latach Royowi Emersonowi i Neale Fraserowi oraz Johnowi Newcombe i Tony’emu Roche).

W sezonie 1956 Australijczyk wygrał trzy pierwsze turnieje wielkoszlemowe w grze pojedynczej i jako lider światowego rankingu zamierzał – po skompletowaniu Wielkiego Szlema w USA – przejść na zawodowstwo. Szansę na czwarty tytuł odebrał Hoadowi jednak jego deblowy partner Rosewall, wcześniej w tymże roku pokonany w finałach mistrzostw Australii i Wimbledonu. Rosewall ubiegł także swojego reprezentacyjnego kolegę z podpisaniem zawodowego kontraktu; ostatecznie Hoad zdecydował się kontynuować występy w gronie amatorów, ale nie udało mu się powtórzyć sukcesów z ubiegłego roku. Wygrał ponownie Wimbledon, ale w Australii odpadł w półfinale, a we Francji już w trzeciej rundzie.

Po wygraniu Wimbledonu Lew Hoad zakończył karierę amatorską i przystąpił do rywalizacji z zawodowcami. W tym okresie powszechnie uważano tenis zawodowy za stojący na dużo wyższym poziomie i pewnym potwierdzeniem tej tezy stała się rywalizacja Hoada z legendarnym tenisistą profesjonalnym Ricardem Gonzálezem. Australijczyk grał początkowo z powodzeniem w pierwszej serii meczów z Gonzálezem, wygrywając 18 z 27 pojedynków; w dalszej części rywalizacji González opanował sytuację i łącznie wygrał rywalizację 51 do 36. Z Gonzálezem Hoad przegrał także dwa finały zawodowych mistrzostw USA w 1958 i 1959.

Poważne kontuzje pleców zmusiły Hoada najpierw do ograniczenia startów, wreszcie do wczesnego zakończenia kariery sportowej. Nie doczekał w pełnej dyspozycji (tak jak jego partner i rówieśnik Ken Rosewall) dopuszczenia zawodowców do rywalizacji wielkoszlemowej w 1968, występował już wówczas jedynie sporadycznie. W swoich ostatnim występie turniejowym dotarł do finału debla w turnieju w Południowej Afryce w 1973, partnerując Robertowi Maudowi; w finale lepsi okazali się Amerykanin Arthur Ashe i Holender Tom Okker. Po zakończeniu kariery Hoad osiadł w Hiszpanii, w Fuengiroli koło Malagi. Prowadził tam wspólnie z żoną Jenny Staley (finalistką gry pojedynczej mistrzostw Australii w 1954) ośrodek tenisowy. Był zaprzyjaźniony z kilkoma gwiazdorami kina, m.in. Seanem Connerym, Charltonem Hestonem, Kirkiem Douglasem. W ostatnich latach życia walczył z białaczką, zmarł w wieku 59 lat na atak serca; w chwili jego śmierci toczyła się kolejna edycja Wimbledonu – Pete Sampras wyrównał wówczas jego osiągnięcie, wygrywając ten turniej po raz drugi (później dołożył jeszcze pięć tytułów).

Lew Hoad był atletycznym zawodnikiem, szukającym na korcie szybkich rozwiązań za pomocą potężnych uderzeń. Jego rywal Ricardo Gonázlez, uważany przez niektórych ekspertów za najlepszego gracza w historii, określił Hoada jako swojego najgroźniejszego rywala; Hoad miał być jedynym graczem zdolnym do pokonania Gonzáleza, gdy ten był w pełni formy. González chwalił szczególnie grę wolejową Australijczyka, smecz, a także odporność psychiczną. Mimo pewnej niecierpliwości na korcie Hoad był w stanie także zwyciężać na wolniejszych nawierzchniach, co udowodnił w mistrzostwach Francji w 1956.

Jeden z najbardziej pamiętnych pojedynków Hoad rozegrał w finale Pucharu Davisa w 1953. W Melbourne zmierzył się z amerykańskim zawodnikiem Tonym Trabertem. Mimo stresującej sytuacji – Amerykanie prowadzili w tym momencie 2:1 i zwycięstwo Traberta oznaczało zdobycie przez nich trofeum – 19-letni wówczas Hoad zdołał pokonać faworyta w pięciu setach (chociaż Trabert doprowadził do piątego seta ze stanu 0:2), a decydujący o końcowym sukcesie ekipy Australii punkt dołożył następnie Rosewall. W 1958 Hoad wydał wspólnie z dziennikarzem Jackiem Pollardem książkę The Lew Hoad Story; w 2003 Pollard napisał wspólnie z wdową Jenny My Life With Lew.

W 1980 Lew Hoad został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy (jednocześnie m.in. z Kenem Rosewallem). Australijczyk jest uważany za jednego z najlepszych graczy w historii – obok Szweda Borga – którym nie udało się triumfować w mistrzostwach USA. Podobne niepowodzenie towarzyszyło Rosewallowi, ale ten ostatni nie zdołał nigdy wygrać singla na Wimbledonie.

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	1955	Australian Championships, Adelaide	Trawiasta	Ken Rosewall	7:9, 4:6, 4:6
Zwycięzca	1.	1956	Australian Championships, Brisbane	Trawiasta	Ken Rosewall	6:4, 3:6, 6:4, 7:5
Zwycięzca	2.	1956	French Championships, Paryż	Ceglana	Sven Davidson	6:4, 8:6, 6:3
Zwycięzca	3.	1956	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ken Rosewall	6:2, 4:6, 7:5, 6:4
Finalista	2.	1956	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Ken Rosewall	6:4, 2:6, 3:6, 3:6
Zwycięzca	4.	1957	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ashley Cooper	6:2, 6:1, 6:2

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1953	Australian Championships, Sydney	Trawiasta	Ken Rosewall	Don Candy   Mervyn Rose	9:11, 6:4, 10:8, 6:4
Zwycięzca	2.	1953	French Championships, Paryż	Ceglana	Ken Rosewall	Mervyn Rose   Clive Wilderspin	6:2, 6:1, 6:1
Zwycięzca	3.	1953	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ken Rosewall	Rex Hartwig   Mervyn Rose	6:4, 7:5, 4:6, 7:5
Finalista	1.	1954	French Championships, Paryż	Ceglana	Ken Rosewall	Vic Seixas   Tony Trabert	4:6, 2:6, 1:6
Finalista	2.	1954	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Ken Rosewall	Vic Seixas   Tony Trabert	6:3, 4:6, 6:8, 3:6
Finalista	3.	1955	Australian Championships, Adelaide	Trawiasta	Ken Rosewall	Vic Seixas   Tony Trabert	3:6, 2:6, 6:2, 6:3, 1:6
Zwycięzca	4.	1955	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Rex Hartwig	Neale Fraser   Ken Rosewall	7:5, 6:4, 6:3
Zwycięzca	5.	1956	Australian Championships, Brisbane	Trawiasta	Ken Rosewall	Don Candy   Mervyn Rose	10:8, 13:11, 6:4
Finalista	4.	1956	French Championships, Paryż	Ceglana	Ashley Cooper	Don Candy   Robert Perry	5:7, 3:6, 3:6
Zwycięzca	6.	1956	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ken Rosewall	Nicola Pietrangeli   Orlando Sirola	7:5, 6:2, 6:1
Zwycięzca	7.	1956	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Ken Rosewall	Hamilton Richardson   Vic Seixas	6:2, 6:2, 3:6, 6:4
Zwycięzca	8.	1957	Australian Championships, Sydney	Trawiasta	Neale Fraser	Malcolm Anderson   Ashley Cooper	6:3, 8:6, 6:4
Finalista	5.	1957	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Neale Fraser	Gardnar Mulloy   Budge Patty	10:8, 4:6, 4:6, 4:6

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	1952	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Thelma Coyne Long	Doris Hart   Frank Sedgman	3:6, 5:7
Zwycięzca	1.	1952	French Championships, Paryż	Ceglana	Maureen Connolly	Jacqueline Patorni   Rex Hartwig	6:4, 6:3
Finalista	2.	1955	Australian Championships, Adelaide	Trawiasta	Jenny Staley	Thelma Coyne Long   George Worthington	2:6, 1:6
Finalista	3.	1956	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Darlene Hard	Margaret Osborne DuPont   Ken Rosewall	7:9, 1:6

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-21]  (ang.).
• sylwetka na stronie Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy