Lech Kobyliński

Urodził się 1 maja 1923 w Wilnie, w rodzinie Aliny (1899–1995, z d. Jabłońskiej) i Tadeusza (1892–1946) Kobylińskich. Lata szkolne i dzieciństwo spędził w Warszawie. Ukończył gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie. Podczas okupacji kontynuował naukę w Państwowej Szkole Technicznej, był także organizatorem i dowódcą (pod pseudonimem „Konrad”) konspiracyjnego oddziału szturmowego im. Czwartaków (wchodzącego jako pluton w skład Związku Walki Młodych, a później Armii Ludowej jako kompania, następnie batalion). Główny uczestnik II zamachu na Café Club 11 lipca 1943 (to on wszedł do lokalu i rzucił na środek sali ładunek wybuchowy)^[5][6]. Jednocześnie sprawował funkcję oficera operacyjnego Okręgu AL nr. 1 Warszawa-Miasto i dowódcy Podokręgu I Śródmieście^[7]. Brał udział w powstaniu warszawskim, jako dowódca IV batalionu AL „Czwartaków”, walcząc na Woli, Starym Mieście (tu m.in. d-ca obrony reduty „Mostowa”) i Żoliborzu. Dwukrotnie ranny i kontuzjowany, awansowany do stopnia kapitana. Przypadkiem ocalał 26 sierpnia 1944 po zbombardowaniu kamienicy przy ul. Freta 16, kiedy pod jej gruzami zginęło kilku członków dowództwa Okręgu Warszawskiego AL^[8]. Po upadku powstania odmówił poddania się Niemcom i wraz z grupą pozostałych przy życiu żołnierzy batalionu im. Czwartaków przepłynął Wisłę. Następnie trafił do szpitala z powodu powikłań rany otrzymanej w powstaniu, który opuścił w styczniu 1945. Po wojnie służył w Marynarce Wojennej^[9].

Tak o nim pisze Tomasz Strzembosz w publikacji Akcje zbrojne podziemnej Warszawy 1939–1944^[10]:

W 1950 ukończył studia na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej^[11]. Po studiach przez dwa lata odbywał służbę wojskową i pracował w Stoczni Marynarki Wojennej jako kierownik biura konstrukcyjnego, które stworzył^[12]. Twórca ośrodka badawczego Politechniki Gdańskiej w Iławie, w którym testowano zachowanie się modeli statków w warunkach rzeczywistego falowania. Konstruktor eksperymentalnych form jednostek pływających – wodolotów i poduszkowców. Wieloletni dyrektor Instytutu Okrętowego Politechniki Gdańskiej^[13]. Pełnił też funkcję redaktora naczelnego miesięcznika Budownictwo Okrętowe (1972–1976).

Po zakończeniu z przyczyn politycznych programu konstrukcji wodolotów (zbudowano tylko jedną jednostkę, której nadano nazwę „Zryw I”[1] w 1966, po czym program pod naciskiem ZSRR został przerwany), prowadził aktywne badania nad konstrukcjami poduszkowców.

W latach 1976–1983 przebywał w Londynie jako członek sekretariatu Międzynarodowej Organizacji Morskiej^[13]. W latach 1986–1990 był sekretarzem naukowym Oddziału PAN w Gdańsku. Wykładał jako zaproszony profesor na wielu politechnikach zagranicznych, m.in. w Petersburgu, Bremie, Trondheim, Teheranie i Bandar-e Abbas.

Od 1985 był przewodniczącym Komisji Morskiej przy Oddziale PAN w Gdańsku. Twórca Fundacji Bezpieczeństwa Żeglugi i Ochrony Środowiska. Współtwórca jednego z czterech na świecie^[14] ośrodków szkoleniowo-badawczych manewrowania statkiem (Szkoła Kapitanów w Iławie) na jeziorze Silm^[15].

W ostatnich latach zajmował się głównie zagadnieniami bezpieczeństwa żeglugi morskiej.

W latach 1957–1987 był członkiem PZPR. Członek Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa PRL Wojciechu Jaruzelskim w latach 1986–1989.

W 1994 był członkiem Honorowego Komitetu Obchodów 50. Rocznicy Powstania Warszawskiego.

Zmarł w Gdańsku, pochowany na cmentarzu komunalnym Srebrzysko (rejon IX, kwatera TAR I WOJ.-2-48)^[16].

Jego dziećmi są:

• Krystyna Gutowska – dr filozof
• Zbigniew Kobyliński – prof. dr hab., archeolog
• Szymon Kobyliński – muzyk rockowy z zespołu Blenders

Inni krewni:

• Halina Turska – uczona polska, językoznawca, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
• Szymon Kobyliński – grafik, rysownik-karykaturzysta, satyryk
• Paweł Walewski – dziennikarz i publicysta

• porucznik
• kapitan – wrzesień 1944 w Armii Ludowej
• komandor porucznik – w Marynarce Wojennej po wojnie

• Śruby okrętowe, Warszawa 1955
• Przybliżone metody obliczenia oporu i wpływ kształtu kadłuba na opór, Warszawa 1960
• Teoria oporu i badania modelowe, Warszawa 1961
• Słownik budowy okrętów: rodzaje statków (współautor), Warszawa 1969 (też w wersji angielskiej i rosyjskiej)
• Słownik budowy okrętów: teoria okrętu (współautor), Warszawa 1972 (też w wersji angielskiej i rosyjskiej)
• Stability and safety of ships (współautor), Kidlington 2003
• Garść wspomnień z długiego życia [autobiografia]; Gdańsk 2018, wyd. Fundacja Promocji Przemysłu Okrętowego i Gospodarki Morskiej

• Order Budowniczych Polski Ludowej (1969)^[17]
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (14 lipca 2003)^[18]
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy
• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari (1946)
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 12 kwietnia 1946^[19], 11 maja 1947^[20])
• Krzyż Walecznych
• Krzyż Partyzancki
• Warszawski Krzyż Powstańczy (1981)^[21]
• Medal za Warszawę 1939–1945 (17 stycznia 1946)^[22]
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1967)^[23]
• Odznaka honorowa „Za zasługi dla Gdańska” (1962)^[24]
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1965)^[25]

• Czwartacy : wspomnienia byłych żołnierzy Szturmowego Batalionu AL [Armii Ludowej] im. „Czwartaków” 1943–1945, wyd. 5, wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1977.
• HenrykH. Nakielski HenrykH., Biret i rogatywka. W: Egzamin dojrzałości, wyd. I, Warszawa: Iskry, 1985, s. 112–127, ISBN 83-207-0709-9 .
• Prof. zw. dr inż. Lech Kobyliński doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej, wyd. Politechniki Gdańskiej, Gdańsk 2004.
• Kobyliński Lech, Garść wspomnień z długiego życia [autobiografia], wyd. Fundacja Promocji Przemysłu Okrętowego i Gospodarki Morskiej, Gdańsk 2018.
• Biogram, Polska Akademia Nauk.