Leon Polanowski

W 1920 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie uzyskując w 1921 stopień doktora^[1]. Od października 1917 do października 1918 i od lipca 1919 do lutego 1920 pracował w starostwie powiatowym w Czortkowie, od czerwca do grudnia 1920 w starostwie powiatowym w Krakowie, od grudnia 1920 do sierpnia 1921 w Namiestnictwie we Lwowie, od września 1921 do marca 1922 w Urzędzie Wojewódzkim Krakowskim, od marca 1922 do czerwca 1927 w starostwie powiatowym w Grybowie, od czerwca 1930 do kwietnia 1931 w starostwie powiatowym w Makowie Podhalańskim, od września 1931 jako referendarz i kierownik starostwa, a od stycznia 1934 do wybuchu II wojny światowej sprawował urząd starosty sandomierskiego^[1]. 10 lutego 1934 otrzymał odznakę 2 Pułku Piechoty Legionów^[2]. Podczas powodzi na terenie powiatu w lipcu 1934 zorganizował akcję ratowniczą po ustąpieniu żywiołu, nie dopuszczając do zaistnienia głodu wśród ludności. W kwietniu 1935 otrzymał za to honorowe obywatelstwo przyznane przez siedem gmin dotkniętych nieszczęściem (Koprzywnica, Samborzec, Dwikozy, Łoniów, Osiek, Tursko Wielkie, Połaniec)^[3]. Dla uczczenia jego osoby przyjęto nazwę dla miejscowości Polanów, powstałej z połączenia dwóch wsi Żyć Samborzecka i Żyć Złocka, na wniosek mieszkańców tychże z 1937 roku^[2].

Zmarł 7 lipca 1985 w Warszawie^[1]. Został pochowany na cmentarzu Wawrzyszewskim w Warszawie^[2]. Był żonaty z Marylą z domu Horodyską, z którą miał troje dzieci: syna Tadeusza oraz córki Jadwigę Polanowską-Misiorny (1937-2003, aktorka, dziennikarka)^[4] i Marię Baliszewską (ur. 1947, etnomuzykolog, dziennikarz).