Krystyna Klimaszewska

Była córką Czesława Ganowicza i Janiny z Wentzlów. Jej ojciec i wcześniejsi przodkowie wywodzili się z rodziny od co najmniej XVI wieku mieszkającej w Gostyniu^[1]. Krystyna miała o rok starszego brata Zbigniewa. Naukę rozpoczęła w Poznaniu. W 1927 roku rodzina przeniosła się do Inowrocławia, gdzie dr Ganowicz otworzył praktykę lekarską. Tam w 1931 roku Krystyna ukończyła Prywatne Gimnazjum Żeńskie im. Marii Konopnickiej^[2]. Studiowała na Uniwersytecie Poznańskim. W czerwcu 1938 roku otrzymała dyplom magistra filozofii w zakresie filologii polskiej^[3][4].

Wielką pasją Ganowiczówny było szybownictwo. Należała do pierwszej w Polsce Sekcji Szybowniczej Pań, działającej przy Aeroklubie Poznańskim. Od momentu jej powstania, czyli od 10 listopada 1932 roku, była członkinią jej zarządu^[5]. Była również chlubą Fordońskiej Szkoły Szybowcowej (w Fordonie k. Bydgoszczy), w której około 1934 roku odbyła szkolenie podstawowe^[6]. 25 sierpnia 1935 roku, w trakcie przygotowań do zawodów szybowcowych w Bezmiechowej Górnej, Krystyna Ganowiczówna wykonała pierwszy na świecie nocny szybowcowy lot żaglowy. Latała na szybowcu „Komar”. Utrzymała się w powietrzu przez 5 godzin i 40 minut, w tym około 2 godziny lotu nocnego. Osiągnęła przy tym pułap 950 metrów ponad linią startu^[7][8]. Tuż potem we Lwowie rozpoczęła i pomyślnie ukończyła kurs szybowcowy w lotach na holu za samolotem. Podczas III Krajowych Zawodów Szybowcowych w Ustjanowej, trwających od 22 września do 6 października 1935 roku, Krystyna lecąc na szybowcu „Komar”, ustanowiła kobiecy rekord Polski w wysokości lotu, osiągając 1800 m (dotychczasowy rekord wynosił 975 m^[9]. W 1936 roku Ganowiczówna była wyczynową pilotką szybowcową kat. „C”^[10]. W grudniu 1936 roku Aeroklub Polski zatwierdził ją jako komisarza pomocniczego Aeroklubu Poznańskiego na zawody szybowcowe w 1937 roku.

Po ojcu lekarzu, ale także literacie i filozofie, Krystyna odziedziczyła lekkość pióra. W latach trzydziestych napisała wiele opowiadań i artykułów opublikowanych w prasie ogólnokrajowej i regionalnej^[11]. Jeszcze w połowie sierpnia 1939 roku prowadziła audycje radiowe^[12].

W czasie wojny Ganowiczówna mieszkała w Warszawie. Na początku lat czterdziestych rozpoczęła współpracę z konspiracyjnym wywiadem. W tym samym czasie została żoną Sándora Benisa – wywiadowcy Muszkieterów, a później żołnierza ZWZ-AK, poległego w czasie powstania warszawskiego^[13]. W konspiracji Benis znany był jako Henryk Klimaszewski. Takie też nazwisko nosiła jego żona. Miała konspiracyjny pseudonim „Ewa”. Była sekretarką w Referacie „997” Oddziału II Komendy Głównej AK (wywiady obce)^{[14][15][16][17]}.

Latem 1947 roku Krystyna Klimaszewska została kierownikiem szybowcowego ośrodka szkoleniowego w Starej Miłosnej, powołanego do życia decyzją Ministerstwa Komunikacji. Ośrodek dysponował siedmioma szybowcami treningowymi, a na pierwszy kurs uczęszczało trzydzieści osób^[18]. W połowie lat sześćdziesiątych pracowała w Dziale Wydawnictw Centralnego Instytutu Informacji Naukowo-Technicznej i Ekonomicznej w Warszawie^[19].

Krystyna Klimaszewska z Ganowiczów zmarła 7 czerwca 1999 roku w Nowym Sączu. Została pochowana na cmentarzu gołąbkowickim.