Królestwo Finlandii

Finlandia – przez stulecia należąca do Szwecji, a od roku 1809 do Imperium Rosyjskiego – była od czasów Wazów Wielkim Księstwem cieszącym się (zmieniającą się w czasie) autonomią. 15 listopada 1917 parlament (Eduskunta) postanowił stosunkiem głosów 127:68 o przejęciu władzy w państwie oraz przekazał ją Senatowi^[1][2]. 4 grudnia 1917 przewodniczący Senatu Pehr Svinhufvud przedstawił opracowaną przez Senat informację rządu. Nazwana później Deklaracją Niepodległości została 6 grudnia 1917 przyjęta przez Eduskuntę (stosunkiem głosów 127:68) ogłaszającą tym samym niepodległość kraju. Komitet Centralny partii bolszewickiej uznał niepodległość już 28 grudnia 1917 roku. 31 grudnia 1917 przewodniczący Senatu otrzymał na swoje ręce akceptację rządu radzieckiego, a 4 stycznia 1918 roku decyzję tę zaakceptował Komitet Centralny Rad Delegatów Robotniczych i Żołnierskich. Tego samego dnia niepodległość Finlandii uznały Francja i Szwecja. Cesarstwo Niemieckie natomiast dokonało tego 6 stycznia, z zastrzeżeniem Ministerstwa Spraw Zagranicznych, że de facto dokonało tego już dwa dni wcześniej^[1].

 

 

Pomiędzy styczniem a majem 1918 roku doszło w Finlandii do niezwykle krwawych walk w ramach wojny domowej w Finlandii pomiędzy siłami Czerwonych (punaiset), wspieranych przez radziecką Rosję a siłami Białych (valkoiset), wspieranych przez Niemcy.

Kraj po ogłoszeniu niepodległości uznał za obowiązującą konstytucję króla szwedzkiego i wielkiego księcia Finlandii Gustawa III z roku 1772 jako ostatnią legalną ustawę zasadniczą kraju przed zaborem przez Rosję. Formalnie Finlandia była zatem nadal monarchią (co potwierdził parlament 15 maja 1918 roku^[2]). 27 maja 1918 roku powołano regentem szlachcica Pehra Svinhufvuda (późniejszy prezydent kraju). Przewodniczył on dość silnej partii monarchistycznej i proniemieckiej zarazem, która przeforsowała ogłoszenie kraju królestwem i wybór na króla (na podstawie 38 paragrafu Aktu o formie rządu z 1772 roku^[2]) z datą 9 października 1918 szwagra cesarza Wilhelma II, księcia Fryderyka Karola Ludwika Konstantyna landgrafa von Hessen-Kassel (1868-1940), pochodzącego z suwerennego rodu landgrafów i elektorów Hesji-Kassel, zdetronizowanego przez Bismarcka w roku 1866.

Fryderyk Karol Heski przyjął wybór i został ogłoszony dziedzicznym królem jako Väinö I. Początkowo, w akcie wyboru na króla, zwano go Kaarle I (Karol I), ale wkrótce zmieniono imię na inne, rodowite fińskie. Miał nosić tytuł król Finlandii i Karelii, książę Alandii, wielki książę Laponii, pan Północy. Na następcę tronu przewidziany był młodszy syn Wolfgang Moritz (1896-1989, w czasie II wojny światowej stacjonujący w Laponii jako niemiecki oficer, otrzymał w 1943 fiński Order Krzyża Wolności III kl.). W roli regenta urzędował w tym czasie Pehr Evind Svinhufvud. Przygotowywano się do koronacji i sporządzono do dziś istniejącą koronę królewską, która znajduje się obecnie w muzeum w Kemi w północnej Finlandii.

Zanim Fryderyk zdążył dotrzeć do Finlandii, nastąpiła klęska państw centralnych i abdykacja Wilhelma II i wszystkich monarchów niemieckich. W takiej sytuacji Väinö I zrzekł się tronu 14 grudnia 1918 roku^[2]. Svinhufvud ustąpił już 12 grudnia, funkcję regenta przejął generał Gustaw Mannerheim, umiarkowany monarchista. Frakcje monarchistyczne nie mogły się jednak pogodzić co do osoby nowego kandydata do tronu. W roku 1919 przegrały wybory i Finlandia została ogłoszona republiką. Nowy Akt o formie rządu (nowa republikańska konstytucja) został przyjęty przez Eduskuntę 21 czerwca 1919 roku^[2]. 17 lipca 1919 roku uzyskał on sankcję Mannerheima, a zaczął obowiązywać 19 lipca^[2].

• Królestwo Polskie (1917–1918)
• Królestwo Litwy (1918)
• Księstwo Kurlandii i Semigalii (1918)
• Zjednoczone Księstwo Bałtyckie (1918)

• Gustaf Mannerheim, Minnen, t.I, Stockholm 1951