Kliniec

Kliniec – terminem tym określa się w budownictwie:

• kruszywo budowlane, kamień łamany o frakcji od 5 mm do 25 mm.
• cios kamienny (czasem cegła) w kształcie fragmentu klina (bryły, której największe powierzchnie zbliżają się do siebie przez zwężenie dwóch równoległych powierzchni bocznych). Podstawowy konstrukcyjny element łęków i sklepień.

Klińce usytuowane obok siebie, poddane naturalnemu ciążeniu ku dołowi konstrukcji, zwierają się ze sobą dzięki swemu kształtowi. Nie dopuszczają tym samym do rozpadnięcia się budowli oraz przenoszą jej ciężar na boki. Obciążenie przejmują mury lub filary stanowiące podpory łuku architektonicznego lub sklepienia.

Klińce były stosowane od starożytności, aż do zastosowania w konstruowaniu krzywizn najpierw żelaza (żeliwa i stali), a później betonu i żelbetu. W średniowieczu do konstrukcji łuków używano również w pewnym zakresie cegły.

Kliniec pozorny – to kliniec w łuku dekoracyjnym, czyli łuku wykonanym na ścianie w tynku lub stiuku, bez żadnej roli konstrukcyjnej.