Kastor i Polluks

Ten artykuł dotyczy postaci mitycznych. Zobacz też: Kastor i Polluks – opera.

Ten artykuł od 2021-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Kastor i Polluks (Kastorowie) – w mitologii rzymskiej zlatynizowane imiona Dioskurów, Kastora i Polideukesa (Polydeukesa). Mimo obcego pochodzenia, w Rzymie uznawano ich niemal za bóstwa rodzime.

Swą obecnością mieli wesprzeć Rzymian w bitwie koło jeziora Regillus stoczonej z Latynami (sprzymierzeńcami wygnanego Tarkwiniusza Pysznego), gdy niespodzianie pojawili się jako dwaj młodzieńcy na białych rumakach. Podanie to uzasadniało fakt, iż czczono ich jako patronów jazdy rzymskiej. Na gruncie innego podania uważano ich również za bóstwa morskie i patronów żeglarzy, którzy podczas burzy uratowali statek przed zatonięciem, co innym wskazały symboliczne ogniki płonące nad ich głowami^[1].

Adam Mickiewicz w Panu Tadeuszu zrównywał ich z prastarymi słowiańskimi bóstwami: „Kastor z bratem Polluksem jaśnieje na czele / Zwani niegdyś u Słowian Lele i Polele…”^[2]. Autorem poświęconego im hymnu (Dioskuroi) w epoce hellenistycznej był Teokryt z Syrakuz.