Justin Gimelstob

Gimelstob rozpoczął treningi tenisowe jako 8–latek, mając za sparingpartnerów dwóch braci. Osiągał dobre rezultaty w rozgrywkach młodzieżowych – był m.in. liderem rankingu krajowego do lat 14 – a następnie z powodzeniem grał w rozgrywkach akademickich. Jeszcze jako amator, sklasyfikowany poza pierwszym tysiącem rankingu światowego, debiutował w grze pojedynczej w wielkim szlemie, eliminując w US Open z 1995 roku Davida Prinosila (nie sprostał w kolejnym pojedynku Richardowi Krajickowi). W 1996 roku dołączył do grona tenisistów profesjonalnych, pierwszą setkę rankingu osiągając w 1997 roku dzięki dwóm ćwierćfinałom w cyklu ATP World Tour. Wygrywał także imprezy ATP Challenger Tour.

Najwyższy w karierze ranking singlowy osiągnął w kwietniu 1999 roku, kiedy był notowany na 63. miejscu na świecie. Sporadycznie dochodził do półfinałów w rozgrywkach ATP World Tour, jednak w lipcu 2006 roku osiągnął finał w turnieju w Newport, na nawierzchni trawiastej, gdzie w decydującym meczu nie sprostał Markowi Philippoussisowi.

Praworęczny, wysoki Amerykanin (195 cm) preferował styl gry serwis–wolej i z powodzeniem startował w grze podwójnej. Jako deblista wygrał 13 turniejów z cyklu ATP World Tour oraz osiągnął 5 finałów, a w maju 2000 roku zajmował 18. miejsce w rankingu światowym. W 2001 roku, mając za partnera Scotta Humphriesa, doszedł do półfinału Wimbledonu; ponadto cztery razy był wielkoszlemowym ćwierćfinalistą w deblu, po raz ostatni w Australian Open z 2006 roku, gdy na jego drodze (oraz Ashleya Fishera) stanęli Mariusz Fyrstenberg i Marcin Matkowski. Gimelstob często zmieniał partnerów deblowych – turnieje wygrywał wspólnie z dziesięcioma różnymi tenisistami, z którymi też notował zwycięstwa nad takimi parami, jak Bob Bryan–Mike Bryan czy Mark Woodforde–Todd Woodbridge.

Największe sukcesy w karierze Gimelstoba to dwa tytuły wielkoszlemowe w grze mieszanej. W 1998 roku Amerykanin, wspólnie z Venus Williams, triumfował w Australian Open, w finale pokonując Helenę i Cyrila Suków 6:2, 6:1. Rodzinny akcent miał też drugi triumf pary Gimelstob–Williams, bowiem w finale French Open w 1998 roku przyszło im zmierzyć się z siostrą Venus, Sereną, której partnerował Luis Lobo. Starsza z sióstr Williams i Justin Gimelstob wygrali w stosunku 6:4, 6:4.

W 1997 roku Gimelstob zanotował inny sukces w grze mieszanej, sięgając wspólnie z Chandą Rubin po Puchar Hopmana. W reprezentacji w Pucharze Davisa wystąpił 3 razy, przegrywając wszystkie mecze. W singlu uległ Gianluce Pozziemu (1998), w deblu przegrywał z parą włoską, mając za partnera Todda Martina (1998), i ze szwajcarską, wspólnie z Janem-Michaelem Gambillem (2001).

Gimelstob cieszył się opinią jednego z najbardziej komunikatywnych zawodników we współczesnym tenisie. Umiejętności te wykorzystuje m.in. jako blogger "Sports Illustrated". Działał w organizacji tenisistów zawodowych. Jesienią 2007 roku ogłosił zakończenie kariery sportowej, w czasie której jego zarobki na korcie przekroczyły dwa i pół miliona dolarów.

Od grudnia 2014 roku do kwietnia 2016 był trenerem Johna Isnera. Powodem zakończenia współpracy były sprawy osobiste i zbyt napięty kalendarz Gimelstoba^[1].

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	16 lipca 2006	Newport	Trawiasta	Mark Philippoussis	3:6, 5:7

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	20 kwietnia 1997	Tokio	Twarda	Patrick Rafter	Martin Damm   Daniel Vacek	6:2, 2:6, 6:7
Zwycięzca	1.	13 lipca 1997	Newport	Trawiasta	Brett Steven	Kent Kinnear   Ałeksandar Kitinow	6:3, 6:4
Zwycięzca	2.	21 czerwca 1998	Nottingham	Trawiasta	Byron Talbot	Sébastien Lareau   Daniel Nestor	7:5, 6:7, 6:4
Zwycięzca	3.	7 marca 1999	Scottsdale	Twarda	Richey Reneberg	Mark Knowles   Sandon Stolle	6:4, 6:7(4), 6:3
Zwycięzca	4.	2 maja 1999	Atlanta	Ceglana	Patrick Galbraith	Todd Woodbridge   Mark Woodforde	5:7, 7:6, 6:3
Zwycięzca	5.	20 czerwca 1999	Nottingham	Trawiasta	Patrick Galbraith	Marius Barnard   Brent Haygarth	5:7, 7:5, 6:3
Zwycięzca	6.	22 sierpnia 1999	Waszyngton	Twarda	Sébastien Lareau	David Adams   John-Laffnie de Jager	7:5, 6:7(2), 6:3
Zwycięzca	7.	14 listopada 1999	Moskwa	Dywanowa (hala)	Daniel Vacek	Andrij Medwediew   Marat Safin	6:2, 6:1
Zwycięzca	8.	20 lutego 2000	Memphis	Twarda (hala)	Sébastien Lareau	Jim Grabb   Richey Reneberg	6:2, 6:4
Finalista	2.	16 kwietnia 2000	Atlanta	Ceglana	Mark Knowles	Ellis Ferreira   Rick Leach	3:6, 4:6
Finalista	3.	7 maja 2000	Orlando	Ceglana	Sébastien Lareau	Leander Paes   Jan Siemerink	3:6, 4:6
Zwycięzca	9.	17 września 2000	Taszkent	Twarda	Scott Humphries	Marius Barnard   Robbie Koenig	6:3, 6:2
Finalista	4.	28 lipca 2002	Los Angeles	Twarda	Michaël Llodra	Sébastien Grosjean   Nicolas Kiefer	4:6, 4:6
Zwycięzca	10.	5 października 2003	Tokio	Twarda	Nicolas Kiefer	Scott Humphries   Mark Merklein	6:7(6), 6:3, 7:6(4)
Zwycięzca	11.	19 września 2004	Pekin	Twarda	Graydon Oliver	Alex Bogomolov Jr.   Taylor Dent	4:6, 6:4, 7:6(6)
Zwycięzca	12.	3 października 2004	Bangkok	Twarda (hala)	Graydon Oliver	Yves Allegro   Roger Federer	5:7, 6:4, 6:4
Zwycięzca	13.	18 września 2005	Pekin	Twarda	Nathan Healey	Dmitrij Tursunow   Michaił Jużny	4:6, 6:3, 6:2
Finalista	5.	16 lipca 2006	Newport	Trawiasta	Jeff Coetzee	Robert Kendrick   Jürgen Melzer	6:7(3), 0:6

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	31 stycznia 1998	Australian Open, Melbourne	Twarda	Venus Williams	Helena Suková   Cyril Suk	6:2, 6:1
Zwycięzca	2.	6 czerwca 1998	French Open, Paryż	Ceglana	Venus Williams	Serena Williams   Luis Lobo	6:4, 6:4

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20]  (ang.).