Judaizm konserwatywny

Judaizm konserwatywny – nurt judaizmu utworzony w 1845 roku przez rabina reformowanego Zachariasa Frankela.

Będąc ruchem pośrednim między judaizmem ortodoksyjnym i reformowanym, opowiada się za utrzymaniem języka hebrajskiego w liturgii, zachowaniem szabatu i przepisów koszerności. Kieruje się prawem żydowskim Halacha i ma otwarte i pluralistyczne podejście do współczesnej nauki, życia żydowskiego, ideałów demokratycznych. Rytuałów konwersji dokonywanych przez rabinów konserwatywnych nie uznają rabini ortodoksyjni (choć uznają je reformowani), tak samo jak w chrześcijaństwie przejście z ewangelicyzmu na katolicyzm, czy na prawosławie lub odwrotnie wymaga konwersji.

W Stanach Zjednoczonych należąca do nurtu konserwatywnego Zjednoczona Synagoga Ameryki jest najliczniejsza pod względem liczby synagog. Na 5,6 mln Żydów amerykańskich 962 000 tys. należy do judaizmu konserwatywnego^[1], dalsze 1,5–2 mln do judaizmu reformowanego^[2], 0,6 mln do judaizmu ortodoksyjnego, a 65 tys. do judaizmu rekonstrukcjonistycznego. Poza USA i Wielką Brytanią nurt ten jest nieliczny.

Historia polskiego judaizmu konserwatywnego jest krótka: od 1999 do 2004 roku we Wrocławiu i od 2018 roku w Warszawie, wtedy to synagoga Beit Centrum Ki Tov będąca częścią federacji postępowych gmin żydowskich Beit Polska odłączyła się od związku. Zmieniła również nazwę na Masorti Centrum Ki Tov^[3]. W Polsce trwają prace nad utworzeniem w ramach judaizmu konserwatywnego wspólnot w kilku centrach religijnych.

W wielu krajach judaizm konserwatywny ma bliższe kontakty religijne z denominacją reformowaną niż z ortodoksyjną.

Konwersja na judaizm konserwatywny wymaga zawsze obrzezania, zanurzenia w mykwie i egzaminu przed bejt dinem.