Jacques Delors

Działał w Chrześcijańskiej Konfederacji Francuskich Pracowników. Od 1945 do 1962 pracował w Banku Francji, następnie jako urzędnik w zajmującej się sprawami planowania państwowej komisji Commissariat général du Plan. W 1969 gaullistowski premier Jacques Chaban-Delmas powołał go na swojego doradcę^[1]. Zajmował się również działalnością dydaktyczną w tym jako wykładowca Université Paris-Dauphine oraz École nationale d’administration^[1]. Od 1973 do 1979 wchodził w skład rady Banku Francji^[4].

W 1974 wstąpił do Partii Socjalistycznej^[4]. W latach 1979–1981 z jej ramienia sprawował mandat posła do Parlamentu Europejskiego I kadencji^[5]. W okresie prezydentury François Mitterranda był członkiem trzech rządów, którymi kierował Pierre Mauroy. W maju 1981 objął stanowisko ministra gospodarki i finansów. W trzecim gabinecie, utworzonym w marcu 1983, został natomiast ministrem gospodarki, finansów i budżetu. Urząd ten sprawował do lipca 1984^[6]. Od 1983 do 1984 był także merem Clichy^[4].

W styczniu 1985 został przewodniczącym Komisji Europejskiej (wówczas funkcjonującej jako Komisja Wspólnot Europejskich). Na czele tej instytucji stał przez dziesięć lat^[1]. W okresie jego urzędowania został opracowany i zatwierdzony jednolity akt europejski z 1986, który legł u podstaw utworzenia jednolitego rynku europejskiego^[7]. Również w tym czasie (w 1992) został podpisany traktat z Maastricht, na mocy którego doszło do utworzenia Unii Europejskiej^[8]. W 1987 Jacques Delors przedstawił raport ukazujący perspektywy zjednoczenia Europy, zarysował koncepcję stworzenia Unii Gospodarczej i Walutowej z jednolitą walutą. Jego koncepcje pogłębionej integracji spotykały się z negatywnymi reakcjami głównie w Wielkiej Brytanii. Symbolem tego stała się okładka gazety „The Sun” z nagłówkiem Up Yours Delors^[9].

W latach 1992–1996 przewodniczył UNESCO Commission on Education for the Twenty-first Century, która opracowała raport zatytułowany Learning: the Treasure Within^[1][10]. Po odejściu z KE w drugiej połowie lat 90. był przewodniczącym rady dyrektorów Kolegium Europejskiego w Brugii^[1].

Był ojcem Martine Aubry.

Wyróżniony doktoratami honoris causa przez około 30 uczelni^[4] (w tym przez Uniwersytet Karola w 1990)^[11]). Odznaczony m.in. Legią Honorową klasy IV (1999) i III (2005)^[12] oraz Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej (1993)^[13]. Laureat Nagrody Karola Wielkiego (1992)^[14].