Janusz Gaładyk

Urodził się 3 października 1898 w Warszawie, w rodzinie Franciszka i Marii z Góreckich. W 1914 ukończył Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie^[2][3], następnie studiował na Politechnice Warszawskiej^[4]. Od 3 listopada 1913 był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. Od 6 sierpnia 1914 walczył w Legionach Polskich. Był oficerem 5 pułku piechoty Legionów Polskich, dowódcą plutonu. Był w tym okresie trzykrotnie ranny. 22 lipca 1917, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Beniaminowie. Od 6 sierpnia do 11 listopada 1918 działał w Polskiej Organizacji Wojskowej^[4].

Do Wojska Polskiego wstąpił 11 listopada 1918, w którym był do 1 lutego 1919 w I Oddziale Sztabu Generalnego oficerem do zleceń, a następnie od 1 lutego do 10 grudnia tego samego roku referentem w Biurze Wywiadowczym II Oddziału Naczelnego Dowództwa^[5]. Od kwietnia do lipca 1920 szef Oddziału II Sztabu 3 Armii, a dalej od lipca do grudnia dowódca batalionu w 201 Ochotniczym pułku piechoty^[5].

Ukończył kurs w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie w okresie od 5 grudnia 1920 do 9 maja 1921, a następnie II kurs uzupełniający dla oficerów innych rodzajów broni przy Szkole Podchorążych Artylerii w Poznaniu (z 5 lokatą) od 1 czerwca do 1 października 1921^[6][5]. Po ukończeniu kursów otrzymał przydział do 5 pułku piechoty Legionów, w którym pełnił służbę od listopada 1921 do marca 1922, nie otrzymując żadnej funkcji^[7]. Dowódca III batalionu 79 pułku piechoty w Słonimiu od kwietnia 1922 do października 1923^[7].

31 października 1923 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza IV Kursu Normalnego^[8]. 1 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr 1 na stanowisko referenta^[9]. 14 października 1926 został przydzielony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisko II oficera sztabu inspektora armii generała dywizji Edwarda Śmigły-Rydza^[10]. 4 listopada 1927 został dyrektorem nauk Oficerskiej Szkoły Piechoty (od 9 sierpnia 1928 – Szkoła Podchorążych Piechoty) w Komorowie^[11]. W lipcu 1929 został przeniesiony z Biura Ogólno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie do dowództwa 29 Dywizji Piechoty w Grodnie na stanowisko szefa sztabu^[12]. Od 3 listopada 1931 dowodził II batalionem 6 pułku strzelców podhalańskich detaszowanym w Drohobyczu^[13][14]. Od 10 lipca 1933 pełnił służbę na stanowisku zastępcy dowódcy 18 pułku piechoty w Skierniewicach^[15]. 23 maja 1934 został przeniesiony na identyczne stanowisko do 76 pułku piechoty w Grodnie^[16]. Od 5 listopada 1935 do maja 1939 dowodził pułkiem KOP „Wilejka”^[5]. Wiceprezes Okręgu Wileńskiego Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich w 1939^[17].

W czasie kampanii wrześniowej dowodził 1 Brygadą Górską Strzelców do 6 września^[7]. Uniknął niewoli po walkach wrześniowych i działał w konspiracji. Mianowany komendantem Związku Walki Zbrojnej w Wilnie. Stanowiska nie objął^[7]. 11 listopada 1939 aresztowany na przejściu granicznym litewsko – białoruskim przez władze radzieckie. Do lipca 1941 przebywał w więzieniu, a po uwolnieniu służył w Polskich Siłach Zbrojnych w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, gdzie był komendantem Ośrodka Zapasowego Armii w Tockoje i Kołtubance do 10 października 1941, a następnie do 22 marca 1942 był zastępcą dowódcy 8 Dywizji Piechoty^[18]. Od 23 marca 1942 zastępował dowódcę 7 Dywizji Piechoty. Urlopowany na okres dwóch lat, przebywał na terenie Palestyny. Następnie służył w I Korpusie^[7]. 17 czerwca 1946 powrócił do kraju, a 18 lipca 1947 zmarł w Szpitalu Wojskowym w Warszawie na ul. Koszykowej 78 (wg świadectwa zgonu nr 9994/1 z lipca 1947 i księgi cmentarnej cmentarza Wojskowego na Powązkach)^[5]. Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B 28 WOJ-5-30)^[19].

 

• chorąży – 1 kwietnia 1917^[20]
• porucznik – 1918
• kapitan – 1919
• major – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924
• podpułkownik – 1933
• pułkownik – 1939

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 4530 (1922)^[21]
• Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)^[22]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)^[23]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[24]
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej^[25]
• Srebrny Wawrzyn Akademicki (5 listopada 1938)^[26]
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę^[a]
• Odznaka za Rany i Kontuzje (trzykrotnie)
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Odznaka 76 Lidzkiego Pułku Piechoty

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917.
• Rocznik Oficerski 1932. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1932. [dostęp 2017-02-22].
• Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924–1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
• Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990, s. 767–768. ISBN 83-211-1096-7.
• Zbigniew Moszumański: Wojenne szkoły dla oficerów artylerii (1914–1921). Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2000, s. 58–63, 120. ISBN 83-88773-74-7.
• Władysław Siwek: Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1988, s. 498. ISBN 83-06-01691-2.
• Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 - marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Prod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menedżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.