Izba Lordów

 

 

W roku 2024 Izba Lordów liczyła 790^[1] parów duchownych i świeckich.

Lordowie duchowni (ang. Lords Spiritual) to najwyżsi hierarchowie Kościoła anglikańskiego, którzy zasiadają w Izbie tak długo, jak sprawują swoje funkcje kościelne (wiryliści). W 2024 roku było ich 25.^[1]

Lordowie świeccy (ang. Lords Temporal) pełnią swoją funkcję dożywotnio, chyba że Izba odbierze im tytuł lordowski. W grupie lordów świeckich wyróżnia się:

• 91 parów dziedzicznych (ang. hereditary peers), z których 90 jest obecnie wyłanianych w procedurze określonej przez House of Lords Act 1999^[2] i wydane na tej podstawie akty wykonawcze, natomiast dwóch lordów zasiada z racji piastowania dziedzicznych urzędów królewskich związanych z funkcjonowaniem parlamentu brytyjskiego: lorda wielkiego szambelana, będącego reprezentantem suwerena w Izbie Lordów, oraz lorda marszałka, odpowiedzialnego za ceremonie, w szczególności koronację oraz otwarcie parlamentu
• 674 parów dożywotnich (ang. life peers), powołanych przez monarchę na wniosek premiera w oparciu o Life Peerages Act 1958^[3], zazwyczaj spośród zaufanych polityków danej partii, ale także osób wyróżniających się w życiu publicznym bez określonej przynależności partyjnej, jak również byłych premierów i spikerów Izby Gmin.

Izba Lordów pełni obecnie rolę ciała opiniującego ustawy uchwalane przez Izbę Gmin (bez prawa weta ostatecznego). W 2009 na mocy ustawy z 2005 (Constitutional Reform Act 2005) najwyższe funkcje sądowe zostały przeniesione do nowo utworzonego Sądu Najwyższego. Oprócz tego w ramach Izby Lordów działa wiele komisji specjalnych, które – mimo że nie posiadają formalnego prawa do podejmowania decyzji – mają znaczny wpływ na życie polityczne w Wielkiej Brytanii.

Kompetencje ustawodawcze Izby Lordów są niewielkie i ograniczają się do prawa zgłaszania projektów ustaw do Izby Gmin oraz czasowego wstrzymywania uchwalania ustaw w drodze weta zawieszającego na okres nie dłuższy niż dwie sesje (jeden rok).

Izba Lordów powstała w XIV wieku. Została zlikwidowana w 1649 roku przez rewolucyjny rząd Oliviera Cromwella i ponownie przywrócona w roku 1657^[4]. Przez większość swojej historii miała znacznie większą władzę niż Izba Gmin. Dopiero w XIX wieku jej kolejne kompetencje były stopniowo przekazywane izbie niższej. W 1911 uchwalono Parliament Act, który ostatecznie oddał niemal całą władzę ustawodawczą oraz prawo do powoływania i usuwania rządu Izbie Gmin, pozostawiając Izbie Lordów tylko prawo do rocznego weta ustaw oraz część funkcji kontrolnych i sądowniczych. Kobiety są dopuszczane do Izby Lordów od 1958^[5]. Po dojściu do władzy Tony'ego Blaira rząd, zgodnie z obietnicami wyborczymi, dążył do zmian w Izbie Lordów. W 1999 uchwalono House of Lords Act, który zmniejszył liczbę lordów dziedzicznych z ponad siedmiuset do dziewięćdziesięciu dwóch. W 2009 odebrano Izbie uprawnienia sądownicze, tworząc Sąd Najwyższy Zjednoczonego Królestwa^[6].