Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Honoriusz (cesarz)

cesarz rzymski

Flavius Augustus Honorius (ur. 9 września 384, zm. 15 sierpnia 423 w Rawennie) – cesarz rzymski od 395 do 423 roku.

Flawiusz Honoriusz
Flavius Honorius
Ilustracja
Cesarz rzymski
Okres

od 395
do 15 sierpnia 423

Poprzednik

Teodozjusz I Wielki

Następca

Jan

Dane biograficzne
Dynastia

teodozyjska

Data urodzenia

9 września 384

Data i miejsce śmierci

15 sierpnia 423
Rawenna

Ojciec

Teodozjusz I Wielki

Matka

Flacylla

Rodzeństwo

Arkadiusz, Galla Placydia

Małżeństwo

Maria
od 398
do 407

Małżeństwo

Termancja
408

Moneta
moneta
Tremissis Honoriusza z inskrypcją VICTORIA AVGVSTORVM (na rewersie)

Syn Teodozjusza I Wielkiego i jego pierwszej żony – Flacylli. Brat cesarza Arkadiusza i przyrodni brat Galli Placydii.

Honoriusz w wieku 2 lat został mianowany konsulem rzymskim. 23 stycznia 393 otrzymał tytuł augusta i tym samym został współwładcą cesarstwa. Cesarzem został w wieku 10 lat i razem z bratem Arkadiuszem podzielili cesarstwo na część zachodnią i wschodnią. Opiekunem Honoriusza został wódz Stylichon, który z czasem zyskał ogromne wpływy na dworze. Honoriusz ożenił się z córką Stylichona – Marią, a następnie młodszą – Termancją, ale z żadną nie doczekał się potomstwa. Stylichon popadł w niełaskę i został zamordowany w 408, a Honoriusz rozwiódł się ze swoją drugą żoną.

W 402 Honoriusz przeniósł stolicę Zachodniego Cesarstwa do Rawenny. Prowadził wojny z licznymi uzurpatorami do tytułu cesarza. Za jego panowania, w 410 roku, miasto Rzym po raz pierwszy od 800 lat zostało najechane i zdobyte przez barbarzyńców pod wodzą Alaryka. Honoriusz zawarł pokój z następcą Alaryka – Ataulfem i wydał za niego swoją siostrę.

Zmarł w 423 roku, prawdopodobnie na cukrzycę, zostawiając cesarstwo o wiele słabsze i mniejsze (m.in. zrezygnował z obrony Brytanii). Opinię starożytnych o Honoriuszu oddaje anegdota przytoczona przez Prokopiusza z Cezarei, według której cesarz był zapalonym hodowcą drobiu. Ulubionego koguta nazwał Rzym. Gdy poinformowano go, że Rzym został najechany przez Alaryka, cesarz rozpłakał się, gdyż myślał, że chodzi o jego pupilka[1][2].

Przypisy

edytuj
  1. Pawlak 2010 ↓, s. 40.
  2. Prokopiusz ↓, Księga wojen III 2, 25-26.

Bibliografia

edytuj