Henryk Pietraszkiewicz

Urodził się 3 stycznia 1923 w Kolonii Woronowo na Wileńszczyźnie. W 1939 ukończył Gimnazjum im. ks. Grzegorza Piramowicza w Dziśnie. Po wcieleniu w 1944 do Armii Czerwonej, a następnie do Ludowego Wojska Polskiego odbył frontowe kursy – podoficerski i oficerski – w batalionie szkolnym 4 Dywizji Piechoty im. płka Jana Kilińskiego.

W okresie od 1946 do 1949 odbył studia w Wydziale Pokładowym Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni i ukończył je jako prymus. Został również absolwentem Wyższego Kursu Akademickiego w Akademii Marynarki Wojennej ZSRR im. marsz. Klimienta Woroszyłowa w Leningradzie (lata 1955–1956). W 1966 uzyskał kolejno tytuł magistra historii na Wydziale Humanistycznym Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku oraz tytuł inżyniera nawigatora statku morskiego na Wydziale Pokładowym Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni.

Służbę liniową rozpoczął na froncie wschodnim w 1945. Został zastępcą dowódcy baterii moździerzy ds. polityczno-wychowawczych w 10 pułku piechoty 4 Dywizji Piechoty. Z tą jednostką brał udział w bitwie o Warszawę, w przełamywaniu Wału Pomorskiego, w bitwie o Kołobrzeg, w forsowaniu Odry, w operacji berlińskiej oraz w walkach nad Łabą. Po zakończeniu działań wojennych był do 1946 roku instruktorem propagandy w 10 pułku piechoty.

Według materiałów zgromadzonych przez Instytut Pamięci Narodowej był tajnym współpracownikiem Informacji Wojskowej. Nosił pseudonim „Trał”. Został zwerbowany w 1949 podczas studiów w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni^[2].

Pierwsze stanowisko służbowe w Marynarce Wojennej objął w 1949 na ścigaczu okrętów podwodnych ORP „Sprawny” z dywizjonu ścigaczy w Gdyni, na którym został dowódcą okrętu. Jeszcze w tym samym roku wyznaczono go na zastępcę dowódcy okrętu podwodnego ORP „Sęp” w dywizjonie okrętów podwodnych w Gdyni. Od 1951 do 1954 dowodził ORP „Sęp”, po czym zajmował stanowisko szefa sztabu dywizjonu okrętów podwodnych. W 1956 został dowódcą 1. Brygady Okrętów Podwodnych w Gdyni. W latach 1966–1969 dowodził 9 Flotyllą Obrony Wybrzeża w Helu, a w 1969 przez krótki czas był komendantem Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej. Następnie pełnił służbę w Dowództwie Marynarki Wojennej w Gdyni, początkowo jako szef Sztabu Głównego Marynarki Wojennej – I zastępca dowódcy Marynarki Wojennej, a od 1979 zastępca dowódcy Marynarki Wojennej ds. liniowych. Formalnie służbę wojskową zakończył 18 listopada 1983 i przeszedł w stan spoczynku. 7 stycznia 1984 oficjalnie pożegnał go ówczesny minister Obrony Narodowej.

Awansował kolejno na stopnie oficerskie:

Był członkiem Polskiego Towarzystwa Nautologicznego oraz Ligi Morskiej i Rzecznej. W okresie od 1982 do 1986 sprawował funkcję prezesa Zarządu Głównego Ligi Morskiej i Rzecznej. Działa w Bractwie Okrętów Podwodnych i Stowarzyszeniu Oficerów Marynarki Wojennej Rzeczypospolitej Polskiej oraz Stowarzyszeniu Miłośników Okrętu Muzeum „Błyskawica”. W 2001 otrzymał doktorat honoris causa Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni^[3].

W chwili śmierci był najstarszym żyjącym polskim marynarzem posiadającym stopień admiralski. Pochowany 15 kwietnia 2019 na cmentarzu Witomińskim w Gdyni^[4][5] (kwatera 57-11-28)^[6].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1978)
• ZłotyKrzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Medal „Za udział w walkach o Berlin”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju”
• Srebrna odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1965)^[7]
• Srebrny Order Za Zasługi dla Ojczyzny (NRD)
• Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR)
• Medal „Za zdobycie Berlina” (ZSRR)
• Medal „Za wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal Eugeniusza Kwiatkowskiego (przyznawany przez Instytut Morski w Gdańsku)
• Złoty Kompas (nagroda czasopisma Bandera)
• Pierścień Hallera (LMR) – 1996^[8]

• Strona internetowa Marynarki Wojennej Rzeczypospolitej Polskiej. mw.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-11)].
• P. Martell, G.P. Hayes, World military leaders, Bowker, New York 1974
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III:M-S, Toruń 2010, s. 162-165.
• Najstarszy admirał świętuje. polska-zbrojna.pl, 10 stycznia 2013. [dostęp 2013-01-10].
• 90 lat Admirała Henryka Pietraszkiewicza. mw.mil.pl, 10 stycznia 2013. [dostęp 2013-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 stycznia 2013)].