Federico Mayor Zaragoza

Ukończył studia farmaceutyczne na Uniwersytecie Complutense w Madrycie^[2]. Był zawodowo związany z Universidad de Granada, objął stanowisko profesora biochemii na wydziale farmaceutycznym tej uczelni. W latach 1968–1972 pełnił funkcję rektora tego uniwersytetu. Został następnie profesorem na Uniwersytecie Autonomicznym w Madrycie, na którym współtworzył centrum biologii molekularnej^[2].

W końcowym okresie dyktatury sprawował urząd podsekretarza stanu w resorcie edukacji i nauki (1974–1975)^[2]. W okresie przemian związał się z Unią Demokratycznego Centrum. W latach 1977–1978 sprawował z ramienia UCD wykonywał mandat posła do Kongresu Deputowanych^[3], w tych samych latach był doradcą premiera Adolfa Suáreza^[2]. W 1978 został zastępca dyrektora generalnego UNESCO^[2]. Od grudnia 1981 do grudnia 1982 sprawował urząd ministra edukacji i nauki w rządzie Leopolda Calvo-Sotelo^[4]. W 1987 był posłem do Parlamentu Europejskiego II kadencji z ramienia Centrum Demokratycznego i Społecznego^[1]. W tym samym roku został dyrektorem generalnym UNESCO, stanowisko to zajmował do 1999^[2], kiedy to jego następcą został Kōichirō Matsuura.

Powrócił następnie do Hiszpanii, gdzie założył fundację Fundación Cultura de Paz^[5]. Udzielał się później m.in. w inicjatywie Sojusz Cywilizacji Narodów Zjednoczonych (UNAOC) oraz w International Commission Against the Death Penalty^[6].