Dorota Siudek

Początkowo Dorota Zagórska występowała jako solistka, a następnie w parze z Januszem Komenderą.

 

 

 

Pomysł utworzenia nowej pary sportowej Zagórskiej z Mariuszem Siudkiem zasugerowała sędzina Anna Sierocka podczas zawodów Grand Prix de St. Gervais 1994, gdzie startowały dwie pary reprezentujące Polskę – Głuchowska i Siudek oraz Zagórska i Komendera^[4]. Obie pary wypadły na francuskich zawodach bardzo słabo zajmując kolejno 10. i 12. miejsce^[5], a oba partnerstwa nie zwiastowały sukcesów w przyszłości^[6]. Zagórska pochodziła z Krakowa i pierwotnie to tam trenowała, ale po śmierci ojca w trakcie ich wspólnej podróży na trening zdecydowała się na przeniesienie do Oświęcimia. Przed podjęciem współpracy Zagórska i Siudek znali się tylko z widzenia, choć przez dwa lata trenowali na tym samym lodowisku^[7].

Zagórska i Siudek zaczęli wspólne 8-godzinne treningi w 1995 roku^[7]. Od kwietnia do lipca, z powodu braku dostępu do lodowisk w Polsce, para trenowała w Rosji i Czechach^[8]. Ich dysproporcje fizyczne (ona 154 cm wzrostu i 44 kg wagi, on 187 cm wzrostu i 84 kg wagi) w połączeniu z odpowiednią techniką umożliwiły im wykonywanie efektownych podnoszeń łyżwiarskich, które stały się ich znakiem rozpoznawczym. Pomimo tego, zdarzyły im się dwa poważne wypadki. Jeden z nich podczas zawodów, drugi zaś na treningu w Warszawie, podczas którego Mariusz upuścił Dorotę w trakcie podnoszenia, co skończyło się dla niej trzydziestoma szwami na łuku brwiowym oraz szesnastoma szwami na kolanie^[9]. Ich słabszym elementem były skoki łyżwiarskie, pomimo tego, że w odróżnieniu od poprzedniej partnerki Siudka, Zagórska nie bała się ich wykonywać^[4]. Zagórska i Siudek byli niepokonani na arenie krajowej wygrywając mistrzostwa Polski za każdym razem, gdy brali w nich udział tj. w latach 1995–2000 i 2002–2004, łącznie zdobywając 9 tytułów mistrzów Polski^[10][11].

W sezonie 1994/1995, obydwoje byli studentami, co umożliwiło im start w zimowej uniwersjadzie 1995 w Jacy, gdzie zdobyli srebrny medal. Był to ich pierwszy międzynarodowy sukces^[9]. Następnie zajęli 9. miejsce na mistrzostwach Europy^[12] i 16. lokatę na mistrzostwach świata^[13]. W kolejnych dwóch sezonach utrzymywali się w czołówce europejskiej. W 1995 roku zostali pierwszą polską parą sportową, która wystąpiła w zawodach z pierwszego cyklu Champions Series (później Grand Prix), Trophée de France 1995, gdzie zajęli 8. miejsce (wyprzedzili jedną parę)^[14]. W 1997 roku weszli do pierwszej dziesiątki na mistrzostwach świata, gdzie zajęli 8. lokatę^[13].

W sezonie olimpijskim 1997/1998 kontynuowali dobrą passę czego dowodem było czwarte miejsce na mistrzostwach Europy 1998 tuż przed rozpoczęciem Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1998 w Nagano^[12]. W debiucie olimpijskim zajęli 10. lokatę^[15]. Na kończących sezon mistrzostwach świata zajęli piąte miejsce^[13].

Kolejny sezon, 1998/1999 okazał się najlepszym w ich karierze. Podczas igrzysk dobrej woli zdobyli brązowy medal^[16]. Z kolei na mistrzostwach Europy 1999 w Pradze zdobyli srebro, które było czwartym medalem polskich łyżwiarzy na mistrzostwach Europy ogółem, a zarazem drugim medalem polskiej pary sportowej po brązowym medalu wywalczonym przez Zofię Bilorównę i Tadeusza Kowalskiego w 1934 roku, również w Pradze^[17]. Z kolei największy sukces w karierze Zagórska i Siudek odnieśli na zawodach kończących sezon, czyli mistrzostwach świata 1999 w Helsinkach, podczas których zdobyli brązowy medal, ustępując parze rosyjskiej Jelena Bierieżna / Anton Sicharulidze oraz parze chińskiej Shen Xue / Zhao Hongbo (w obu przypadkach późniejszym mistrzom olimpijskim)^[18]. Był to pierwszy medal mistrzostw świata polskiej pary sportowej^[19], a drugi w historii^[20]. W głosowaniu na najlepszego sportowca Polski w Plebiscycie Przeglądu Sportowego 1999 zajęli 13. miejsce^[6].

W sezonie 1999/2000 Zagórska i Siudek, jako pretendenci do podium w każdych zawodach, w których brali udział, po raz pierwszy zdobyli medale zawodów z cyklu Grand Prix. Dwukrotnie wywalczyli brąz, na NHK Trophy 1999 oraz Trophée Lalique 1999^[21]. Ponadto zwyciężyli w Memoriale Ondreja Nepeli^[21]. Następnie po raz drugi z rzędu wywalczyli wicemistrzostwo Europy, za rosyjską parą Marija Pietrowa / Aleksiej Tichonow. Pierwotnie zajmowali trzecią lokatę^[22], ale srebro zostało im przyznane po dyskwalifikacji Jeleny Bierieżnej i Antona Sicharulidze, którzy zostali pozbawieni tytułu mistrzów Europy po wykryciu w organizmie Bierieżnej zakazanej pseudoefedryny^[23]. Na mistrzostwach świata zostali sklasyfikowani na 5. miejscu^[13]. Ponadto zajęli 18. miejsce w głosowaniu na najlepszego sportowca Polski w Plebiscycie Przeglądu Sportowego 2000^[6].

W sezonie 2000/2001 zajęli czwartą lokatę na Skate Canada International 2000 i trzecie miejsce na Cup of Russia 2000 co pozwoliło im na awans do finału Grand Prix 2000 w Tokio, gdzie zajęli czwarte miejsce^[21][24]. Na mistrzostwach Europy 2001 byli zmuszeni do wycofania się z zawodów po programie krótkim, z powodu kontuzji kostki Zagórskiej. Wrócili do rywalizacji na mistrzostwach świata, gdzie zajęli 6. miejsce^[21].

Sezon olimpijski 2001/2002 rozpoczęli od czwartego miejsca na zawodach cyklu Grand Prix Cup of Russia 2001 i brązowego medalu na NHK Trophy 2001. Następnie wywalczyli srebrny medal igrzysk dobrej woli w Brisbane oraz czwarte miejsce na mistrzostwach Europy^[25]. Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2002 w Salt Lake City Siudek był chorążym reprezentacji Polski podczas ceremonii otwarcia igrzysk^[9]. Zagórska i Siudek swój występ w zawodach olimpijskich rozpoczęli od nieudanego programu krótkiego, po którym zajmowali ósmą pozycję. Po programie dowolnym zakończyli zmagania na miejscu siódmym^[26]. Sezon zakończyli szóstym miejscem na mistrzostwach świata^[25].

Po występie na igrzyskach w Salt Lake City zdecydowali się na zmiany w sztabie trenerskim i nawiązanie współpracy z Richardem Gauthierem. W sezonie 2002/2003 wzięli udział w trzech zawodach z cyklu Grand Prix. Zajęli czwartą lokatę na Cup of Russia 2002 oraz zdobyli dwa medale: brąz na Bofrost Cup on Ice 2002 w Gelsenkirchen oraz srebro na NHK Trophy 2002 w Kioto. Co po raz drugi w karierze, dało im kwalifikację do finału Grand Prix w Petersburgu, gdzie ostatecznie zajęli piątą lokatę. Następnie na mistrzostwach Europy po raz drugi z rzędu zajęli czwarte miejsce, zaś mistrzostwa świata ukończyli na miejscu siódmym^[27].

Wiosną 2003 roku zdecydowali się na wyjazd do Kanady, gdzie pierwotnie planowali zostać na stałe^[7]. Od sezonu 2003/2004 zaczęli trenować w St. Leonard: ich głównym trenerem został Gauthier, zaś choreografię układała dla nich Julie Bault^[28]. Na zawodach Grand Prix po raz kolejny zdobywali brązowe medale: podczas Skate Canada International 2003 oraz NHK Trophy 2003, a także zajęli czwarte miejsce na Cup of China 2003 w Pekinie. Ich największym sukcesem tamtego sezonu był brązowy medal mistrzostwach Europy w Budapeszcie, podczas których ustąpili obrońcom tytułu, rosyjskiej parze Tatjana Tot´mianina / Maksim Marinin oraz ich rodakom, parze Marija Pietrowa / Aleksiej Tichonow^[29]. Sezon zakończyli udziałem w mistrzostwach świata, gdzie zajęli 5. miejsce^[28].

W sezonie 2004/2005 zdobyli dwa kolejne brązowe medale zawodów z cyklu Grand Prix: Skate Canada International 2004 w Halifaksie i NHK Trophy 2004 w Nagoi. Podczas ich trzeciego startu w zawodach cyklu Grand Prix, Cup of Russia, Dorota doznała kontuzji ramienia po upadku, co zmusiło ich do wycofania się nie tylko z tych zawodów, ale i z mistrzostw Europy^[30]. Do rywalizacji wrócili na ostatnie zawody w sezonie, mistrzostwa świata 2005, podczas których zajęli 7. pozycję^[30].

W sezonie olimpijskim 2005/2006 po raz kolejny zdobywali brązowe medale zawodów cyklu Grand Prix, na: Cup of China 2005 oraz Cup of Russia 2005. Następnie zajęli piąte miejsce na mistrzostwach Europy. Podczas trzeciego występu olimpijskiego w karierze, na zimowych igrzyskach olimpijskich 2006 w Turynie zajęli 9. miejsce^[30]. Sezon zakończyli udziałem w mistrzostwach świata, gdzie również zajęli miejsce dziewiąte^[31].

Pierwotnie Zagórska i Siudek planowali zakończenie kariery sportowej w 2006 roku po igrzyskach w Turynie, ale po przyznaniu Warszawie organizacji mistrzostw Europy 2007 zdecydowali na przedłużenie kariery o jeden sezon i występ przed własną publicznością^[4]. Ostatni sezon w karierze sportowej rozpoczęli od 5. miejsca na Cup of China 2006, następnie zajęli 4. miejsce na Cup of Russia 2006, a występy w zawodach z cyklu Grand Prix zakończyli srebrnym medalem na Skate America 2006 w Hartford^[31]. Zwieńczeniem sezonu, a zarazem ich kariery sportowej, były mistrzostwach Europy 2007 rozgrywane po raz drugi w historii, a po raz pierwszy od II wojny światowej w Warszawie^[32]. Po programie krótkim do piosenek z filmu Nigdy w życiu!^[31] zajmowali trzecią lokatę. Za program dowolny do utworów Fryderyka Chopina otrzymali 113,10 pkt^[33], co dało notę łączną 170,91 pkt^[34] i drugi brązowy medal mistrzostw Europy w karierze^[31][35]. Później okazało się, że był to ich ostatni występ w karierze, gdyż nie wystąpili na mistrzostwach świata 2007 z powodu kontuzji kręgosłupa Siudka (miał taką samą kontuzję podczas swojego debiutu). Mariusz Siudek chciał zaryzykować i pomimo bólu zakończyć karierę startem, ale żona i trener odwiedli go od tej decyzji^[4].

Tuż po zakończeniu kariery sportowej małżeństwo Siudków otrzymało propozycję pracy trenerskiej w prywatnym klubie MKS Axel Toruń^[4]. Ponieważ nie otrzymali żadnej propozycji współpracy ze strony Polskiego Związku Łyżwiarstwa Figurowego^[7], zdecydowali się wrócić do Kanady, aby podziękować Gauthierowi za współpracę i po powrocie do Polski, latem 2007 roku, rozpoczęli pracę w Toruniu^[4]. Obydwoje postanowili zdobyć odpowiednie wykształcenie trenerskie, dlatego obydwoje ukończyli Akademię Wychowania Fizycznego i Sportu im. Jędrzeja Śniadeckiego w Gdańsku^[7].

W ostatnim sezonie ich kariery sportowej równolegle przygotowywali się do rozpoczęcia kariery trenerskiej prowadząc zajęcia w sztabie szkoleniowym ich trenera Richarda Gauthiera w Kanadzie i towarzyszyli mu podczas prowadzonych przez niego seminariów. Tuż po zakończeniu kariery sportowej, za poleceniem Gauthiera zostali trenerami estońskiej pary Maria Sergejeva / Ilja Glebov oraz z prośbą o przyjęcie do ich grupy szkoleniowej w Toruniu zwróciła się brytyjska para Stacey Kemp / David King. Dorota i Mariusz Siudkowie byli głównymi trenerami obu par podczas igrzysk olimpijskich 2010 w Vancouver^[36].

Ponadto Siudek została międzynarodowym specjalistą technicznym w łyżwiarstwie figurowym (jazda indywidualna)^[37].

Dorota Zagórska i Mariusz Siudek zostali parą w życiu prywatnym po dwóch tygodniach od rozpoczęcia wspólnych treningów w 1994 roku. Zaręczyli się podczas bankietu po mistrzostwach świata 2000 w Nicei^[9]. Pobrali się 13 maja 2000 roku podczas ceremonii cywilnej w Oświęcimiu^[6]. Ich ślub kościelny i wesele odbyły się w Krakowie we wrześniu tego samego roku w Sukiennicach. Ślubu udzielił im Paweł Łukaszka, były bramkarz reprezentant Polski w hokeju na lodzie oraz „ówczesny duszpasterz sportowców”^[38][7]. 8 lipca 2009 roku na świat przyszedł ich syn Ryszard^[39], który zaraz po rozpoczęciu nauki chodzenia otrzymał swoje pierwsze łyżwy od byłego trenera rodziców, Richarda Gauthiera^[40]. Ich syn rozpoczął oficjalne treningi łyżwiarstwa figurowego w sezonie 2015/2016^[39][41], jego rodzice zaś zostali jego trenerami^[42].

Po zakończeniu kariery osiedlili się w Toruniu^[9].

Z Mariuszem Siudkiem

• International Skating Union Biography – Dorota Zagórska / Mariusz Siudek. ISU. [dostęp 2020-05-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-18)]. (ang.).
• Sports Reference – Dorota Siudek. sports-reference.com. [dostęp 2020-05-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-18)]. (ang.).
• Olimpijczycy – Siudek (Zagórska) Dorota. olimpijski.pl. [dostęp 2020-05-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-10)]. (ang.).