Bouldering

Bouldering (z ang. boulder „głaz”) – wspinaczka po zazwyczaj wolnostojących, kilkumetrowych blokach skalnych bez użycia asekuracji liną.

Bouldering, prowadzenie oraz wspinaczka na czas są konkurencjami sportowymi dyscypliny sportu, wspinaczki sportowej. Zawodnicy w trakcie zawodów sportowych wspinają się na szczyt ściany, której wysokość wynosi około 4,0 m. Sportowy charakter boulderingu wiąże się z częstymi, zazwyczaj niekontrolowanymi odpadnięciami od skały, stąd też podstawową metodą asekuracji jest stosowanie tzw. crashpadów, czyli przenośnych materaców oraz pomoc tzw. spottera, czyli partnera, który pomaga w kontrolowaniu lotu, zabezpieczając górną część ciała przed bezpośrednim uderzeniem o ziemię.

Bouldering to forma wspinaczki składającej się z niewielkiej liczby trudnych ruchów. Zgodnie z ogólnie przyjętą przez środowiska wspinaczy normą za boulder uznać można nawet jednoruchowe przejście danego problemu skalnego. Wspinaczka boulderowa (spolszczone formy: bulderowa, balderowa) wymaga dużej siły maksymalnej, czyli takiej, która swój najwyższy poziom wytwarza w jak najkrótszym czasie. Popularną i coraz częściej praktykowaną formą treningu, jest bouldering na sztucznej ścianie wspinaczkowej (na tzw. panelu)^[1].

Trudności wspinaczkowe ocenia się zazwyczaj w skali francuskiej lub amerykańskiej^[2]. Drogi wspinaczkowe nazywa się baldami^[3].

Do rozwoju boulderingu jako osobnej formy wspinaczki jako pierwszy przyczynił się John Gill w połowie XX wieku. Jednym z najsłynniejszych rejonów boulderowych na świecie jest las Fontainebleau, niedaleko Paryża^[4]. W Europie jest słynny mini stadion wspinaczkowy „Climbing Stadium Arco” położony 200 m od centrum włoskiego miasta Arco, na którym są rozgrywane elitarne, prestiżowe zawody w cyklu corocznego festiwalu Rock Master.