Boston Red Sox

 

 

 

 

Klub powstał w 1901 roku pod nazwą Boston Americans i był jednym z ośmiu zespołów, który dołączył do nowo powstałej American League^[1][2]. Pierwszy mecz Americans rozegrali 26 kwietnia 1901 przeciwko Baltimore Orioles^[1]. Dwa lata później zespół osiągając bilans 91–47–3 i zwyciężając w American League, awansował do pierwszych w XX wieku World Series, w których przeciwnikiem był najlepszy zespół National League Pittsburgh Pirates; Americans wygrali serię 5–3 (grano wówczas w formacie best-of-nine) i zdobyli pierwszy tytuł mistrzowski^[3][4]. 5 maja 1904 w spotkaniu z Philadelphia Athletics zawodnik Americans Cy Young, który jest rekordzistą w Major League Baseball pod względem liczby zwycięstw, rozegrał pierwszy po wprowadzeniu nowych reguł gry perfect game^[5][6]. Przed rozpoczęciem sezonu 1908 właściciel klubu John I. Taylor zmienił nazwę klubu na Boston Red Sox^[7]. Do sezonu 1911 włącznie zespół występował na stadionie Huntington Avenue Grounds^[8]. We wrześniu 1911 rozpoczęto budowę nowego obiektu Fenway Park, którego do użytku oddano w kwietniu 1912^[9].

W latach 1912–1918 Red Sox zwyciężali w World Series czterokrotnie, mając w składzie między innymi Trisa Speakera i Babe Rutha^[3]. Po odejściu Rutha do New York Yankees w styczniu 1920 narodził się przesąd zwany Klątwą Bambino; przez 86 lat Red Sox nie zdobyli mistrzowskiego tytułu^[10][11]. W 1946, 1967, 1975 i 1986 Red Sox przegrywali w finałach w siedmiu meczach; w World Series 1986 roku, w których przeciwnikiem był zespół New York Mets w meczu numer sześć byli o jeden strike od wygranej w całej serii, jednak przy stanie 5–4 dla Red Sox w drugiej połowie 10. zmiany, po niekontrolowanym narzucie miotacza Boba Stanleya, a następnie po uderzeniu zapolowego Mets Mookie Wilsona i błędzie przy pierwszej bazie Billa Bucknera, Mets zdobyli dwa runy i zwyciężyli 6–5, doprowadzając w efekcie do siódmego spotkania, w którym pokonali Red Sox 8–5, ostatecznie wywalczając drugi w historii klubu tytuł mistrzowski^[3][12].

W 2004 Red Sox po raz szósty w historii klubu zwyciężyli w World Series, w których pokonali St. Louis Cardinals 4–0^[13]. Trzy lata później wygrali w finałach w takim samym stosunku z Colorado Rockies^[14]. W sezonie 2013 klub z Bostonu pokonał w World Series St. Louis Cardinals 4–2; po raz pierwszy od 1918 Red Sox zapewnili sobie mistrzowski tytuł na Fenway Park^[15].

Od 1997 numer 42 zastrzeżony jest przez całą ligę ku pamięci Jackie Robinsona, który jako pierwszy Afroamerykanin przełamał bariery rasowe w Major League Baseball^[19][20].

Numer	Zawodnik	Zastrzeżony
	Bobby Doerr – drugobazowy, zawodnik Red Sox w latach 1937–1944, 1946–1951, członek Baseball Hall of Fame	21 maja 1988
	Joe Cronin – łącznik, zawodnik Red Sox w latach 1935–1945, menadżer w latach Red Sox 1935–1947, menadżer generalny Red Sox w latach 1948–1958, członek Baseball Hall of Fame	29 maja 1984
	Johnny Pesky – łącznik i trzeciobazowy, zawodnik Red Sox w latach 1942, 1946–1952, menadżer w latach Red Sox 1963–1964, 1980	23 września 2008
	Carl Yastrzemski – lewozapolowy i pierwszobazowy, zawodnik Red Sox w latach 1961–1983, członek Baseball Hall of Fame	6 sierpnia 1989
	Ted Williams – lewozapolowy, zawodnik Red Sox w latach 1939–1942, 1946–1960, członek Baseball Hall of Fame	29 maja 1984
	Jim Rice – lewozapolowy, zawodnik Red Sox w latach 1974–1989, członek Baseball Hall of Fame	28 lipca 1989
	Wade Boggs – trzeciobazowy, zawodnik Red Sox w latach 1982–1992, członek Baseball Hall of Fame	26 maja 2016
	Carlton Fisk – łapacz, zawodnik Red Sox w latach 1969, 1971–1980, członek Baseball Hall of Fame	4 września 2000
	David Ortiz – pierwszobazowy, designated hitter, zawodnik Red Sox w latach 2003–2016	23 czerwca 2017
	Pedro Martínez – miotacz, zawodnik Red Sox w latach 1998–2004, członek Baseball Hall of Fame	28 lipca 2015
	Jackie Robinson – drugobazowy, numer zastrzeżony przez wszystkie zespoły MLB	15 kwietnia 1997

Oficjalna strona klubu