Bogusław Nowak (żużlowiec)

Licencję żużlową zdobył w 1969 roku. Do 1984 roku reprezentował barwy Stali Gorzów Wielkopolski, odnosząc szereg sukcesów w postaci zdobycia 12 medali Drużynowych Mistrzostw Polski (złote – 1973, 1975, 1976, 1977, 1978, 1983; srebrne – 1971, 1974, 1979, 1981, 1984 i brązowy – 1982) oraz 5 medali Mistrzostw Polski Par Klubowych (złote – 1975, 1977; srebrny – 1984, brązowe – 1982, 1983). W latach 1985–1988 startował jako jeżdżący trener w Unii Tarnów.

W 1977 roku zdobył we Wrocławiu tytuł Drużynowego Wicemistrza Świata. Kilkukrotnie startował w eliminacjach Indywidualnych Mistrzostw Świata, dwukrotnie awansując do finałów kontynentalnych (Leningrad 1975 – XIII m., Togliatti 1977 – VIII m.).

Do największych indywidualnych sukcesów Bogusława Nowaka należało zdobycie:

• złotego (Gorzów Wielkopolski 1977) i brązowego (Rybnik 1973) medalu Indywidualnych Mistrzostw Polski,
• dwukrotnie III m. w turnieju o „Złoty Kask” (1975, 1977),
• II m. w turnieju o „Srebrny Kask” (1973),
• I m. w Memoriale Alfreda Smoczyka (Leszno 1977),
• dwukrotnie I m. (1977, 1979) oraz III m. (1984) w Memoriałach im. Bronisława Idzikowskiego i Marka Czernego (Częstochowa),
• III m. w turnieju o Łańcuch Herbowy Miasta Ostrowa Wielkopolskiego (Ostrów Wielkopolski 1983),
• III m. w Memoriale im. Eugeniusza Nazimka (Rzeszów 1986).

Bogatą sportową karierę zakończył wypadek, któremu uległ w Rybniku 4 maja 1988 podczas finału Mistrzostw Polski Par Klubowych, w wyniku którego doznał m.in. złamania kręgosłupa (do końca życia poruszał się za pomocą wózka inwalidzkiego). Przeszedł skomplikowaną operację w Wojewódzkim Szpitalu Chirurgii Urazowej w Piekarach Śląskich^[2]. Po długim okresie rehabilitacji powrócił do sportu, szkoląc najpierw w Tarnowie, a następnie w Gorzowie młodych adeptów żużla. Był pierwszym trenerem 4-krotnego Indywidualnego Mistrza Świata Bartosza Zmarzlika^[1].

Od 2007 roku prowadził „Fundację Bogusława Nowaka” zajmującą się m.in. pomocą ofiarom wypadków drogowych i sportowcom sportów motorowych^[3]. Fundacja regularnie organizowała turnusy rehabilitacyjne dla weteranów żużla.

Zmarł 10 lipca 2024 r. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Gorzowie Wielkopolskim. ^[4]

Za swoją życiową postawę otrzymał wiele nagród, m.in. „Zwycięzca za metą”, „Człowiek Roku Wśród Osób Niepełnosprawnych” oraz w 2001 medal Kalos Kagathos. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i brązową odznaką Za Zasługi dla Sportu^[5]. Został także uhonorowany tytułem „Wybitny Reprezentant Stali Gorzów” oraz tablicą w Alei Sław Stali Gorzów na koronie Stadionu im. Edwarda Jancarza.

• Bogusław Nowak. stalgorzow.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-21)].
• Nowak, Bogusław [online], speedway.com.pl [dostęp 2021-04-17] .
• Bogusław Nowak – laureat Plebiscytu TEMI