Barnim VI

Od śmierci Warcisława VI zarządzał księstwem wołogoskim. Jego polityka była m.in. skierowana przeciw swoim miastom, z którymi prowadził spory. Często posiłkował się pomocą zbrojną swojego kuzyna Eryka Pomorskiego króla Szwecji, Danii i Norwegii^[2].

Według przekazu Tomasza Kantzowa w Pomeranii Barnim VI miał we wcześniejszych latach swego życia prowadzić działalność piracką^[3].

Po porozumieniu między radą a mieszczanami, które kończyło konflikt, walczył przeciwko sojuszowi Związku Hanzeatyckiego z Małgorzatą I, królową Danii, Norwegii i Szwecji, którzy występowali przeciwko piractwu na Morzu Bałtyckim. Według nowożytnej literatury, Barnim nawet stanął na czele Braci Witalijskich. W 1398, w Lubece został zobligowany do udostępnienia swoich statków do przeciwdziałania piractwu. Podczas jednej z wypraw został przyłapany i odesłany do kraju, po czym więcej nie zajmował się rozbojami na morzu^[4].

W 1402 wystąpił zbrojnie w sile 2400 wojów przeciw Lubece. Zanim doszło do ostatecznej bitwy rabował i plądrował dobra mieszczan i chłopów. Książę Barnim przegrał w starciu z lubeckimi obrońcami i odniósł ciężkie rany. Według nowożytnej tradycji, w bitwie poległo wielu rycerzy, pozostali natomiast ratowali się ucieczką^[2][4].

Barnim VI był żonaty z Weroniką, prawdopodobnie córką Fryderyka V, burgrabiego norymberskiego i Elżbiety^[1]. Ze związku małżeńskiego pochodziło dwoje lub troje dzieci:

• Warcisław IX (ur. 1395? lub w okr. 1395–1400, zm. 17 kwietnia 1457) – książę wołogoski i zjednoczonego księstwa (ziemie: wołogoska, bardowska i rugijska),
• Barnim VII (Starszy) Psiarz (ur. 1403, zm. w okr. 24 sierpnia 1449–29 sierpnia 1450) – książę wołogoski,
• Elżbieta? (ur. najp. 1405, zm. 1473) – ksieni w Krumminie oraz Bergen^[5].

Jego inskrypcja nagrobna informuje, że otrzymał staranne wykształcenie na uniwersytecie. Zmarł, w swoim dębogórskim dworze podczas epidemii dżumy (1405). Został pochowany na własne życzenie, w kościele parafialnym we wsi Kenz koło Barth^[1]. Do dzisiaj zachował się pełnopostaciowy drewniany nagrobek księcia^[6].

W kościele parafialnym w Kenz, w którym został pochowany Barnim VI, znajduje się również naturalnej wielkości drewniana leżąca statua księcia, będąca najdawniejszym męskim przedstawieniem przedstawiciela dynastii Gryfitów istniejącym do przełomu XX i XXI wieku. Jest ona częścią powstałego ok. 1405, a poddanego renowacji ok. 1600, książęcego sarkofagu w formie gotyckiego relikwiarza. W tym samym kościele potomek księcia, Filip, przyszły książę szczeciński, ufundował Barnimowi VI epitafium z popiersiem, którego rysy twarzy odpowiadają tym z sarkofagu. Istnieje również powstały w pierwszej tercji XVII wieku (datowany ok. 1635) portret Barnima VI, mający zgodnie z podpisem (którego adekwatność jest kwestionowana) tego księcia wyobrażać^[7].

 

• KazimierzK. Kozłowski KazimierzK., JerzyJ. Podralski JerzyJ., Gryfici. Książęta Pomorza Zachodniego, Szczecin: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1985, ISBN 83-03-00530-8, OCLC 189424372 . Brak numerów stron w książce
• EdwardE. Rymar EdwardE., Rodowód książąt pomorskich, Szczecin: Książnica Pomorska im. Stanisława Staszica, 2005, ISBN 83-87879-50-9, OCLC 69296056 . Brak numerów stron w książce
• Hellmut Hannes, Bildnisse der pommerschen Herzöge, [w:] Die Herzöge von Pommern. Zeugnisse der Herrschaft des Greifenhauses, red. Norbert Buske, Joachim Krüger, Ralf-Gunnar Werlich, Wien–Köln–Weimar 2012 (Veröffentlichungen der Historischen Kommission für Pommern. Reihe V: Forschungen zur pommerschen Geschichte 45), s. 11-28.
• Roderich Schmidt, Bildnisse pommerscher Herzöge des 15. bis 17. Jahrhundert, [w:] Roderich Schmidt, Das historische Pommern. Personen — Orte — Ereignisse, Wien–Köln–Weimar 2009 (Veröffentlichungen der Historischen Kommission für Pommern. Reihe V: Forschungen zur pommerschen Geschichte 41), s. 179-225.

• Häckermann A., Barnim VI. (niem.), [w:] NDB, ADB Deutsche Biographie (niem.), [dostęp 2012-02-18].

• Madsen U., Barnim VI. Herzog von Pommern-Wolgast und Barth (niem.), [dostęp 2012-02-18].