Artur Olech
Artur Olech (ur. 22 czerwca 1940 we Lwowie, zm. 13 sierpnia 2010 we Wrocławiu) – polski bokser, dwukrotny wicemistrz olimpijski, oficer Milicji Obywatelskiej.
| Data i miejsce urodzenia |
22 czerwca 1940 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 sierpnia 2010 | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Życiorys
edytujWalczył w wadze muszej i koguciej. Największe sukcesy odniósł w kategorii muszej. Dwukrotnie wystąpił na igrzyskach olimpijskich (w Tokio 1964 i Meksyku 1968), oba razy dochodząc do finału i zdobywając srebrny medal. Jego zwycięzca z Tokio Włoch Fernando Atzori był potem zawodowym mistrzem Europy.
Olech startował także w mistrzostwach Europy: w Bukareszcie 1969 zdobył brązowy medal w wadze muszej.
Czterokrotnie był mistrzem Polski (1962, 1963, 1965 i 1966) w wadze muszej, a raz wicemistrzem (1964 – przegrał w finale ze swym bratem bliźniakiem Zbigniewem).
Stoczył w ringu 315 walk, z których przegrał tylko 12.[1]
Przez większą część kariery reprezentował Gwardię Wrocław, pozostawał na etacie milicyjnym, później w policji, gdzie jako oficer znalazł po zakończeniu kariery sportowej zatrudnienie (nauczyciel wychowania fizycznego).
Jego brat bliźniak Zbigniew także był czołowym pięściarzem w kategorii muszej, trzykrotnym mistrzem Polski.
Poza boksem ukończył pedagogikę na Uniwersytecie Wrocławskim. Przez wiele lat był oficerem Milicji Obywatelskiej (w stopniu majora[2]).
Według przekazów[3][4] podczas służby 31 sierpnia 1982 roku, w trakcie stanu wojennego, został zaangażowany do rozpędzania demonstracji zorganizowanej w drugą rocznicę podpisania porozumień sierpniowych przez NSZZ „Solidarność”. Miał być jedną z osób używających ostrej amunicji i odpowiedzialnym za zastrzelenie Kazimierza Michalczyka. Z uwagi na śmierć Olecha śledztwo w tej sprawie zostało umorzone[3][4].
Pochowany na Cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu[5].
Przypisy
edytuj- ↑ Encyklopedia Wrocławia. Jan Harasimowicz (red.). Wyd. III. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, s. 618. ISBN 83-7384-561-5.
- ↑ Jerzy Paciorkowski, Gwardyjscy olimpijczycy, „Gazeta Policyjna”, 41, sierpień 2008 [dostęp 2023-01-22].
- ↑ a b Piotr Wilkowski, 26 grudnia: Kazimierz Michalczyk – ofiara bitwy wrocławskiej [online] [dostęp 2023-01-22].
- ↑ a b Bogdan Rymanowski, Dopaść Morawieckiego. Życie doczesne i wieczne Kornela Buntownika, wyd. 1, Zysk i S-ka, 2022, s. 261, ISBN 978-83-8202-697-9.
- ↑ Artur Olech - dane o grobie [online], groby.cui.wroclaw.pl [dostęp 2023-08-16].
Bibliografia
edytuj- 50 lat wrocławskiego sportu – 1945 – 1995, Marek Ordyłowski, Zbigniew Schwarzer, Leonard Szymański, ISBN 978-83-89518-67-5
Linki zewnętrzne
edytuj- Profil zawodnika na portalu olympedia.org (ang.)
- Polski Komitet Olimpijski: Artur Olech – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 2014-12-26]. (pol.).
- Artur Olech, mucha na medal – wspomnieniowy artykuł Wojciecha Koerbera w Polskiej Gazecie Wrocławskiej