Antoni Goerne

Od 1915 należał do Ligi Narodowej i Zjednoczenia Narodowego. W okresie międzywojennym był członkiem ZLN, OWP oraz SN^[2].

Do 1926 pracował w Ministerstwie Skarbu jako wyższy urzędnik (w 1923 naczelnik wydziału^[3]), a następnie w magistracie warszawskim. W latach 30. był administratorem „ABC – Nowiny Codzienne” (kierował działem ogłoszeń, a od maja do grudnia 1938 był członkiem zarządu spółki „ABC”)^[2].

Należał do grupy działaczy narodowych, którzy powołali do życia w ONR^[4][5][6]. W ramach aktywności w tej organizacji działał w Związku Popierania Polskiego Stanu Posiadania, gdzie podlegał Edwardowi Kemnitzowi^[7].

Na początku wojny nawiązał kontakt z „Biurem Politycznym” (komórka, która nadzorowała finanse przekazywane od Rządu RP na obczyźnie), następnie wszedł w skład „Zakonu Narodowego” oraz Komitetu Politycznego Organizacji Polskiej. Stał na czele grupy gospodarczej „Zakonu” oraz wydziału gospodarczego Służby Cywilnej Narodu^[2]. W SCN funkcjonowała m.in. Grupa Gospodarcza, gdzie kierował Wydziałem Finansowym^[8]. Wcześniej wchodził też w skład zarządu kierującego działaniami Komisariatu Cywilnego (przekształconego następnie w SCN^[9]), zaplecza eksperckiego dla Związku Jaszczurczego^[10]. W ramach „Biblioteczki Szańca” opublikował w 1941 jako Wacław Górnicki pracę pt. Polska po wojnie^[11]. Był pierwszym redaktorem pisma Brygady Świętokrzyskiej „W Marszu i Boju”^[2][12].

Po powrocie do Polski został aresztowany w listopadzie 1945 i ponad rok później (10 grudnia 1946) skazany na osiem lat więzienia. Dzięki amnestii wyrok został skrócony o połowę. Do kolejnego aresztowania doszło 14 października 1950 i także wyrokiem wydanym po ponad roku (13 listopada 1951) przez Sąd Wojewódzki m.st. Warszawy skazano go na dożywocie. Z więzienia wyszedł w 1956^[2].

2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[3].

Pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 49, grób 45)^[13].