Andriej Sidorienko

Urodził się w Czekarbule^[2]. Wychowanek klubu hokejowego w Czelabińsku. Grał w ligach radzieckich. Wraz z reprezentacją ZSRR do lat 20 wystąpił na mistrzostwach świata juniorów do lat 20 w 1979 zdobywając złoty medal. Karierę zawodniczą zakończył w wieku 31 lat wskutek kontuzji kręgosłupa.

Został absolwentem Instytutu Wychowania Fizycznego w Czelabińsku.

Po zakończeniu kariery zawodniczej został trenerem. Na początku kariery szkoleniowej pracował na Białorusi – prowadził kluby Chimik-SKA Nowopołock oraz Dynama Mińsk. Następnie od 1992 prowadził drużynę Tiwali Mińsk i jednocześnie został zaangażowany jako selekcjoner reprezentacji Białorusi, którą prowadził w latach 1993–1996. Ze stanowiska odszedł w wyniku perturbacji^[3]. Przyjął obywatelstwo Białorusi.

Pierwsze sukcesy szkoleniowe odnosił w Polsce. W 1996 objął stanowisko trenera Unii Oświęcim w lidze polskiej, którą prowadził przez cztery sezony do 2000^[4]. W tym czasie zdobył z Unią trzy razy Mistrzostwo Polski (1998, 1999, 2000) i raz wicemistrzostwo (1997). W 2000 został trenerem Mietałłurga Nowokuźnieck, następnie trenował ponownie Chimik-SKA Nowopołock.

Do 2004 był po raz drugi trenerem Chimika Nowopołock, a jego następcą został Władimir Katajew^[5]. W połowie 2004 wrócił do Polski i został ponownie trenerem Unii Oświęcim^[6], a jednocześnie objął stanowisko selekcjonera reprezentacji Polski^[7] (jego asystentem był Andrzej Słowakiewicz^[6]). W 2005 wywalczył z Unią drugi raz srebrny medal Mistrzostw Polski oraz prowadził Polaków podczas Mistrzostw Świata 2005.

W połowie 2005 wyjechał z Polski kończąc pracę z Unią i reprezentacją^[8][9]. Został trenerem klubu Amur Chabarowsk na rosyjskim dalekim wschodzie (którego działacze początkowo zgodzili się, aby jednocześnie był selekcjonerem kadry Polski^[10], co jednak nie doszło do skutku). W 2006 prowadzony przez niego Amur zwyciężył w rosyjskiej drugiej klasie rozgrywkowej, Wysszaja Liga i awansował do Superligi. Sidorienko zakończył pracę w Chabarowsku na początku nowego sezonu 2006/2007 w październiku 2006.

Od lipca 2007 do kwietnia 2008 roku w sezonie 2007/2008 Sidorienko prowadził ponownie Dynama Mińsk w ekstralidze białoruskiej^[11], z którym zajął 3. miejsce w sezonie regularnym. W fazie play-off dotarł do półfinału, gdzie jego zespół nie sprostał klubowi Junost Mińsk^[12].

Od 21 kwietnia do 8 października 2010 był pierwszym trenerem swojego macierzystego klubu Traktor Czelabińsk, występującego w elitarnych rozgrywkach Kontinientalnaja Chokkiejnaja Liga. 7 grudnia 2011 został szkoleniowcem w innym klubie ligi KHL, pogrążonej wówczas w kryzysie drużyny Spartak Moskwa. Na stanowisku trenera zastąpił słowackiego szkoleniowca Františka Hossę. Ostatecznie w sezonie KHL (2011/2012) nie zdołał jednak awansować z drużyną do fazy play-off (Spartak zajął 9. miejsce w Konferencji Zachód – awansowało osiem drużyn)^[13]. 31 października 2012 roku został zwolniony z funkcji trenera Spartaka, a jego miejsce zajął Fiodor Kanariejkin^[14][15]. Zespół prowadzony przez Sidorienkę na początku sezonu KHL (2012/2013) uzyskał 23 punkty w 22 meczach, co okazało się niewystarczającym osiągnięciem. Od tego czasu pełni w klubie funkcję skauta^[16].

Od 2013 do 2015 był trenerem zespołu Dizelu Penza w rozgrywkach Wysszaja Chokkiejnaja Liga. Od lipca 2015 trener białoruskiego HK Homel^[17][18]. W maju 2017 został ponownie trenerem Dizelu^[19][20]. W listopadzie 2018 został ogłoszony trenerem Dynama Mińsk oraz reprezentacji Białorusi^[21][22][23]. Podczas turnieju MŚ 2019 poprowadził Białoruś do awansu do Elity.

Pod koniec października 2020 został głównym trenerem Niomana Grodno^[24]. 28 grudnia 2021 został ogłoszonym głównym trenerem GKS Tychy, a posadę ma objąć od początku stycznia 2021^[25].

W trakcie kariery określany pseudonimami Car^[6], Sidor.

Zawodnicze

•   Złoty medal mistrzostw świata juniorów do lat 20: 1979 z ZSRR
•   Brązowy medal mistrzostw ZSRR: 1983 z Dinamem Moskwa

Szkoleniowe

•   Złoty medal mistrzostw Białorusi: 1993, 1994, 1995 z Tiwali Mińsk
•   Złoty medal mistrzostw Polski: 1998, 1999, 2000 z Unią Oświęcim
•   Srebrny medal mistrzostw Polski: 1997, 2005 z Unią Oświęcim, 2023 z GKS Tychy
•   Awans do Superligi: 2006 z Amurem Chabarowsk
•   Brązowy medal mistrzostw Białorusi: 2016, 2017 z HK Homel
• Awans do MŚ Elity: 2019 z Białorusią
•   Puchar Polski: 2022 z GKS Tychy

Wyróżnienia

• Mistrz Sportu ZSRR
• Zasłużony Trener Republiki Białorusi

• Andriej Sidorienko w bazie Eliteprospects.com (ang.)
• Andriej Sidorienko w bazie The Internet Hockey Database (ang.)
• Po prostu dziękujemy!, Urząd Miasta Oświęcimia, 2000.
• Andriej Sidorenko – statystyki na Eurohockey.com
• Stanisław Małkow. chelyabinskhockey.blogspot.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-14)]. – profil na stronie Chelyabinsk Hockey