(7) Iris

(7) Iris została odkryta przez Johna Russella Hinda w dniu 13 sierpnia 1847 roku w Londynie.

Nazwa planetoidy pochodzi od Iris, która była posłanką bogów oraz boginią i uosobieniem tęczy, powstawania chmur i deszczu w mitologii greckiej.

Orbita planetoidy (7) Iris nachylona jest pod kątem 5,53° do ekliptyki, a jej mimośród wynosi 0,23. Ciało to krąży w średniej odległości 2,39 au wokół Słońca. Peryhelium orbity znajduje się 1,83 au, a aphelium 2,94 au od Słońca. Na jeden obieg Słońca planetoida ta potrzebuje 3 lata i 250 dni.

Jest to ciało, którego wielkość wynosi 225×190×190 km, jest więc to obiekt o nieregularnym kształcie. Albedo (7) Iris – dość duże jak na planetoidę – to 0,28, jej absolutna wielkość gwiazdowa sięga natomiast 5,51^m. Okres obrotu tego ciała określa się na 7 godzin i 8 minut, oś obrotu nachylona jest do płaszczyzny orbity planetoidy pod kątem 85°, co powoduje, że toczy się ona niemal po swej trajektorii. W wyniku tak ułożonej osi obrotu przez niemal połowę roku iridiańskiego w okolicach biegunowych nie świeci Słońce, drugi biegun natomiast cały czas wystawiony jest na światło słonecznie – potem sytuacja się odwraca. Dodatkowo zjawisko takie doprowadza do znacznych różnic w temperaturze powierzchni stron nasłonecznionej i ciemnej w okresie tamtejszych zim i lat.

Powierzchnia planetoidy wykazuje również duże różnice w albedo. Na północnej półkuli znajdują się jasne obszary.

Iris składa się w dużej części z kompozytów żelazowo-niklowych oraz krzemianów z dużą ilością magnezu i żelaza. Jest ona prawdopodobnie źródłem pochodzenia meteorytów zwanych chondrytami grupy L.

• Lista planetoid 1–1000
• lista ponumerowanych planetoid

• (7) Iris w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
• (7) Iris w bazie Minor Planet Center (ang.)

• Diagram orbity (7) Iris w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)