Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Zhang Xun

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zhang Xun
Ilustracja
Zhang Xun
Data urodzenia

16 września 1854

Data śmierci

11 września 1923

Premier Rządu Cesarskiego[1]
Okres

od 2 lipca 1917
do 12 lipca 1917

Poprzednik

Yuan Shikai[2]

Następca

urząd zniesiony

Zhang Xun
Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone

张勋

Pismo tradycyjne

張勳

Hanyu pinyin

Zhāng Xūn

Wade-Giles

Chang Hsün

Zhang Xun zwany Generałem Mafu[3] (ur. 16 września 1854, zm. 11 września 1923) – chiński polityk i wojskowy, który w 1917 roku doprowadził do krótkotrwałej restauracji monarchii Qingów.

Był uczestnikiem wojny chińsko-japońskiej z lat 1894–1895 i brał udział w tłumieniu powstania bokserów. Wierny dynastii Qing podczas rewolucji Xinhai w 1911 roku dowodził obroną Nankinu przeciwko siłom republikańskim, a po proklamacji republiki odmówił obcięcia warkocza, będącego symbolem poddaństwa mandżurskiej dynastii. W 1913 roku podczas tzw. drugiej rewolucji odbił Nankin z rąk Kuomintangu, za co Yuan Shikai mianował go feldmarszałkiem[4].

W nocy z 30 czerwca na 1 lipca 1917 roku wykorzystując kryzys rządowy obalił prezydenta Li Yuanhonga i ogłosił restaurację monarchii, przywracając na tron 11-letniego Puyi. 12 lipca do Pekinu wkroczyła dowodzona przez Duan Qiruia Armia Ocalenia Republiki, zmuszając cesarza do ponownej abdykacji. Pokonany Zhang Xun resztę życia spędził na terenie koncesji japońskiej w Tianjinie.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. W trakcie krótkotrwałej restauracji monarchii Qingów.
  2. W 1912 roku.
  3. Jonathan Fenby: Chiny : upadek i narodziny wielkiej potęgi. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2009, s. 222. ISBN 978-83-240-1259-6.
  4. Zhang Xun - Qing-loyalist General. history.cultural-china.com. [dostęp 2010-06-08]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jakub Polit: Chiny. Warszawa: Wydawnictwo Trio, 2004. ISBN 83-88542-68-0.
  • Pu Yi: Byłem ostatnim cesarzem Chin. Łódź: Wydawnictwo Łódzkie, 1988. ISBN 83-218-0786-0.