Tlenek niklu(II)

Tlenek niklu(II)
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
konst.	tlenek niklu(II), tlenek niklu(2+)
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	NiO
Masa molowa	74,69 g/mol
Wygląd	żółty (w wysokiej temperaturze), czarny lub zielony krystaliczny proszek (w temperaturze pokojowej)
	Identyfikacja
Numer CAS	1313-99-1
PubChem	14805
SMILES
	O=[Ni]
InChI
	InChI=1S/Ni.O
	InChIKey
	GNRSAWUEBMWBQH-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
	Gęstość
	6,72 g/cm³; ciało stałe
	Rozpuszczalność w wodzie
	nierozpuszczalny
	w innych rozpuszczalnikach
	roztwarza się w kwasach
Temperatura topnienia	1957 °C
Budowa
Układ krystalograficzny	regularny
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Na podstawie podanego źródła
Zwroty H	H317, H350i, H372, H413
Zwroty P	P260, P280, P302+P352, P308+P313
Dawka śmiertelna	LD50 38,2 mg/kg (jako para)
	Podobne związki
Podobne związki	Ni; 2O; 3, Ni; 3O; 4
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tlenek niklu(II), NiO – nieorganiczny związek chemiczny z grupy tlenków, w którym nikiel występuje na II stopniu utlenienia. Występuje naturalnie jako bunsenit^[2].

Otrzymywanie

Można go otrzymać przez reakcję wody z niklem w temperaturze 1000 °C^[1]. Tlenek niklu(II) o barwie zielonej można otrzymać poprzez ogrzewanie niklu z wodą w temperaturze 1000 °C^[1]^[2]. NiO o czarnej barwie można otrzymać kalcynując azotan niklu(II) lub wodorowęglan niklu(II) w temperaturze 600 °C^[1]^[2].

Właściwości

Występuje w formie zielonej i czarnej^[1]^[2], a w wysokich temperaturach przybiera barwę koloru żółtego^[1]. Czarna forma jest aktywna chemicznie i tworzy proste sole w obecności kwasów, zaś zielona forma jest bierna chemiczne i odporna na wysokie temperatury^[2]. Jest antyferromagnetyczny^[5]. Jego temperatura topnienia wynosi 1957 °C, nie rozpuszcza się w wodzie, roztwarza się w kwasach^[1]^[2].

Zastosowanie

Jest ważnym surowcem w procesach wytapiania i produkcji stopów^[1]^[2]. Może być również stosowany jako katalizator lub barwnik do kolorowego szkła^[2]^[5].

Zagrożenia

Ma niską toksyczność^[2], jednak jego wdychanie może powodować raka^[4].

Zobacz też

wodorotlenek niklu(II)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Dale L.D.L. Perry Dale L.D.L., Sidney L.S.L. Phillips Sidney L.S.L., Handbook of Inorganic Compounds, CRC Press, 1995, s. 276, ISBN 0-8493-8671-3 .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l EulaE. Bingham EulaE., BarbaraB. Cohrssen BarbaraB., Patty’s Toxicology, wyd. 6, t. 1, Hoboken: John Wiley & Sons, [cop. 2012], s. 666–667, ISBN 978-1-118-16581-2 (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 4–75, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).
↑ ^a ^b Tlenek niklu(II) ≥ 96%, p.a, 400 mesh, czarny [online], karta charakterystyki produktu Carl Roth, 11 sierpnia 2016, numer katalogowy: 9925 [dostęp 2019-08-15] .
↑ ^a ^b Inorganic Chemistry, NilsN. Wiberg (red.), Academic Press, [cop. 2001], s. 1505, ISBN 0-12-352651-5 (ang.).

[pepe-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Dale L.D.L. Perry Dale L.D.L., Sidney L.S.L. Phillips Sidney L.S.L., Handbook of Inorganic Compounds, CRC Press, 1995, s. 276, ISBN 0-8493-8671-3 .

[patty-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l EulaE. Bingham EulaE., BarbaraB. Cohrssen BarbaraB., Patty’s Toxicology, wyd. 6, t. 1, Hoboken: John Wiley & Sons, [cop. 2012], s. 666–667, ISBN 978-1-118-16581-2 (ang.).

[crc-3] CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 4–75, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).

[CarlRoth-4] Tlenek niklu(II) ≥ 96%, p.a, 400 mesh, czarny [online], karta charakterystyki produktu Carl Roth, 11 sierpnia 2016, numer katalogowy: 9925 [dostęp 2019-08-15] .

[ni-5] Inorganic Chemistry, NilsN. Wiberg (red.), Academic Press, [cop. 2001], s. 1505, ISBN 0-12-352651-5 (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]