Worochta
48°17′05″N 24°34′04″E/48,284722 24,567778
 Widok ogólny Worochty | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Wysokość |
748 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2016) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+380 3434 | ||||
| Kod pocztowy |
78595 | ||||
Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego  | |||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||
| 48°17′05″N 24°34′04″E/48,284722 24,567778
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Worochta (ukr. Воро́хта) – miejscowość uzdrowiskowa, osiedle typu miejskiego na zachodniej Ukrainie, należy do miasta na prawach rejonu Jaremcze, w obwodzie iwanofrankowskim, na 93 km kolei z Iwano-Frankiwska.
Leży na Pokuciu na pograniczu Gorganów i Czarnohory, na wysokości 748 m n.p.m. Otoczona jest przez Karpacki Park Narodowy. Worochta znana jest przede wszystkim ze względu na Hucułów, bywa uważana za ich stolicę. Jest znanym centrum sportów zimowych i jednym z ważniejszych ośrodków turystycznych kraju.
Atrakcję stanowią 2 huculskie cerkwie, w tym jedna z XVII wieku oraz kamienny wiadukt kolejowy na Prucie z XIX wieku.
W 1922 r. wybudowano tu skocznię narciarską (trzy lata wcześniej od Wielkiej Krokwi w Zakopanem)[2] i rozegrano na niej trzecie mistrzostwa Polski w skokach narciarskich. Miasto było ważnym ośrodkiem sportów zimowych, nazywane drugim Zakopanem[3]. W 1928 r. Worochta została uznana za uzdrowisko posiadające charakter użyteczności publicznej[4].
W okresie międzywojennym miejscowość znajdowała się w granicach Polski (podobnie jak przed zaborami) i była siedzibą gminy wiejskiej Worochta w powiecie nadwórniańskim województwa stanisławowskiego. Do maja 1928 była siedzibą inspektoratu i komisariatu Straży Celnej. Do lipca 1939 stanowiła garnizon macierzysty Batalionu KOP „Worochta”. Od września 1939–1941 znalazła się pod okupacją sowiecką, a później, w latach 1941–1944 pod okupacją niemiecką.
W Worochcie znajdowała się willa Kazimierza Bartla – polskiego polityka, profesora i rektora Politechniki Lwowskiej, premiera pięciu rządów Rzeczypospolitej, zamordowanego przez niemieckich okupantów za odmowę współpracy. Tutaj także przebywał na wielomiesięcznym leczeniu, chory na gruźlicę Jerzy Liebert – polski poeta okresu międzywojennego[5].
Podczas niemieckiej okupacji Niemcy dokonali zagłady 653 żydowskich mieszkańców Worochty. W październiku 1941 rozstrzelano kilkaset osób. [styl do poprawy][6].
29 września 1944 została zajęta przez wojska radzieckie[7]. W nocy z 31 grudnia 1944 na 1 stycznia 1945 oddział UPA zabił w Worochcie 72 Polaków[8][9].
W latach 1945–1991 Worochta znajdowała się w Ukraińskiej SRR.
Po II wojnie światowej ważny ośrodek turystyczny oraz szkolenia radzieckich skoczków narciarskich.
W 1989 liczyła 4465 mieszkańców[10].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Чисельність наявного населення України на 1 січня 2016 року. Державна служба статистики України. Київ, 2016. стор. 39.
- ↑ Uzdrowiska i kurorty na Kresach Wschodnich – nowahistoria.interia.pl [online], nowahistoria.interia.pl [dostęp 2017-11-27] (pol.).
- ↑ Witold Chrzanowski, Worochta – „drugie Zakopane” oraz Jaremcza – „Perła Karpat”, „turystyka.wp.pl”, 13 maja 2017 [dostęp 2017-05-17] (pol.).
- ↑ (Art. 2) Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 zmieniające ustawę o uzdrowiskach (Dz.U. z 1928 r. nr 36, poz. 331).
- ↑ Nota biograficzna w wydaniu Poezji z 1934.
- ↑ Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Red. I.A. Altman, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6, s. 183–184.
- ↑ ВОВ-60 – Сводки. [dostęp 2012-05-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-18)].
- ↑ Stanisław Sławomir Nicieja, Kresowa Atlantyda. Historia i mitologia miast kresowych. Tom II. Uzdrowiska i letniska kresowe Truskawiec, Jaremcze, Worochta, Skole, Morszyn, Opole: Wydawnictwo MS, 2013, s. 147–148, ISBN 978-83-61915-32-4, OCLC 840325631.
- ↑ Henryk Komański, Szczepan Siekierka, Eugeniusz Różański, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w Województwie Stanisławowskim 1939–1946, Wrocław: ALTA 2, 2008, s. 350–351, 367–368, ISBN 978-83-85865-13-1, OCLC 261139661.
- ↑ Всесоюзная перепись населения 1989 г. Численность городского населения союзных республик, их территориальных единиц, городских поселений и городских районов по полу.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Orłowicz, Mieczysław: Ilustrowany przewodnik po Galicyi, Bukowinie, Spiszu, Orawie i Śląsku Cieszyńskim, Karol Kwieciński, Lwów 1919.
- Górska, Aleksandra: Kresy przewodnik, Wydawnictwo Kluszczyński Kraków 2009, ISBN 83-7447-006-2.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia z Worochty
- Worochta na stronie Rady Najwyższej Ukrainy
- Artykuł B. Chlebowskiego „Do Źródeł Prutu” w odcinkach
- Worochta (1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 945.
- Archiwalne widoki miejscowości w bibliotece Polona
