Reprezentacja Polski w piłce ręcznej mężczyzn

Polska

Przydomek	Biało-Czerwoni Gladiatorzy
Związek	ZPRP
Sponsor techniczny	Joma
Trener	Marcin Lijewski
Asystent trenera	Michał Skórski
Skrót IHF	POL
Zawodnicy
Kapitan	Michał Daszek
Najwięcej występów	Sławomir Szmal (298)[1]
Najwięcej bramek	Jerzy Klempel (1170)
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Mecze
Najwyższe zwycięstwo  Polska 50:11 Wielka Brytania  (1976)[1]
Najwyższa porażka  Norwegia 41:22 Polska  (Elverumshallen, Elverum, 11.06.2017)
Medale
Igrzyska olimpijskie
1976
Mistrzostwa świata
2007 1982, 2009, 2015
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa

Reprezentacja Polski w piłce ręcznej mężczyzn (zwyczajowo zwana również: reprezentacją narodową, kadrą narodową, drużyną narodową) – zespół piłki ręcznej reprezentujący Rzeczpospolitą Polską w meczach i sportowych imprezach międzynarodowych, powoływany przez selekcjonera, w którym występować mogą wszyscy zawodnicy posiadający obywatelstwo polskie. Za jej funkcjonowanie odpowiedzialny jest Związek Piłki Ręcznej w Polsce.

Reprezentacja piłkarzy ręcznych została wybrana najlepszą drużyną roku w Plebiscycie Przeglądu Sportowego w 2007 i 2015.

Premierowy międzypaństwowy mecz drużyn siedmioosobowych reprezentacja Polski rozegrała w lipcu 1957. Zaledwie kilka miesięcy później wzięła udział w swej pierwszej oficjalnej imprezie międzynarodowej – III finałach Mistrzostw Świata, odbywających się w NRD. 27 lutego 1958 w Erfurcie „biało-czerwoni” zremisowali 14:14 w debiucie z Finlandią, ostatecznie jednak zajęli 5. miejsce wśród 16 zespołów. W drugiej połowie wygranego 9:7 spotkania z Jugosławią rywale strzelili Polakom jednego gola. W meczu o piątą lokatę zespół trenera Tadeusza Breguły pokonał Norwegów 20:18, a gwiazdami polskiej kadry byli wtedy Jan Suski (uznawany za najlepszego rozgrywającego w Europie) i Kazimierz „Kaju” Frąszczak^[2].

Od 28 października 2004 do 19 kwietnia 2012^[3] obowiązki selekcjonera kadry narodowej seniorów pełnił Bogdan Wenta. Jego asystentem był Daniel Waszkiewicz.

W dniach 9 września 2012 – 28 stycznia 2016 selekcjonerem kadry był Michael Biegler^[4][5] (kontrakt podpisał w dniu 28 września 2012^[6]). Funkcję jego asystenta pełnił Jacek Będzikowski^[7]. 27.02.2016 trenerem został Tałant Dujszebajew^[8].

Udział w igrzyskach olimpijskich
Edycja	Kwalifikacje	Wynik	Źródło
1972	Awans	10. miejsce	[1]
1976	Awans	3. miejsce	[2]
1980	Awans	7. miejsce	[3]
1984	Awans/Wycofana przed turniejem		[4]
1988	Nie zakwalifikowała się		[5]
1992			[6]
1996			[7]
2000			[8]
2004			[9]
2008	Awans	5. miejsce	[10]
2012	Nie zakwalifikowała się		[11]
2016	Awans	4. miejsce	[12]
2020	Nie zakwalifikowała się		[13]
2024	Nie zakwalifikowała się
2028	?	?
2032	?	?

Udział w mistrzostwach świata Edycja Kwalifikacje Wynik Źródło 1938 Nie brała udziału [14] 1954 [15] 1958 – 5. miejsce [16] 1961 Nie zakwalifikowała się [17] 1964 [18] 1967 Awans 12. miejsce [19] 1970 Awans 14. miejsce [20] 1974 Awans 4. miejsce [21] 1978 Awans 6. miejsce [22] 1982 Awans 3. miejsce [23] 1986 Awans 14. miejsce [24] 1990 Awans 11. miejsce [25] 1993 Nie zakwalifikowała się [26] 1995 [27] 1997 [28] 1999 [29] 2001 [30] 2003 Awans 10. miejsce [31] 2005 Nie zakwalifikowała się [32] 2007 Awans 2. miejsce [33] 2009 Awans 3. miejsce [34] 2011 Awans 8. miejsce [35] 2013 Awans 9. miejsce [36] 2015 Awans 3. miejsce [37] 2017 Awans 17. miejsce [38] 2019 Nie zakwalifikowała się [39] 2021 Dzika karta 13. miejsce [40] 2023 Gospodarz 15. miejsce [41] 2025 ? ? 2027 ? ?

Udział w mistrzostwach świata B Edycja Kwalifikacje Wynik Źródło 1977 Nie brała udziału [42] 1979 [43] 1981 7. miejsce LIO 1980 1. miejsce [44] 1983 Nie brała udziału [45] 1985 Wycofanie z LIO 1984 3. miejsce [46] 1987 14. miejsce MŚ 1986 3. miejsce [47] 1989 3. miejsce MŚ B 1987 2. miejsce [48] 1992 11. miejsce MŚ 1990 11. miejsce [49] Udział w mistrzostwach świata C Edycja Kwalifikacje Wynik Źródło 1976 Nie brała udziału [50] 1978 [51] 1980 [52] 1982 [53] 1984 [54] 1986 [55] 1988 [56] 1990 [57]

Udział w mistrzostwach Europy
Edycja	Kwalifikacje	Wynik	Źródło
1994	Nie zakwalifikowała się		[58]
1996			[59]
1998			[60]
2000			[61]
2002	Awans	15. miejsce	[62]
2004	Awans	16. miejsce	[63]
2006	Awans	10. miejsce	[64]
2008	Awans	7. miejsce	[65]
2010	Awans	4. miejsce	[66]
2012	Awans	9. miejsce	[67]
2014	Awans	6. miejsce	[68]
2016	Gospodarz	7. miejsce	[69]
2018	Nie zakwalifikowała się		[70]
2020	Awans	21. miejsce	[71]
2022	Awans	12. miejsce
2024	Awans	16 miejsce
2026	?	?
2028	?	?

Udział w Pucharze świata
Edycja	Kwalifikacje	Wynik	Źródło
1971	Nie brała udziału		[9]
1974	Awans	2. miejsce
1979	Awans	2. miejsce
1984	Awans	5. miejsce
1988	Nie brała udziału
1992
1996
1999
2002
2004
2006
2010

Zestawienia obejmują dane uzyskane wyłącznie w oficjalnych spotkaniach międzypaństwowych seniorskiej reprezentacji Polski. Wszystkie nieoficjalne mecze kadry narodowej, bądź spotkania w kadrze innej niż seniorska (pierwsza reprezentacja) – rozegrane przez danego zawodnika – nie zostały ujęte w poniższych wykazach.

Źródło: Władysław Zieleśkiewicz, 95 lat polskiej piłki ręcznej, wyd. ZPRP, Warszawa 2013

Według^[10]:

• 1952–1953: Tadeusz Tomosz i Antoni Szymański
• 1954–1956: Jerzy Til i Władysław Stawiarski
• 1957–1967: Tadeusz Breguła i Jerzy Til
• 1967–1976: Janusz Czerwiński
• 1976–1978: Stanisław Majorek
• 1978–1980: Jacek Zglinicki
• 1981–1984: Zygfryd Kuchta
• 1984–1986: Stefan Wrześniewski
• 1986–1990: Zenon Łakomy
• 1990–1992: Michał Kaniowski
• 1992–1994: Bogdan Kowalczyk i od 1993 Jerzy Eliasz
• 1994–1997: Jacek Zglinicki
• 1998–2000: Zygfryd Kuchta
• 2000 – 28 października 2004: Bogdan Zajączkowski
• 28 października 2004 – 19 kwietnia 2012: Bogdan Wenta^[11]
• 26 kwietnia 2012 – 30 września 2012: Daniel Waszkiewicz i Damian Wleklak^[12]
• 1 października 2012 – 29 stycznia 2016: Michael Biegler^[13]
• 27 lutego 2016 – 7 maja 2017: Tałant Dujszebajew^[14]
• 18 maja 2017 – 23 lutego 2019: Piotr Przybecki^[15]
• 26 lutego 2019 – luty 2023: Patryk Rombel^[16]
• luty – marzec 2023: Bartosz Jurecki (tymczasowy)^[17]
• od 29 marca 2023 – nadal: Marcin Lijewski^[18]

• Igrzyska olimpijskie:
  • Debiut w turnieju IO: 30 sierpnia 1972, Szwecja 13:13 (5:7) Polska – Monachium 1972
  • Pierwsze zwycięstwo w turnieju IO: 1 września 1972, Dania 8:11 (4:6) Polska – Monachium 1972
  • Najwyższe zwycięstwo w turnieju IO: 22 lipca 1980, Polska 34:19 (14:10) Kuba – Moskwa 1980
  • Najwyższa porażka w turnieju IO: 3 września 1972, ZSRR 17:11 (9:4) Polska – Monachium 1972

• Mistrzostwa świata na hali:
  • Debiut w finałach MŚ: 27 lutego 1958, Polska 14:14 (8:6) Finlandia – Erfurt, NRD 1958
  • Pierwsze zwycięstwo w finałach MŚ: 2 marca 1958, Polska 25:11 (12:3) Hiszpania – Erfurt, NRD 1958
  • Najwyższe zwycięstwo w finałach MŚ: 22 stycznia 2015, Polska 32:13 (17:6) Arabia Saudyjska – Doha, Katar 2015
  • Najwyższa porażka w finałach MŚ: 7 marca 1990, Jugosławia 33:20 (18:10) Polska – Bratysława, Czechosłowacja 1990

• Mistrzostwa Europy:
  • Debiut w finałach ME: 25 stycznia 2002, Polska 24:25 (9:11) Czechy – Göteborg, Szwecja 2002
  • Pierwsze zwycięstwo w finałach ME: 26 stycznia 2006, Polska 33:24 (19:13) Ukraina – Sankt Gallen, Szwajcaria 2006
  • Najwyższe zwycięstwo w finałach ME: 17 stycznia 2012, Słowacja 24:41 (13:17) Polska – Belgrad, Serbia 2012
  • Najwyższa porażka w finałach ME: 27 stycznia 2016, Polska 23:37 (10:15) Chorwacja – Kraków, Polska 2016

Kadra na Mistrzostwa Świata 2023^[19].

Trener: Marcin Lijewski

Prowadzona przez Zygfryda Kuchtę męska kadra narodowa w 1982 r. po raz czwarty z rzędu zakwalifikowała się na igrzyska olimpijskie (Igrzyska Olimpijskie w Los Angeles), jednak na skutek wycofania się Polski z tej imprezy (presja polityczna ZSRR na państwa ówczesnego bloku socjalistycznego) nie dane im było wystąpić w turnieju olimpijskim. Jednym z ówczesnych kadrowiczów był Bogdan Wenta, dla którego od tego momentu udział w Igrzyskach stał się głównym celem kariery. Udało mu się tego dokonać dopiero 16 lat później w barwach Niemiec, oraz jako trenerowi prowadzącemu reprezentację Polski mężczyzn, 31 maja 2008 na turnieju kwalifikacyjnym we Wrocławiu.

Najwięcej występów dla męskiej reprezentacji Polski w finałach mistrzostw świata mają Marcin Lijewski i Mariusz Jurasik, którzy wystąpili we wszystkich 36 meczach podczas MŚ 2003, MŚ 2007, MŚ 2009 i MŚ 2011.

Najwięcej goli w finałach MŚ strzelił dla Polski Tomasz Tłuczyński (135 bramek), który wyprzedza Mariusza Jurasika (118 bramek), Karola Bieleckiego (113 bramek), Marcina Lijewskiego (106 bramek) i Jerzego Klempela (105 bramek).

Najwięcej występów dla męskiej reprezentacji Polski w finałach mistrzostw Europy mają Marcin Lijewski (26 meczów), Sławomir Szmal (25), Karol Bielecki (23) oraz Mariusz Jurasik, Patryk Kuchczyński i Bartosz Jurecki (po 20). Najlepsi strzelcy to z kolei Karol Bielecki (113 bramek), Mariusz Jurasik (69), Marcin Lijewski (68), Grzegorz Tkaczyk (65) i Bartosz Jurecki (59).

Jerzy Klempel był królem strzelców Mistrzostw Świata 1978 (wraz z Węgrem Peterem Kovacsem strzelili po 47 bramek) oraz turnieju Igrzysk Olimpijskich w Moskwie (44 bramki).

1 lutego 2007 półfinałowy mecz Mistrzostw Świata 2007 Polska – Dania (36:33) oglądał w hali Color Line Arena w Hamburgu komplet 13 050 osób. To rekord w całej historii MŚ jeśli chodzi o frekwencję na spotkaniu bez udziału gospodarzy danego turnieju.

• Reprezentacja Polski w piłce ręcznej kobiet
• Mecze reprezentacji Polski w piłce ręcznej mężczyzn prowadzonej przez Bogdana Wentę
• Mecze reprezentacji Polski w piłce ręcznej mężczyzn prowadzonej przez Daniela Waszkiewicza i Damiana Wleklaka
• Mecze reprezentacji Polski w piłce ręcznej mężczyzn prowadzonej przez Michaela Bieglera
• Mecze reprezentacji Polski w piłce ręcznej mężczyzn prowadzonej przez Tałanta Dujszebajewa
• Mecze reprezentacji Polski w piłce ręcznej mężczyzn prowadzonej przez Piotra Przybeckiego
• Mecze reprezentacji Polski w piłce ręcznej mężczyzn prowadzonej przez Patryka Rombla
• Mecze reprezentacji Polski w piłce ręcznej mężczyzn prowadzonej przez Bartosza Jureckiego
• Mecze reprezentacji Polski w piłce ręcznej mężczyzn prowadzonej przez Marcina Lijewskiego

• Oficjalna strona internetowa ZPRP (pol.)