Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Sawrań (miasto)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sawrań
Саврань
ilustracja
Państwo

 Ukraina

Obwód

 odeski

Powierzchnia

7,69 km²

Populacja (2016)
• liczba ludności


6 406[1]

Nr kierunkowy

4865

Kod pocztowy

66200

Położenie na mapie obwodu odeskiego
Mapa konturowa obwodu odeskiego, blisko górnej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Sawrań”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Sawrań”
Ziemia48°07′28″N 30°04′36″E/48,124444 30,076667
Strona internetowa

Sawrań (ukr. Саврань) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie odeskim, rejonu podolskiego.

Miejscowość leży na południowo-wschodnim Podolu, u ujścia rzeki Sawranki do Bohu.

Prywatne miasto szlacheckie położone w województwie bracławskim było w 1789 własnością Józefa Lubomirskiego[2].

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Mapa województwa bracławskiego z 1648 r. z zaznaczonym Sawraniem

Sawrań był własnością Lubomirskich, którzy całą Koniecpolszczyznę posiedli w obu ukrainach, Kijowskiéj i Bracławskiéj. Książę Józef Lubomirski, wojewoda Kijowski założył nad Kodymą miasto, od swego imienia Józefgród 1771 r. Syn jego, ostatni dziedzic z domu Lubomirskich, wyrobił dla miasteczka przywileje jarmarków i osobnego Magistratu. Po drugiej stronie Kodymy miasto tatarskie zwało się Bałtą. Józefgród, jak tylko wyszedł z rąk Lubomirskich, utracił swoje nazwisko, nazwano go Bałtą, która w handlu coraz bardziej wzrastała szczególniej jarmarki stawały się sławne. (...)[3]

Pod koniec życia Wacława Rzewuskiego był jego główną rezydencją. Po konfiskacie dóbr rząd carski powierzył ich administrację niejakiemu Bernatowiczowi[4]. Pod koniec XIX w. siedziba sądu. W 1966 miasto liczyło 9000 mieszkańców.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. http://ukrstat.gov.ua/druk/publicat/kat_u/2016/zb/06/zb_chnnu2016pdf.zip
  2. Микола Крикун, Воєводства Правобережної України у XVI-XVIII століттях: Статті і матеріали, Lwów 2012, s. 525.
  3. Eustachy Iwanowski, Rozmowy o polskiéj koronie, na str. 543.
  4. Pamiętniki Tadeusza Bobrowskiego, s. 60.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]