Mário Zagallo

Mário Zagallo

Mario Zagallo (1962)
Pełne imię i nazwisko	Mário Jorge Lobo Zagallo
Data i miejsce urodzenia	9 sierpnia 1931 Atalaia
Data i miejsce śmierci	5 stycznia 2024 Rio de Janeiro
Wzrost	174 cm
Pozycja	napastnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1948–1949 America FC 1950–1951 CR Flamengo
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1951–1958 CR Flamengo 99 (11) 1952 → America FC (wyp.) 1958–1965 Botafogo FR 107 (10)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1958–1964  Brazylia 33 (5)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1966–1970 Botafogo 1967–1968 Brazylia 1970–1974 Brazylia 1971–1972 Fluminense 1972–1974 Flamengo 1975 Botafogo 1976–1978 Kuwejt 1978 Botafogo 1979 Al-Hilal 1980–1981 Vasco da Gama 1981–1984 Arabia Saudyjska 1984–1985 Flamengo 1986–1987 Botafogo 1988–1989 Bangu AC 1989–1990 Zjednoczone Emiraty Arabskie 1990–1991 Vasco da Gama 1991–1994 Brazylia (tymczasowo) 1994–1998 Brazylia 1999 Portuguesa FC 2000–2001 Flamengo 2002 Brazylia (tymczasowo) 2003–2006 Brazylia (tymczasowo)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata I miejsce Szwecja 1958 piłka nożna I miejsce Chile 1962 piłka nożna
Multimedia w Wikimedia Commons

Mário Zagallo, właśc. Mário Jorge Lobo Zagallo (ur. 9 sierpnia 1931 w Atalaii, zm. 5 stycznia 2024 w Rio de Janeiro^[1]) – brazylijski piłkarz i trener piłkarski. Był podstawowym zawodnikiem reprezentacji Brazylii, która dwukrotnie – w 1958 i 1962 roku – zdobyła mistrzostwo świata. Osiem lat po tym ostatnim zwycięstwie na mundialu 1970 pełnił obowiązki selekcjonera canarinhos. Doprowadził ich wówczas do trzeciego w historii triumfu na światowym czempionacie. Od 1994 do 1998 roku po raz drugi prowadził drużynę narodową. W tym czasie Brazylijczycy zdobyli mistrzostwo Ameryki Południowej i dotarli do finału mundialu 1998, w którym przegrali z Francją.

Jest wychowankiem klubu America Rio de Janeiro. Później grał we CR Flamengo i Botafogo FR.

W 1958 roku w miejsce kontuzjowanego Pepego został powołany do reprezentacji Brazylii na finały mistrzostw świata. W turnieju wystąpił we wszystkich sześciu meczach. Skuteczna współpraca w drugiej linii m.in. z Garrinchą, Pelém i Vavą przyczyniła się do zdobycia przez canarinhos złotego medalu. W finale, w którym podopieczni Vicente Feoli pokonali 5:2 Szwecję, Zagallo zdobył jedną bramkę.

Cztery lata później także był podstawowym zawodnikiem drużyny narodowej i zagrał we wszystkich spotkaniach. Brazylijczycy, tym razem dowodzeni przez Aimoré Moreirę, ponownie okazali się najlepsi na światowym czempionacie. Zagallo w turnieju strzelił jednego gola, w pierwszym meczu z Meksykiem.

W reprezentacji Brazylii od 1958 do 1964 roku rozegrał 33 mecze (z nieoficjalnymi – 43) i strzelił 6 goli. Dwa razy zdobył mistrzostwo świata 1958 i 1962.

Grał na pozycji lewoskrzydłowego. Nie czarował kibiców, jak Garrincha, Vavá lub Pelé, bajecznym wyszkoleniem technicznym, był piłkarzem od tzw. „czarnej roboty”. W reprezentacji występował najczęściej tuż za napastnikami, selekcjoner Vicente Feola nazywał go „fałszywym skrzydłowym”, czyli takim, który gra bliżej środkowej strefy boiska, a jednocześnie wspomaga zarówno defensywę, jak i atak.

Po zakończeniu kariery sportowej, w połowie lat 60. szkolił grupy młodzieżowe, a następnie seniorów w Botafogo FR.

Wiosną 1970 roku na kilka tygodni przed mundialem zaufanie władz piłkarskiej federacji stracił selekcjoner João Saldanha. Żaden ze znanych szkoleniowców nie chciał przejąć po nim obowiązków i wybór władz związku ostatecznie padł na Zagallo. Drużyna, uważana przez wielu specjalistów za najlepszą w historii, z lewoskrzydłowym Tostão, prawoskrzydłowym Jairzinho, napastnikiem Pelé, pomocnikami Rivelino, Gérsonem i Clodoaldo i kapitanem Carlosem Alberto, wygrała wszystkie mecze i Brazylia po raz trzeci zdobyła mistrzostwo świata. Zagallo był pierwszym człowiekiem, który dokonał tego zarówno jako piłkarz, jak i trener.

W 1974 roku canarinhos przegrali w decydującym meczu drugiej rundy z Holandią i zamiast grą w finale musieli zadowolić się meczem o trzecie miejsce. Tu po bramce Grzegorza Laty ulegli 0:1 Polsce. Lokatę poza podium przyjęto w Brazylii bardzo krytycznie i Zagallo po czterech latach pracy selekcjonerskiej został zdymisjonowany.

Wyjechał z ojczyzny nad Zatokę Perską, gdzie objął reprezentację Kuwejtu. Potem prowadził drużynę narodową Arabii Saudyjskiej, saudyjski klub Al-Hilal i w Brazylii – CR Vasco da Gama, CR Flamengo i Fluminense FC. Z reprezentacją Zjednoczonych Emiratów Arabskich awansował na mundial 1990, ale na początku 1990 roku otrzymał wymówienie z pracy. Zastąpił go Polak Bernard Blaut, którego już po kilku tygodniach zmienił inny Brazylijczyk Carlos Alberto Parreira. Zagallo współpracował z nim w czasie mundialu w 1970 roku.

W 1991 selekcjonerem canarinhos mianowano Parreirę. Wkrótce Zagallo został jego pierwszym asystentem. Duet szkoleniowców doprowadził reprezentację Brazylii do triumfu w mundialu 1994.

Po turnieju Parreira podał się do dymisji, a jego następcą, po raz drugi w karierze, został 63-letni Zagallo. W czasie mundialu 1998 Brazylijczycy, wśród których wyróżniali się Ronaldo, Cafu, Roberto Carlos, Leonardo, kapitan Dunga i Bebeto, mimo porażki w grupie z Norwegią, dotarli do finału imprezy. W meczu o złoty medal ulegli 0:3 Francuzom, a niepowodzenie spowodowane było głównie tajemniczą niedyspozycją napastnika Ronaldo. Po turnieju Zagallo stracił posadę selekcjonera.

Od 2002 do 2006 roku ponownie pomagał Carlosowi Alberto Parreirze w prowadzeniu reprezentacji, która na mundialu 2006 dotarła do ćwierćfinału.

• Piłkarz: Flamengo
• Mistrzostwa stanu Rio de Janeiro: 1953, 1954, 1955
• Botafogo
• Turniej Rio-São Paulo: 1962, 1964
• Mistrzostwa stanu Rio de Janeiro: 1961, 1962
• Brazylia
• Mistrzostwa Świata FIFA: 1958, 1962
• Drugie miejsce Copa America: 1959 Indywidualny
• Drużyna gwiazd Mistrzostw Świata FIFA: 1962
• Galeria Sław Brazylijskiego Muzeum Piłki Nożnej
• Trener:
• Botafogo
• Mistrzostwa Brazylii Serie A: 1968
• Mistrzostwa stanu Rio de Janeiro: 1967, 1968
• Fluminense
• Mistrzostwa stanu Rio de Janeiro: 1971
• Flamengo
• Puchar Mistrzów: 2001
• Mistrzostwa stanu Rio de Janeiro: 1972, 2001 Al-Hilal Saudyjska Premier League: 1978–1979 Brazylia
• Mistrzostwa Świata FIFA: 1970 (i 1994 jako asystent); drugie miejsce: 1998 pozłacany medal za IV miejsce na MŚ 1974
• Puchar Konfederacji FIFA: 1997
• Copa America: 1997
• Drugie miejsce: 1995
• Drugie miejsce w Złotym Pucharze CONCACAF: 1996; trzecie miejsce: 1998
• Kuwejt
• Wicemistrzostwo AFC w Pucharze Azji: 1976
• Indywidualny
• Najlepszy trener narodowy IFFHS na świecie: 1997
• World Soccer Magazine 9. Najlepszy menedżer wszech czasów: 2013
• FourFourTwo 27. największy menedżer wszech czasów: 2020
• Tylko Zagallo, Franz Beckenbauer (1974 i 1990) i Didier Deschamps (1998 i 2018) zdobyli tytuł mistrza świata jako piłkarze i trenerzy. Brazylijczyk był jednak pierwszym, który tego dokonał.

• Brasiliana

• Profil