Linia kolejowa nr 349
| Święta Katarzyna – Wrocław Kuźniki | |
| Dane podstawowe | |
| Zarządca | |
|---|---|
| Numer linii |
349 |
| Długość |
21,130[1] km |
| Rozstaw szyn |
1435 mm |
| Sieć trakcyjna |
3000 V DC |
| Prędkość maksymalna |
60[2] km/h |
 Wiadukt przy ul. Hallera we Wrocławiu w ciągu Towarowej Obwodnicy Wrocławia | |
Linia kolejowa nr 349 (pot. Towarowa Obwodnica Wrocławia) – jedno- i dwutorowa, zelektryfikowana, pierwszorzędna linia kolejowa znaczenia państwowego o długości ponad 21 km łącząca stację Święta Katarzyna ze stacją Wrocław Kuźniki[1]. Linia stanowi kolej obwodową Wrocławia przeznaczoną dla kolejowego transportu towarowego.
Przebieg
[edytuj | edytuj kod]Towarowa Obwodnica Wrocławia łączy stację rozrządową Wrocław Brochów ze stacją rozrządową Wrocław Gądów[3][4]. Omija centrum miasta od południa i zachodu. Linia w całości poprowadzona została na nasypie. W ciągu linii wybudowano liczne wiadukty[5]. Część z tych obiektów została przebudowana w okresie powojennym.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Budowa Towarowej Obwodnicy Wrocławia rozpoczęła się w 1891 roku. Linię uruchomiono w 1896 roku. Jej długość wynosiła 12,4 km. Linia w całości była dwutorowa. Oprócz głównego połączenia Brochów – Gądów budowa obejmowała także stację zdawczo–odbiorczą Portu Popowice.
Z nadwyżek gruntu przeznaczonego pod budowę nasypu obwodnicy kolejowej usypano kilka sztucznych wzniesień, np. Mała Sobótka, Wzgórze Bendera czy Skórnik. Są one położone wzdłuż linii kolejowej.
W 1927 roku obwodnicę uzupełniono o łącznicę długości 6 km łączącą Muchobór z Muchoborem Wielkim (obecnie linia kolejowa nr 751 i inne). Linię rozbudowano także o kolejne, bezkolizyjne łącznice obwodnicy z linią kolejową w kierunku Legnicy. Zwiększono także liczbę torów na odcinku Brochów – Stadion (przy ul. Oporowskiej). Po zakończeniu drugiej wojny światowej, w 1945 roku tory 3 i 4 rozebrano. Dopiero w latach 80. XX wieku rozpoczęto ich odbudowę, lecz w latach 90. XX wieku prace te przerwano[3].
Powstanie Towarowej Obwodnicy Wrocławia umożliwiło w latach 1900–1905 przebudowę linii prowadzącej przez centrum miasta do dworca Wrocław Główny, polegającą na wybudowaniu estakady kolejowej i wiaduktów, dzięki czemu zlikwidowano jednopoziomowe skrzyżowania linii kolejowej z ulicami[3]. Całość prac, zarówno obwodnicy kolejowej jak i estakady, realizowana była w ramach kompleksowego programu porządkowania wrocławskiego węzła kolejowego i likwidacji torów biegnących w ulicach oraz kolizyjnych skrzyżowań jednopoziomowych[4].
Ruch pociągów
[edytuj | edytuj kod]Linia jest wykorzystywana wyłącznie w transporcie towarowym.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Id-12 (D29) Wykaz linii. plk-sa.pl, 2023-09-08. [dostęp 2023-09-18]. (pol.).
- ↑ Wykaz maksymalnych prędkości. plk-sa.pl, 2022-12-11. [dostęp 2023-09-18]. (pol.).
- ↑ a b c Encyklopedia Wrocławia, Obwodnica kolejowa Wrocławia, s. 601
- ↑ a b Encyklopedia Wrocławia, Estakada kolejowa, s. 184
- ↑ Encyklopedia Wrocławia, Mosty, s. 559–560
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Praca zbiorowa pod red. Jana Harasimowicza: Encyklopedia Wrocławia. Wyd. III poprawione i uzupełnione. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006. ISBN 978-83-7384-561-9. ISBN 83-7384-561-5. (pol.).