Karol Karski (prawnik)

Ten artykuł dotyczy prawnika i polityka. Zobacz też: Karol Karski – teolog.

Karol Karski

Data i miejsce urodzenia	13 maja 1966 Warszawa
Poseł do Parlamentu Europejskiego VIII i IX kadencji
Okres	od 2014 do 2024
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Przewodniczący Rady m.st. Warszawy
Okres	od 2005 do 2005
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Jan Maria Jackowski
Następca	Witold Kołodziejski
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Karol Adam Karski (ur. 13 maja 1966 w Warszawie) – polski polityk, prawnik, nauczyciel akademicki i samorządowiec, profesor nauk społecznych w dyscyplinie nauki prawne, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, w 2005 przewodniczący Rady m.st. Warszawy, poseł na Sejm V i VI kadencji (2005–2011), w 2007 sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, w latach 2014–2024 poseł do Parlamentu Europejskiego VIII i IX kadencji.

W 1990 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego^[1], a w 1991 studia w Instytucie Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego^[1]. W 1998 uzyskał stopień doktora nauk prawnych na podstawie napisanej pod kierunkiem Zdzisława Galickiego pracy zatytułowanej Rozpad Związku Radzieckiego a prawo międzynarodowe. W 2011 habilitował się w zakresie nauk prawnych na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy zatytułowanej Osoba prawna prawa wewnętrznego jako podmiot prawa międzynarodowego^[1]. W 2023 otrzymał tytuł profesora nauk społecznych w dyscyplinie nauki prawne^[2].

W 1990 został pracownikiem naukowym Instytutu Prawa Międzynarodowego na Wydziale Prawa i Administracji UW. Powołany na przewodniczącego rady naukowej tego instytutu^[3]. W latach 2013–2023 był kierownikiem Zakładu Międzynarodowego Prawa Publicznego^[4]. W 2023 objął funkcję kierownika Katedry Prawa Międzynarodowego Publicznego^[5]. Na macierzystym wydziale doszedł do stanowiska profesora.

Obejmował także kolejne stanowiska profesorskie w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Białymstoku^[1]. Był profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Nauk Społecznych Warszawskiej Wyższej Szkoły Humanistycznej im. Bolesława Prusa^[6][1]. Wykładowca prawa międzynarodowego publicznego i prawa europejskiego.

Objął funkcje wiceprzewodniczącego rady Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych oraz wiceprzewodniczącego polskiej sekcji Stowarzyszenia Prawa Międzynarodowego^[7]. Powoływany w skład Komisji Rewizyjnej Fundacji Uniwersytetu Warszawskiego^[8]. W 2023 wybrany do Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk^[9]. Jest autorem ponad 200 publikacji naukowych z zakresu prawa międzynarodowego i europejskiego^[10].

W trakcie obozu zerowego jeszcze przed rozpoczęciem studiów wstąpił do Zrzeszenia Studentów Polskich. Według Włodzimierza Czarzastego w organizacji tej był działaczem szczebla centralnego, pełniąc m.in. funkcję przewodniczącego głównej komisji rewizyjnej^[11]. Sam Karol Karski temu zaprzeczał. Za działalność w ZSP w 2001 został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Złotym Krzyżem Zasługi^[12]. W 1988 z rekomendacji ZSP wszedł do Rady Narodowej dzielnicy Żoliborz.

Od 1994 działał w warszawskim samorządzie. Zasiadał w radzie gminy Warszawa-Centrum oraz Dzielnicy Żoliborz. W latach 1994–1998 był wiceprzewodniczącym sejmiku samorządowego województwa warszawskiego. Od 2002 zasiadał w Radzie m.st. Warszawy, w której pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego (2002–2005) i przewodniczącego (2005). Pełnił funkcję wiceprezydenta Komitetu Regionów Unii Europejskiej (2004–2005). Był członkiem Zespołu Polityki Europejskiej Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego oraz wiceprzewodniczącym Forum Zrównoważonego Rozwoju Rady Europejskich Gmin i Regionów.

Według Włodzimierza Czarzastego i „Tygodnika Powszechnego” był członkiem Stowarzyszenia „Ordynacka”^[13]. Karol Karski temu zaprzeczał, twierdząc, że był tylko na jednym z zebrań tego stowarzyszenia. W wyborach parlamentarnych w 1997 bezskutecznie ubiegał się o mandat posła z okręgu nowosądeckiego z listy AWS^[14]. Działał w Porozumieniu Centrum, z którego w 2000 odszedł do Ruchu Społecznego AWS. Później przystąpił do Prawa i Sprawiedliwości, gdzie w 2006 objął funkcję rzecznika dyscyplinarnego^[15].

W wyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany do Sejmu w okręgu warszawskim z listy PiS, zdobywając 2953 głosy^[16]. W Sejmie V kadencji pełnił funkcję przewodniczącego Komisji do spraw Unii Europejskiej oraz komisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia prezydenckiego projektu ustawy lustracyjnej. Był też przewodniczącym i sprawozdawcą komisji nadzwyczajnej, która zajmowała się nowelizacją Konstytucji RP dotyczącą określenia zakresu dopuszczalności i procedur ekstradycji, w tym wprowadzenia zasad wykonywania europejskiego nakazu aresztowania oraz zasad współpracy Polski z Międzynarodowym Trybunałem Karnym. Przewodniczył delegacji Sejmu i Senatu do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. W latach 2006–2007 był wiceprzewodniczącym działającej w jego ramach podkomisji do spraw przeciwdziałania przestępczości i walki z terroryzmem. W 2007 został wiceprzewodniczącym Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. Od 2005 był też przewodniczącym delegacji Sejmu i Senatu do Eurośródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego. Od 6 września 2007 do 21 listopada 2007 pełnił funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskał mandat poselski, otrzymując 3524 głosy. W VI kadencji został ponownie członkiem prezydium Klubu Parlamentarnego PiS, gdzie odpowiadał za sprawy zagraniczne. W latach 2007–2009 był wiceprzewodniczącym Komisji ds. Unii Europejskiej, następnie objął funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych.

W 2008 złożył zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa przez pilota, który odmówił przelotu do Tbilisi samolotu z prezydentem Lechem Kaczyńskim (prokurator stwierdził brak znamion czynu zabronionego)^[17][18]. W listopadzie 2010 cypryjski sąd zasądził od niego solidarnie z Łukaszem Zbonikowskim odszkodowanie za zniszczenie wózków golfowych, do czego miało dojść w trakcie służbowego wyjazdu parlamentarzystów na Cypr w listopadzie 2008^[19].

W 2011 nie został ponownie wybrany do Sejmu (zdobył 2736 głosów)^[20]. Był członkiem komitetu naukowego II i III Konferencji Smoleńskiej z lat 2013–2014, skupiającej osoby zajmujące się katastrofą samolotu Tu-154 w Smoleńsku z 10 kwietnia 2010^[21][22]. W 2014 uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego VIII kadencji z okręgu obejmującego województwo warmińsko-mazurskie oraz województwo podlaskie, zdobywając 67 997 głosów^[23]. W wyborach w 2019 skutecznie ubiegał się o reelekcję, otrzymując 184 054 głosy^[24]. W PE dołączył do grupy Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy, pełnił funkcję kwestora Europarlamentu^[25]. W 2024 nie został wybrany na kolejną kadencję PE^[26].

Syn Zbigniewa i Ludgardy^[27]. Od 2007 żonaty z Elżbietą^[28].

• Złoty Krzyż Zasługi (2001)^[29][12]
• Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005)^[30]
• Medal „Pro Patria” (2016)^[31]
• Złoty Medal Fridtjofa Nansena (2016)^[32]
• Medal „Za zasługi dla Stowarzyszenia Kombatantów Misji Pokojowych ONZ” (2016)^[33]
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę (2018)^[34]
• Odznaka „Zasłużony dla Warszawy” (2005)^[35]
• Orzeł „Wprost” (2021, 2023)^[36][37]
• Doktoraty honoris causa: Uniwersytetu Europejskiego w Kijowie^[3], Akademii Finansów w Erywaniu^[32], Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. Mychajła Drahomanowa w Kijowie^[3], Akademii Adwokatury Ukrainy w Kijowie^[3], Uniwersytetu Europejskiego w Tbilisi^[38], uniwersytetu SDASU w Tbilisi^[39], Donieckiego Uniwersytetu Narodowego^[3], Wyższej Szkoły Zarządzania Bezpieczeństwem w Koszycach^[40], Uniwersytetu im. Angeła Kynczewa w Ruse^[34][41], East European University w Tbilisi^[42], Lwowskiego Uniwersytetu Handu i Ekonomii^[43] oraz Południowoukraińskiego Narodowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. Konstantego Uszyńskiego^[44]
• Tytuł profesora honorowego Wisconsin International University in Ukraine^[3]

• Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 2011-04-09].