Fernando Verdasco

Fernando Verdasco

Fernando Verdasco w 2017 roku
Państwo	Hiszpania
Data i miejsce urodzenia	15 listopada 1983 Madryt
Wzrost	188 cm
Gra	leworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	2001
Zakończenie kariery	aktywny
Trener	Diego Dinomo, David Sanchez, Quino Munoz
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	7
Najwyżej w rankingu	7 (20 kwietnia 2009)
Australian Open	SF (2009)
Roland Garros	4R (2007–2010, 2014, 2017, 2018)
Wimbledon	QF (2013)
US Open	QF (2009, 2010)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	8
Najwyżej w rankingu	8 (11 listopada 2013)
Australian Open	QF (2009, 2013)
Roland Garros	SF (2017)
Wimbledon	3R (2008)
US Open	QF (2004, 2008, 2014)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Fernando Verdasco Carmona^[1] (ur. 15 listopada 1983 w Madrycie) – hiszpański tenisista.

Verdasco karierę tenisową rozpoczął w 2001 roku, jednak debiut w gronie profesjonalistów Hiszpana miał miejsce we wrześniu 2000 roku w Madrycie podczas rozgrywek ITF Futures. Pierwszy mecz rozegrał wówczas z Chińczykiem Yangiem Jing Zhu, pokonując go 6:4, 6:3.

W grze pojedynczej Verdasco ma w swoim dorobku siedem triumfów w turniejach rangi ATP World Tour z szesnastu rozegranych finałów. W zawodach wielkoszlemowych jego najlepszym rezultatem jest półfinał Australian Open 2009, kiedy to wyeliminował m.in. Andy’ego Murraya, a przegrał z Rafaelem Nadalem. Najwyżej w rankingu singlowym był sklasyfikowany na 7. miejscu w kwietniu 2009 roku.

W grze podwójnej Hiszpan zagrał trzynaście finałów, w ośmiu zwyciężył. W zestawieniu deblistów najwyżej sklasyfikowany był na 8. pozycji w listopadzie 2013 roku.

Jako reprezentant kraju w Pucharze Davisa Verdasco trzykrotnie, w latach 2008, 2009 i 2011, był w składzie drużyny, która odniosła końcowy triumf w zmaganiach. W 2008 roku w finale przeciwko Argentynie pokonał José Acasusa, zapewniając Hiszpanii wygraną w zawodach. Razem z Anabel Mediną Garrigues zdobył Puchar Hopmana 2013.

Od tego momentu, będąc w zawodowym gronie tenisistów przez niemal dwa lata występował w turniejach rangi ITF Futures i ATP Challenger Tour. Pod koniec lipca 2002 roku Hiszpan doszedł do finału ATP Challenger Tour w Segowii.

W 2003 roku po raz pierwszy postanowił wystartować w turnieju wielkoszlemowym, podczas rozgrywek w Melbourne. Aby dostać się do turnieju głównego musiał przebrnąć przez kwalifikacje, co mu się nie udało. W rozgrywkach ATP Masters Series w Miami doszedł do III rundy.

Do turnieju Rolanda Garrosa Verdasco również zgłosił swój udział, ale ponownie odpadł w eliminacjach. Na Wimbledonie zagrał w turnieju głównym przechodząc na początku kwalifikacje, lecz w fazie zasadniczej przegrał w I rundzie z Jarkko Nieminenem. W US Open doszedł do III rundy, eliminując w I rundzie Tommy’ego Robredo. W meczu o 1/8 finału nie sprostał Paradornowi Srichaphanowi przegrywając 3:6, 4:6, 3:6.

Na koniec sezonu 2003 został sklasyfikowany na 109. pozycji^[2].

Na początku sezonu Hiszpan przeszedł kwalifikacje do Australian Open, ale w turnieju głównym odpadł w I rundzie. Swój pierwszy finał turniejowy rangi ATP World Tour osiągnął w Acapulco^[3]. Mecz finałowy zakończył się porażką Verdaski z Carlosem Moyą 3:6, 0:6. W połowie kwietnia 2004 roku, podczas rywalizacji w Walencji, Verdasco wygrał po raz pierwszy w karierze całe rozgrywki, czyniąc to bez straty seta. W półfinale tej imprezy pokonał obrońcę tytułu z 2003 roku, Juana Carlosa Ferrero. W finale wygrał z Albertem Montañésem 7:6(5), 6:3^[4].

Turniej imieniem Rolanda Garrosa zakończył na II rundzie. W imprezach rozgrywanych na kortach trawiastych w Halle i ’s-Hertogenbosch dochodził do ćwierćfinałów. Wielkoszlemowy Wimbledon ukończył na II rundzie. Podczas turnieju w Kitzbühel Verdasco uzyskał półfinał, lecz w mecz o finał przegrał z Gastónem Gaudio 0:6, 2:6. Edycję US Open zakończył na II rundzie. Podczas turnieju w Sztokholmie Verdasco dotarł do ćwierćfinału singla, natomiast parze z Feliciano Lópezem osiągnął swój pierwszy finał w grze podwójnej, w którym pokonali 6:4, 6:4 duet Wayne Arthurs-Paul Hanley.

Piąty zawodowy sezon Verdasco rozpoczął od gry na twardych kortach w Melbourne uzyskując II rundę. W spotkaniu o III rundę odpadł z Guillermo Cañasem. W Walencji dotarł do ćwierćfinału. W rozgrywkach rangi ATP Masters Series w Rzymie uzyskał ćwierćfinał, pokonując po drodze m.in. Andy’ego Roddicka. W spotkaniu o półfinał musiał uznać wyższość Guillermo Corii, z którym przegrał 6:3, 3:6, 3:6.

W Rolandzie Garrosie stoczył w I rundzie pięciosetowy pojedynek z Robinem Söderlingiem, który zakończył się zwycięstwem Szweda 1:6, 3:6, 6:3, 6:3, 6:3. Wimbledon Hiszpan zakończył na II rundzie. Trzeci karierowy finał zagrał na ceglanych kortach w Kitzbühel. W pojedynku finałowym Verdasco przegrał w czterech setach z Gastónem Gaudio 6:2, 2:6, 4:6, 4:6^[5]. W turnieju rozgrywanym w New Haven Hiszpan dotarł do ćwierćfinału. W US Open awansował do IV rundy. W meczu o ćwierćfinał spotkał się z Jarkko Nieminenem, z którym przegrał 2:6, 6:7(6), 3:6. Na koniec sezonu Hiszpan doszedł do półfinału turnieju w Petersburgu.

Sezon ukończył na 33. pozycji w rankingu światowym^[2].

Rozpoczynający się sezon Verdasco zaczął od II rundy w Australian Open. W turnieju w Walencji awansował do półfinału, gdzie pokonał go Gilles Simon. Podczas rozgrywek ATP Masters Series w Hamburgu uzyskał ćwierćfinał, ale w meczu o półfinał nie sprostał José Acasuso przegrywając 1:6, 7:6(6), 3:6.

Start we French Open hiszpański tenisista ukończył na II rundzie. Na trawiastych kortach Queen’s Clubu w Londynie doszedł do ćwierćfinału, a w Wimbledonie dotarł do IV rundy turnieju, wygrywając wcześniej z Davidem Nalbandianem. W meczu o ćwierćfinał spotkał się z Radkiem Štěpánkiem, z którym przegrał 7:6(4), 3:6, 6:4, 4:6, 2:6. Swój kolejny ćwierćfinał Verdasco osiągnął w Gstaad. W Kitzbühel dotarł do półfinału, w którym przegrał z Agustínem Callerim 6:4, 1:6, 3:6.

Ostatni w sezonie wielkoszlemowy turniej, US Open, zakończył na III rundzie, przegrywając w meczu o IV fazę rozgrywek z Andym Roddickiem.

W stosunku do 2005 roku, Verdasco poprawił swoją pozycję na koniec sezonu o dwa miejsca – był sklasyfikowany na 31. pozycji w rankingu ATP^[2].

W Australian Open Verdasco doszedł do II rundy, a we French Open osiągnął IV rundę. W Wimbledonie awansował do III rundy rozgrywek. Podczas turnieju w Stuttgarcie Verdasco osiągnął finał gry podwójnej, gdzie razem z Guillermo Garcíą Lópezem wyeliminowali po drodze parę Simon Aspelin-Julian Knowle. Pojedynek finałowy hiszpańska para przegrała z Františkiem Čermákiem i Leošem Friedlem. Na ceglanych kortach w Gstaad Verdasco dotarł do ćwierćfinału. W Kitzbühel zagrał w półfinale, a potem wygrał zawody ATP Challenger Tour w Segowii. W New Haven awansował do ćwierćfinału, lecz w meczu o półfinał nie sprostał Jamesowi Blake’owi.

W US Open Hiszpan doszedł do III rundy. W azjatyckim tournée awansował do półfinału imprezy w Bangkoku przegrywając mecz o finał z Dmitrijem Tursunowem. Rozegrał również ćwierćfinał w Tokio.

Pierwszy w sezonie finał w grze pojedynczej Verdasco osiągnął w Petersburgu, w którym spotkał się z Andym Murrayem. Verdasco tym samym jako pierwszy Hiszpan doszedł do finału imprezy rozgrywanej w Rosji^[6]. Murray wygrał jednak pojedynek 6:2, 6:3.

Na koniec sezonu zajmował 26. pozycję na świecie^[2].

W Australian Open Verdasco doszedł do II rundy. W Hamburgu awansował do ćwierćfinału mając za rywala w meczu o półfinał Rogera Federera. Szwajcar wygrał rywalizację 6:3, 6:3.

W Rolandzie Garrosie Hiszpan osiągnął IV rundę rozgrywek. Spotkanie o ćwierćfinał przegrał z Rafaelem Nadalem, który wygrał konfrontację 6:1, 6:0, 6:2. W rozgrywkach w Nottingham osiągnął finał, eliminując po drodze m.in. Gilles’a Simona. W meczu o tytuł zagrał z Ivo Karloviciem, który wygrał pojedynek 7:5, 6:7(4), 7:6(8)^[7].

Na Wimbledonie Verdasco uzyskał IV rundę, przegrywając potem z Mario Ančiciem. W Gstaad doszedł do półfinału. Swoje drugie w karierze zwycięstwo w cyklu ATP World Tour Hiszpan odniósł w chorwackim Umagu, pokonując w finałowej rozgrywce w trzech setach Igora Andriejewa 3:6, 6:4, 7:6(4)^[8]. W turnieju w New Haven awansował do półfinału, w którym przegrał rywalizację z Mardym Fishem 0:6, 6:1, 3:6.

Wielkoszlemowy US Open zakończył na III rundzie. Pod koniec sezonu osiągnął ćwierćfinał w Wiedniu oraz półfinał w Petersburgu.

Na koniec roku Verdasco znalazł się w czołowej dwudziestce rankingu światowego zajmując 16. pozycję^[2].

Na początku nowego sezonu hiszpański tenisista awansował do finału imprezy w Brisbane, jednak w pojedynku o tytuł nie sprostał Radkowi Štěpánkowi przegrywając 6:3, 3:6, 4:6^[9]. Ponadto w Brisbane Verdasco osiągnął swój trzeci w karierze deblowy finał. Wspólnie z Mischą Zverevem przegrali jednak decydujący mecz z Francuzami Marcem Gicquelem oraz Jo-Wilfriedem Tsongą. Podczas Australian Open awansował do półfinału, pokonując wcześniej Andy’ego Murraya oraz finalistę z roku 2008, Jo-Wilfrieda Tsongę. Mecz o finał rozegrał z Rafaelem Nadalem, który wygrał spotkanie w pięciu setach 6:7(4), 6:4, 7:6(2), 6:7(1), 6:4^[10]. W turniejach rangi ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells, Miami, Monte Carlo, Rzymie i Madrycie awansował, w każdym z nich, do ćwierćfinału. W Barcelonie, turnieju z cyklu ATP World Tour 500 również osiągnął ćwierćfinał. 20 kwietnia Verdasco został sklasyfikowany na 7. miejscu na świecie – najwyższym w swojej karierze.

Występ w Rolandzie Garrosie ukończył na IV rundzie przegrywając w spotkaniu o kolejną fazę z Nikołajem Dawydienką 2:6, 2:6, 4:6. Ten sam wynik osiągnął na Wimbledonie przegrywając mecz o ćwierćfinał z Ivo Karloviciem 6:7(5), 7:6(4), 3:6, 6:7(9). Na kortach w Båstad dotarł do ćwierćfinału. Mecz o półfinał przedwcześnie oddał przy stanie 1:6, 1:3 Juanowi Mónaco. Trzeci zawodowy turniej jaki Verdasco wygrał miał miejsce w New Haven, gdzie w finale pokonał 6:4, 7:6(7) Sama Querreya^[11].

Podczas US Open w pierwszych dwóch rundach Hiszpan eliminował swoich rywali bez straty seta. W III rundzie rozgrywek spotkał się z Niemcem Tommym Haasem. Spotkanie zakończyło się triumfem Hiszpana 3:6, 7:5, 7:6(8), 1:6, 6:4. W meczu o ćwierćfinał zagrał z Johnem Isnerem, którego pokonał 4:6, 6:4, 6:4, 6:4. W dalszej fazie rozgrywek zmierzył się z Novakiem Đokoviciem. Rywalizacja zakończyła się zwycięstwem Serba 7:6(2), 1:6, 7:5, 6:2^[12].

W azjatyckim tournée Verdasco dotarł do finału imprezy w Kuala Lumpur, eliminując m.in. Richarda Gasqueta oraz Fernando Gonzáleza. W pojedynku finałowym zmierzył się z Nikołajem Dawydienką, który pokonał Hiszpana 6:4, 7:5^[13]. W turnieju China Open rozgrywanym w Pekinie Verdasco doszedł do ćwierćfinału, gdzie spotkał się z Novakiem Đokoviciem. Serb wygrał spotkanie i jak się później okazało cały turniej. W Szanghaju Hiszpan odpadł z rywalizacji w II rundzie po porażce 4:6, 6:7(6) z Ivanem Ljubičiciem.

W listopadzie wystartował w turnieju ATP World Tour Finals, gdzie gra ósemka najlepszych tenisistów z rankingu danego sezonu. Verdasco zakwalifikował się jako ostatni. W fazie grupowej, tzw. Round Robin zmierzył się z Rogerem Federerem, Andym Murrayem oraz Juanem Martínem del Potro. Verdasco przegrał wszystkie mecze i odpadł z rywalizacji będąc na ostatnim miejscu w grupie.

Sezon ukończył na 9. miejscu w rankingu ATP^[2].

Sezon Verdasco zainaugurował od startu w Melbourne. W I rundzie pokonał po czterosetowym meczu Carstena Balla, w II rundzie w trzech setach Iwana Sergejewa, a w III rundzie Stefana Koubka. Pojedynek o ćwierćfinał rozegrał z Nikołajem Dawydienką. Blisko czterogodzinny mecz zakończył się porażką Hiszpana 2:6, 5:7, 6:4, 7:6(5), 3:6. Na początku lutego wystartował w turnieju w San Josè. Hiszpan wygrał całe rozgrywki, pokonując Lu Yen-hsuna, Benjamina Beckera, Ričardasa Berankisa, Denisa Istomina, a w finale wynikiem 3:6, 6:4, 6:4 Andy’ego Roddicka^[14]. Tuż po turnieju w San Josè wziął udział w rozgrywkach w Memphis, gdzie został wyeliminowany w I rundzie przez Jérémy’ego Chardy’ego. Następnie wystartował w Acapulco, gdzie odpadł w ćwierćfinale z Juanem Mónaco.

W marcu, miesiącu kiedy rozgrywane są amerykańskie turnieje ATP World Tour Masters 1000, doszedł najpierw do III rundy w Indian Wells (porażka z Tomášem Berdychem), natomiast w Miami do ćwierćfinału, eliminując m.in. Rogera Federera. Mecz o półfinał przegrał po raz kolejny z Berdychem.

Sezon gry na kortach ziemnych zainaugurował od występu w turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Monte Carlo. Verdasco awansował po raz pierwszy w karierze do finału imprezy tej rangi, eliminując m.in. Tomáša Berdycha oraz wicelidera rankingu ATP, Novaka Đokovicia^[15]. Mecz finałowy przegrał wynikiem 0:6, 1:6 z Rafaelem Nadalem. Kolejne zawody rozegrał w Barcelonie, gdzie odniósł swoje piąte turniejowe zwycięstwo w karierze^[16]. W drodze po tytuł pokonał m.in. w półfinale Davida Ferrera, a w finale wynikiem 6:3, 4:6, 6:3 Robina Söderlinga. W połowie maja wystartował, na tydzień przed rozpoczęciem wielkoszlemowego turnieju Rolanda Garrosa, w Nicei. Hiszpan osiągnął kolejny finał, w którym został pokonany przez Richarda Gasqueta^[17]. Na kortach im. Rolanda Garrosa Hiszpan doszedł do IV rundy, gdzie przegrał z Nicolásem Almagro w czterech setach. Podczas Wimbledonu odpadł już w I rundzie z Fabio Fogninim.

W połowie lipca wziął udział w turnieju na ziemnej nawierzchni w Båstad. Verdasco doszedł do ćwierćfinału zawodów, przegrywając z Tommym Robredo w dwóch setach. Kolejny ćwierćfinał osiągnął w Waszyngtonie, przegrywając spotkanie o półfinał z Markosem Pagdatisem. Podczas US Open Hiszpan obronił ćwierćfinał wywalczony z roku 2009. Po drodze wyeliminował m.in. rozstawionych Davida Nalbandiana i Davida Ferrera. W meczu o dalszą fazę nie sprostał Rafaelowi Nadalowi. Ostatni w sezonie turniej Verdasco rozegrał w Paryżu (hala Bercy) gdzie doszedł do III rundy; przegrał z późniejszym finalistą zawodów, Gaëlem Monfilsem.

Sezon Hiszpan zakończył na 9. pozycji w rankingu ATP^[2].

Sezon 2011 Verdasco zainaugurował występem w Brisbane, gdzie odpadł z rywalizacji w I rundzie po porażce z Benjaminem Beckerem. Podczas Australian Open Hiszpan dotarł do IV rundy. Pokonał m.in. w pięciu setach Janko Tipsarevicia, a przegrał rezultatem 4:6, 2:6, 3:6 z Tomášem Berdychem. W lutym Hiszpan wystąpił w zawodach w San José jako obrońca tytułu. Turniej zakończył się porażką Verdasco w finale przeciwko Kanadyjczykowi Milosowi Raonicowi^[18]. Podczas wiosennych turniejów ATP World Tour Masters 1000 w USA osiągnął III rundę w Indian Wells, oraz II rundę w Miami.

Sezon na kortach ziemnych rozpoczął od występu w Monte Carlo, jednak odpadł z rywalizacji w I rundzie. Następnie osiągnął finał zawodów w Estoril, po wygranej m.in. z Milosem Raoniciem. W pojedynku finałowym nie sprostał Juanowi Martínowi del Potro^[19]. Podczas Rolanda Garrosa Hiszpan dotarł do III rundy po wygranych z Juanem Mónaco i Xavierem Malissem. Mecz o dalszą 1/8 finału przegrał z Ivanem Ljubičiciem.

Na początku czerwca, na trawiastych kortach w Londynie (Queen’s), Hiszpan dotarł do ćwierćfinału, po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. Davida Nalbandiana. Spotkanie o półfinał zakończyło się porażką Verdasco z Andym Roddickiem. Z Wimbledonu Hiszpan odpadł w II rundzie po porażce z Robinem Haasem. Po Wimbledonie Verdasco wystartował w Hamburgu osiągając półfinał, po wcześniejszym wyeliminowaniu Jürgena Melzera. W pojedynku o finał Verdasco przegrał z Nicolásem Almagro. Następnie hiszpański tenisista zagrał w Gstaad, awansując do trzeciego w sezonie finału. Verdasco po drodze pokonał m.in. Almagro, jednak w pojedynku o tytuł nie sprostał Marcelowi Granollersowi^[20].

Na początku sierpnia Hiszpan dotarł do ćwierćfinału w Waszyngtonie, gdzie został pokonany przez Radka Štěpánka. Z US Open Verdasco odpadł w III rundzie, po porażce z Jo-Wilfriedem Tsongą. Miesiąc po zakończeniu zmagań w Nowym Jorku Verdasco zagrał w Pekinie osiągając ćwierćfinał, w którym uległ późniejszemu mistrzowi imprezy, Tomášowi Berdychowi.

Na koniec roku Verdasco zajmował 24. pozycję w rankingu ATP^[2].

Pierwszy turniej w 2012 roku z udziałem Hiszpana miał miejsce w Auckland, gdzie doszedł do półfinału wyeliminowany przez Davida Ferrera. Podczas Australian Open Verdasco odpadł w I rundzie z Bernardem Tomiciem po pięciosetowym pojedynku. W lutym tenisista hiszpański awansował do ćwierćfinału w São Paulo, po wygranej m.in. nad Javierem Martím, przeciwko któremu obronił trzy piłki meczowe. Spotkanie o dalszą rundę przegrał z Albertem Ramosem. W kolejnym turnieju, w Buenos Aires, Hiszpan doszedł do II rundy, przegrywając z Igorem Andriejewem. Verdasco wziął udział również w rywalizacji deblowej, wygrywając swój drugi turniej w tej konkurencji. W parze z Davidem Marrero pokonali w finale 6:4, 6:4 Michala Mertiňáka i André Sá^[21]. Na początku marca hiszpański tenisista wystartował w Acapulco. W grze pojedynczej osiągnął pierwszy w sezonie finał, po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. Nicolása Almagro. Finałowy mecz Verdasco przegrał 1:6, 2:6 z Davidem Ferrerem^[22]. Z kolei w grze podwójnej Verdasco ponownie dotarł do finału z Davidem Marrero, pokonując w finałowej rundzie Marcela Granollersa i Marca Lópeza.

Pod koniec kwietnia na kortach ziemnych w Barcelonie tenisista hiszpański dotarł do półfinału, w którym nie sprostał Rafaelowi Nadalowi. Następnie podczas turnieju w rodzinnym Madrycie Verdasco awansował do półfinału pokonując w III rundzie po trzynastu porażkach Rafaela Nadala 6:3, 3:6, 7:5^[23]. W dalszej rundzie Hiszpan odpadł z Tomášem Berdychem. W wielkoszlemowym French Open, po zwycięstwach odniesionych nad Steve’em Darcisem oraz Gilles’em Müllerem, Verdasco odpadł w III rundzie z Andreasem Seppiem po porażce w pięciu setach. Również na III rundzie Verdasco zakończył swój udział podczas Wimbledonu, pokonany przez Xaviera Malisse’a.

W lipcu Verdasco najpierw wystartował w Umagu, osiągając półfinał turnieju singlowego, w którym odpadł z Marcelem Granollersem. Hiszpan zagrał również w zawodach gry podwójnej odnosząc trzecie końcowe zwycięstwo w sezonie wspólnie z Davidem Marrero. Finałowe spotkanie wygrali 6:3, 7:6(4) z Marcelem Granollersem i Marcem Lópezem^[24]. Kolejny tytuł deblowy Verdasco wywalczył w Hamburgu partnerując Marrero, a w finale pokonali 6:4, 6:3 Rogério Dutra Silvę i Daniela Muñoza de la Nava^[25].

Tego roku odbyły się również igrzyska olimpijskie w Londynie, gdzie Verdasco wystartował. Swój udział w zawodach Hiszpan zakończył już w I rundzie pokonany przez Denisa Istomina. Na początku września, podczas US Open, Verdasco awansował do III rundy, w której nie sprostał Rogerowi Federerowi.

Jesienią pierwszy turniej Verdasco zagrał w Bangkoku dochodząc do ćwierćfinału. Spotkanie o dalszą rundę przegrał z Janko Tipsareviciem. Pod koniec października Verdasco razem z Davidem Marrero awansowali do finału w Walencji, gdzie przegrali z Alexanderem Peyą i Bruno Soaresem.

Pierwszy w sezonie wielkoszlemowy turniej, Australian Open, Verdasco zakończył na III rundzie. Najpierw wyeliminował Davida Goffina i Xaviera Malissa, a potem poniósł porażkę po pięciosetowym meczu z Kevinem Andersonem.

Podczas zawodów ATP World Tour Masters 1000 w Madrycie, rozgrywanych w maju na kortach ziemnych, Hiszpan wygrał po raz pierwszy od Australian Open dwa mecze z rzędu, z Davidem Goffinem i Milosem Raoniciem^[26]. W III rundzie przegrał z Jo-Wilfriedem Tsongą. Na Rolandzie Garrosie Verdasco wygrał w I rundzie z Marcem Gicquelem, a następnie nie sprostał Janko Tipsareviciowi.

Pierwszy w sezonie ćwierćfinał z tenisista hiszpański osiągnął w Eastbourne, na nawierzchni trawiastej. Spotkanie o dalszą rundę przegrał z Feliciano Lópezem. Na Wimbledonie Verdasco po raz pierwszy w karierze awansował do ćwierćfinału, tracąc po drodze jednego seta. W kolejnym meczu, o półfinał, zmierzył się z Andym Murrayem, z którym przegrał 6:4, 6:3, 1:6, 4:6, 5:7^[27].

Po Wimbledonie Hiszpan wystartował w Båstad, dochodząc po raz pierwszy w sezonie do finału gry pojedynczej. Wyeliminował m.in. po trzysetowych meczach w ćwierćfinale Nicolása Almagro i Grigora Dimitrowa. W spotkaniu finałowym uległ 5:7, 1:6 Carlosowi Berlocq’owi^[28]. Potem Verdasco wziął udział w turniejach organizowanych w Hamburgu i w Kitzbühel. W Niemczech został wyeliminowany w ćwierćfinale przez Federico Delbonisem, a w Kitzbühel również odpadł w 1/4 finału, pokonany przez Robina Haase.

W sierpniu, w trakcie US Open Series, Verdacso osiągnął ćwierćfinał w Winston-Salem, po wcześniejszej wygranej z Robinem Haase. Z zawodów odpadł po porażce z Gaëlem Monfilsem. Podczas US Open Verdasco zagrał w I rundzie z Ivanem Dodigiem, któremu uległ po pięciosetowym meczu.

We wrześniu, podczas halowego turnieju w Petersburgu, Verdasco wywalczył pierwszy w sezonie tytuł rangi ATP World Tour w grze podwójnej, w parze z Davidem Marrero. Hiszpanie finał wygrali 7:6(6), 6:3 z parą Dominic Inglot-Denis Istomin. W kolejnym miesiącu hiszpański debel awansował do finału w Szanghaju, gdzie nie sprostali w finale deblowi Ivan Dodig-Marcelo Melo^[29].

W listopadzie Verdasco i Marrero zakwalifikowali się do zawodów ATP World Tour Finals w Londynie. Hiszpański debel wyszedł z grupy mając za sobą dwa wygrane pojedynki i jedną porażkę. W półfinale Hiszpanie pokonali Ivana Dodiga i Marcelo Melo, natomiast w finale Boba i Mike’a Bryanów 7:5, 6:7(3), 10-7^[30].

Podczas pierwszego w sezonie turnieju wielkoszlemowego, Australian Open, Verdasco osiągnął drugą rundę gry pojedynczej, w której uległ Tejmurazowi Gabaszwilemu w pięciu setach. Również drugą rundę zanotował w rozgrywkach deblowych.

W marcu Hiszpan występował w turniejach rangi ATP World Tour Masters 1000. W Indian Wells awansował do czwartej rundy, odpadając po spotkaniu z Johnem Isnerem. W Miami przegrał swój pierwszy pojedynek singlowy i osiągnął ćwierćfinał debla.

Pierwszy finał zawodów w sezonie Verdasco uzyskał w kwietniu w Houston. W turnieju singla pokonał w ostatnim spotkaniu Nicolása Almagro 6:3, 7:6(4). W zawodach debla razem z Davidem Marrero ulegli braciom Bryan 6:4, 4:6, 9–11. W ramach wielkoszlemowego Rolanda Garrosa Hiszpan doszedł do IV rundy, po wygranej m.in. z Richardem Gasquetem. Mecz o uczestnictwo w ćwierćfinale przegrał z Andym Murrayem.

W połowie czerwca Verdasco osiągnął ćwierćfinał w ’s-Hertogenbosch, na nawierzchni trawiastej, gdzie odpadł po porażce Jürgenem Melzerem. Z Wimbledonu został wyeliminowany w I rundzie.

W lipcu Hiszpan awansował do dwóch półfinałów, w Båstad i Gstaad.

Na US Open dotarł do II rundy po pokonaniu Blaža Roli, natomiast przegrał z Andriejem Kuzniecowem.

Do końca sezonu osiągnął jeden półfinał, w październiku w Sztokholmie ulegając Bernardowi Tomiciowi.

W 2015 roku najlepsze wyniki Verdasco uzyskał w pierwszej połowie sezonu, w lutym w Quito i w kwietniu w Houston. Z turnieju w Ekwadorze wyeliminował go Feliciano López, natomiast w Houston Sam Querrey.

Podczas zawodów wielkoszlemowych najdalej doszedł do III rundy Australian Open i Wimbledonu. W Melbourne przegrał z Novakiem Đokoviciem, a w Londynie ze Stanislasem Wawrinką. Zanim uległ Wawrince stoczył dwa pięciosetowe mecze, najpierw z Martinem Kližanem zakończonym 4:6, 6:2, 6:3, 6:7(5), 13:11, a potem z Dominicem Thiemem po wyniku 5:7, 6:4, 5:7, 6:3, 6:4.

W imprezach ATP World Tour Masters 1000 największy sukces odniósł w Miami, dochodząc do IV rundy, po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. Rafaela Nadala. Przegrał pojedynek o udział w ćwierćfinale z Juanem Mónaco.

Sezon 2016 Verdasco zakończył jako 42. tenisista na świecie. Został zwycięzcą kwietniowego turnieju w Bukareszcie, gdzie pokonał 6:3, 6:2 Lucasa Pouille^[31]. W lipcu został finalistą zawodów w Båstad ulegając 3:6, 4:6 Albertowi Ramos-Viñolasowi. Był także w ćwierćfinałach imprez w Atlancie i Winston-Salem.

Uczestniczył we wszystkich imprezach Wielkiego Szlema najdalej awansując do trzeciej rundy French Open.

W lutym Verdasco zmagał się z problemami z szyją przez co wycofał się z turniejów w Buenos Aires i Rio de Janeiro^[32].

W całym 2016 zagrał 56 meczów, odnosząc 29 zwycięstw.

W 2017 roku Verdasco nie wygrał imprezy ATP World Tour. Był w finale zawodów w Dubaju, gdzie przegrał z Andym Murrayem.

Startując w zawodach wielkoszlemowych najlepszy rezultat ustanowił podczas French Open dochodząc do czwartej rundy. W cyklu ATP World Tour Masters 1000 najdalej awansował do ćwierćfinału, w halowym turnieju w Paryżu, gdzie wyeliminował m.in. w trzeciej rundzie Dominika Thiema (nr 6. ATP).

Verdasco był ponadto w półfinale w Dosze, Båstad i Sztokholmie.

Rozegrał w sezonie 29 zwycięskich meczów doznając 25 porażek, a zakończył 2017 rok na 35. miejscu w rankingu ATP.

W latach 2018–2019 tenisista hiszpański wygrał jeden tytuł, w konkurencji gry podwójnej w Rio de Janeiro (2018) wspólnie z Davidem Marrerem. Do zawodów Hiszpanie dostali się jako szczęśliwi przegrani, a pojedynek o tytuł zakończyli zwycięstwem 5:7, 7:5, 10–8 z Nikolą Mekticiem i Alexandrem Peyą^[33]. Verdasco został finalistą tegoż turnieju w zawodach singlowych, eliminując m.in. w półfinale Dominika Thiema (nr 6. ATP), a w finale przegrał 2:6, 3:6 z Diegiem Schwartzmanem^[34].

Oprócz finału singlowego w Rio de Janeiro Hiszpan doszedł w sezonie 2018 do trzech półfinałów, najpierw lipcu w Båstad, we wrześniu w Shenzhen, a w następnym miesiącu w Wiedniu.

W 2019 roku Verdasco awansował do ćwierćfinału turnieju ATP Tour Masters 1000 w Rzymie, w drugiej rundzie wygrywając z Dominicem Thiemem (nr 4. ATP).

Podczas turniejów wielkoszlemowych najdalej dotarł do czwartych rund French Open (2018) i Wimbledonu (2019). W Paryżu wyeliminował m.in. w trzeciej rundzie Grigora Dimitrowa (nr 5. ATP).

Sezon 2018 zakończył na 28. miejscu, a 2019 na 49. pozycji.

W reprezentacji zadebiutował w 2005 roku przeciwko Słowacji. Hiszpanie wygrali wówczas konfrontację 4:1, a Verdasco zdobył jeden punkt pokonując Kamila Čapkovicia 6:2, 6:2.

W 2007 roku doszedł do ćwierćfinału imprezy, przegrywając rundę o półfinał z USA 1:4. Swoje oba spotkania przegrał, najpierw z Andym Roddickiem, a potem w deblu z Feliciano Lópezem przeciwko Bobowi i Mike’owi Bryanom.

W 2008 roku wywalczył wraz z reprezentacją trofeum pokonując w finale Argentynę 3:2. Swoje oba mecze zakończył zwycięstwem, pokonując najpierw w grze podwójnej wraz z Lópezem parę Agustín Calleri-David Nalbandian 5:7, 7:5, 7:6(5), 6:3, a potem w singlu wygrał z José Acasuso 6:3, 6:7(3), 4:6, 6:3, 6:1^[35].

Drugi tytuł zdobył w 2009 roku występując w ćwierćfinale i finale. Przeciwko Niemcom (ćwierćfinał) zdobył dwa punkty, wygrywając z Andreasem Beckem oraz w grze podwójnej z parą Nicolas Kiefer-Mischa Zverev (wspólnie z Feliciano Lópezem). Ostatecznie jego drużyna wygrała rundę 3:2. Bez udziału Verdaski Hiszpanie awansowali do finału, w którym ich rywalami byli Czesi. Verdasco otrzymał powołanie na tę konfrontację i zagrał w deblu wraz z Lópezem przeciwko Tomášowi Berdychowi i Radkowi Štěpánkowi. Verdasco z Lópezem wygrali pojedynek 7:6(7), 7:5, 6:2, a ostateczny wynik finału to 5:0 dla Hiszpanów^[36].

W 2010 roku wystąpił w rundzie ćwierćfinałowej przeciwko Francji. Verdasco przegrał oba swoje spotkania, najpierw w singlu z Michaëlem Llodrą, a potem wraz z Lópezem z duetem Julien Benneteau-Michaël Llodra. Rywalizację tym samym wygrali Francuzi którzy awansowali do półfinału.

Podczas edycji z 2011 roku Verdasco po raz trzeci był w składzie drużyny, która wygrała całą rywalizację. W finale Hiszpanie pokonali 3:1 Argentynę, a Verdasco wystąpił w przegranym pojedynku deblowym w parze z Feliciano Lópezem przeciwko parze David Nalbandian-Eduardo Schwank^[37].

W 2013 roku brał udział w pojedynku barażowym z Ukrainą. Hiszpan wygrał oba pojedynki singlowe, a jego reprezentacja pokonała przeciwników 5:0, tym samym zapewniła sobie udział w Grupie Światowej w sezonie 2014.

W sezonie 2014 razem z Marrero rozegrali spotkanie deblowe przeciw Tommy’emu Haasowi i Philippowi Kohlschreiberowi w pierwszej rundzie rozgrywek. Debel hiszpański przegrał swój mecz, co przełożyło się na porażkę całej reprezentacji 4:1.

Verdasco jest synem Jose i Olgi. Ma dwie młodsze siostry, Sarę i Anę. Wychował się w Madrycie i mieszka tam do dziś. Na przełomie roku 2008 i 2009 spotykał się z tenisistką Aną Ivanović. Serbka wielokrotnie obserwowała mecze swojego wybranka, siedząc na trybunach, ale ostatecznie się rozstali^[38]. Od 2010 roku Hiszpan spotykał się z modelką Jarah Mariano. W 2013 roku jego dziewczyną została Ana Boyer^[39]. W grudniu 2017 roku para zawarła związek małżeński^[40]. W marcu 2019 roku parze urodziło się pierwsze dziecko, syn Miguel^[41]. Poza tenisem Verdasco interesuje się piłką nożną, jest fanem Realu Madryt. Chętnie spędza czas wolny w Miami.

W listopadzie 2022 roku Verdasco dobrowolnie poddał się karze dwumiesięcznej dyskwalifikacji po stwierdzeniu pozytywnego wyniku wykonanego w lutym testu na obecność leku stosowanego w przypadku ADHD – metylofenidatu. Zawodnik przyznał się do naruszenia przepisów antydopingowych oraz wyjaśnił, że zdiagnozowano u niego ADHD i zgodnie z prawem stosował metylofenidat wyłącznie dla celów terapeutycznych, ale zapomniał odnowić swoje zezwolenie na stosowanie leku po jego wygaśnięciu^[42].

Legenda Wielki Szlem (0–0) Igrzyska olimpijskie (0–0) Tennis Masters Cup / ATP World Tour Finals (0–0) ATP Masters Series / ATP World Tour Masters 1000 (0–1) ATP International Series Gold / ATP World Tour 500 (1–4) ATP International Series / ATP World Tour 250 (6–10)

Wygrane według nawierzchni Twarda (2–3) Ceglana (5–10) Trawiasta (0–1) Dywanowa (0–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	7 marca 2004	Acapulco	Ceglana	Carlos Moyá	3:6, 0:6
Zwycięzca	1.	18 kwietnia 2004	Walencja	Ceglana	Albert Montañés	7:6(5), 6:3
Finalista	2.	31 lipca 2005	Kitzbühel	Ceglana	Gastón Gaudio	6:2, 2:6, 4:6, 4:6
Finalista	3.	28 października 2007	Petersburg	Dywanowa (hala)	Andy Murray	2:6, 3:6
Finalista	4.	22 czerwca 2008	Nottingham	Trawiasta	Ivo Karlović	5:7, 7:6(4), 6:7(8)
Zwycięzca	2.	20 lipca 2008	Umag	Ceglana	Igor Andriejew	3:6, 6:4, 7:6(4)
Finalista	5.	11 stycznia 2009	Brisbane	Twarda	Radek Štěpánek	6:3, 3:6, 4:6
Zwycięzca	3.	29 sierpnia 2009	New Haven	Twarda	Sam Querrey	6:4, 7:6 (6)
Finalista	6.	4 października 2009	Kuala Lumpur	Twarda (hala)	Nikołaj Dawydienko	4:6, 5:7
Zwycięzca	4.	14 lutego 2010	San Josè	Twarda (hala)	Andy Roddick	3:6, 6:4, 6:4
Finalista	7.	18 kwietnia 2010	Monte Carlo	Ceglana	Rafael Nadal	0:6, 1:6
Zwycięzca	5.	25 kwietnia 2010	Barcelona	Ceglana	Robin Söderling	6:3, 4:6, 6:3
Finalista	8.	22 maja 2010	Nicea	Ceglana	Richard Gasquet	3:6, 7:5, 6:7(5)
Finalista	9.	13 lutego 2011	San Josè	Twarda (hala)	Milos Raonic	6:7(6), 6:7(5)
Finalista	10.	1 maja 2011	Estoril	Ceglana	Juan Martín del Potro	2:6, 2:6
Finalista	11.	31 lipca 2011	Gstaad	Ceglana	Marcel Granollers	4:6, 6:3, 3:6
Finalista	12.	4 marca 2012	Acapulco	Ceglana	David Ferrer	1:6, 2:6
Finalista	13.	14 lipca 2013	Båstad	Ceglana	Carlos Berlocq	5:7, 1:6
Zwycięzca	6.	13 kwietnia 2014	Houston	Ceglana	Nicolás Almagro	6:3, 7:6(4)
Zwycięzca	7.	25 kwietnia 2016	Bukareszt	Ceglana	Lucas Pouille	6:3, 6:2
Finalista	14.	17 lipca 2016	Båstad	Ceglana	Albert Ramos-Viñolas	3:6, 4:6
Finalista	15.	4 marca 2017	Dubaj	Twarda	Andy Murray	3:6, 2:6
Finalista	16.	25 lutego 2018	Rio de Janeiro	Ceglana	Diego Schwartzman	2:6, 3:6

Legenda Wielki Szlem (0–0) Igrzyska olimpijskie (0–0) Tennis Masters Cup / ATP World Tour Finals (1–0) ATP Masters Series / ATP World Tour Masters 1000 (0–1) ATP International Series Gold / ATP World Tour 500 (3–2) ATP International Series / ATP World Tour 250 (4–2)

Wygrane według nawierzchni Twarda (3–3) Ceglana (5–2) Trawiasta (0–0) Dywanowa (0–0)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	31 października 2004	Sztokholm	Twarda (hala)	Feliciano López	Wayne Arthurs Paul Hanley	6:4, 6:4
Finalista	1.	22 lipca 2007	Stuttgart	Ceglana	Guillermo García-López	František Čermák Leoš Friedl	4:6, 4:6
Finalista	2.	11 stycznia 2009	Brisbane	Twarda	Mischa Zverev	Marc Gicquel Jo-Wilfried Tsonga	4:6, 3:6
Zwycięzca	2.	26 lutego 2012	Buenos Aires	Ceglana	David Marrero	Michal Mertiňák André Sá	6:4, 6:4
Zwycięzca	3.	4 marca 2012	Acapulco	Ceglana	David Marrero	Marcel Granollers Marc López	6:3, 6:4
Zwycięzca	4.	14 lipca 2012	Umag	Ceglana	David Marrero	Marcel Granollers Marc López	6:3, 7:6(4)
Zwycięzca	5.	22 lipca 2012	Hamburg	Ceglana	David Marrero	Rogério Dutra Silva Daniel Muñoz de la Nava	6:4, 6:3
Finalista	3.	27 października 2012	Walencja	Twarda (hala)	David Marrero	Alexander Peya Bruno Soares	3:6, 2:6
Zwycięzca	6.	22 września 2013	Petersburg	Twarda (hala)	David Marrero	Dominic Inglot Denis Istomin	7:6(6), 6:3
Finalista	4.	13 października 2013	Szanghaj	Twarda	David Marrero	Ivan Dodig Marcelo Melo	6:7(2), 7:6(6), 2–10
Zwycięzca	7.	11 listopada 2013	Londyn	Twarda (hala)	David Marrero	Bob Bryan Mike Bryan	7:5, 6:7(3), 10–7
Finalista	5.	12 kwietnia 2014	Houston	Ceglana	David Marrero	Bob Bryan Mike Bryan	6:4, 4:6, 9–11
Zwycięzca	8.	25 lutego 2018	Rio de Janeiro	Ceglana	David Marrero	Nikola Mektić Alexander Peya	5:7, 7:5, 10–8

Turniej	2001	2002	2003	2004	2005	2006	2007	2008	2009	2010	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2019	2020	2021	2022	2023	Wygrane turnieje	Bilans w turnieju
Australian Open	–	–	–	1R	2R	2R	2R	2R	SF	4R	4R	1R	3R	2R	3R	2R	1R	2R	3R	3R	–	–	Q1	0 / 17	26–17
French Open	–	–	–	2R	1R	2R	4R	4R	4R	4R	3R	3R	2R	4R	2R	3R	4R	4R	2R	–	1R	–		0 / 17	32–17
Wimbledon	–	–	1R	2R	2R	4R	3R	4R	4R	1R	2R	3R	QF	1R	3R	1R	1R	1R	4R	NH	1R	1R		0 / 19	25–19
US Open	–	–	3R	2R	4R	3R	3R	3R	QF	QF	3R	3R	1R	2R	2R	1R	2R	3R	2R	–	–	1R		0 / 18	30–18
Wygrane turnieje	–	–	0 / 2	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 1	0 / 2	0 / 2	0 / 1	0 / 72	N/A
Bilans spotkań	–	–	2–2	3–4	5–4	7–4	8–4	9–4	15–4	10–4	8–4	6–4	7–4	5–4	6–4	3–4	4–4	6–4	6–4	2–1	0–2	0–2	0–0	N/A	113–71

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-29]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-29]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-29]  (ang.).