Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Eisleben

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lutherstadt Eisleben
ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Niemcy

Kraj związkowy

 Saksonia-Anhalt

Powiat

Mansfeld-Südharz

Zarządzający

Carsten Staub

Powierzchnia

143,81 km²

Wysokość

114 m n.p.m.

Populacja (31 grudnia 2009)
• liczba ludności
• gęstość


25 703
179 os./km²

Nr kierunkowy

03475, 034773, 034776

Kod pocztowy

06295

Tablice rejestracyjne

MSH, EIL, HET, ML, SGH

Plan Eisleben
Położenie na mapie Niemiec
Mapa konturowa Niemiec, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Lutherstadt Eisleben”
Położenie na mapie Saksonii-Anhaltu
Mapa konturowa Saksonii-Anhaltu, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Lutherstadt Eisleben”
Ziemia51°31′N 11°33′E/51,516667 11,550000
Strona internetowa

Eisleben, Lutherstadt Eisleben (pol. Miasto Lutra Eisleben) – miasto w środkowych Niemczech, w kraju związkowym Saksonia-Anhalt, w powiecie Mansfeld-Südharz. Znane jako rodzinne miasto Marcina Lutra, stąd oficjalna nazwa miasta. Drugie co do wielkości miasto powiatu. Była stolica dawnego powiatu Mansfelder Land.

Eisleben: rynek wraz ze starą wagą

Historia miasta jest ściśle związana z wydobyciem i obróbką rud miedzi, które przyczyniły się do rozkwitu gospodarczego i kulturalnego miasta w XV–XVI wieku. Górnictwo było główną gałęzią przemysłu w Eisleben aż do połowy XX wieku. Obecnie gospodarka miasta opiera się na turystyce. Ponadto w mieście rozwinął się przemysł maszynowy, precyzyjny, chemiczny oraz odzieżowy[1].

Domy Marcina Lutra w Eisleben – narodzin przy Lutherstraße i śmierci przy Andreaskirchplatz oraz zabytki związane z pobytem Lutra w Wittenberdze zostały wpisane w 1996 na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Geografia fizyczna

[edytuj | edytuj kod]
Klimat Eisleben

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Eisleben położone jest w pagórkowatej kotlinie mansfeldzkiej u wschodnich podnóży gór Harzu, na peryferiach aglomeracji Lipsk-Halle.

Klimat

[edytuj | edytuj kod]

Średnia roczna temperatura powietrza w Eisleben wynosi 8,5˚C. Całkowita roczna suma opadów to ok. 509 mm. Najcieplejszymi miesiącami są czerwiec, lipiec i sierpień (średnia temp. 16,1˚C–17,6˚C), a najchłodniejszymi grudzień, styczeń i luty (średnia temp. -0,5˚C–0,7˚C). Najobfitsze opady występują pomiędzy majem a lipcem (51–61 mm) a najmniejsze w lutym (32 mm).

Geografia społeczno-ekonomiczna

[edytuj | edytuj kod]

Podział administracyjny i zagospodarowanie przestrzenne

[edytuj | edytuj kod]

W obrębie Eisleben wyróżnia się następujące dzielnice: Neckendorf, Oberhütte oraz dawne gminy samodzielne: Helfta[2], Volkstedt[3], Rothenschirmbach[4], Wolferode[4], Unterrißdorf[4], Polleben[4], Bischofrode[5], Osterhausen[5], Schmalzerode[5].

Eisleben tworzyło do 31 grudnia 2009 wspólnotę administracyjną Lutherstadt Eisleben, została ona rozwiązana gdy do miasta przyłączono gminy Burgsdorf i Hedersleben a rok wcześniej Bischofrode, Osterhausen i Schmalzerode.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Lucas Cranach Starszy: portret Marcina Lutra
Popiersie Martina Lutra przed domem jego narodzin przy Lutherstraße
Dom śmierci Martina Lutra przy Andreaskirchplatz

Pochodzenie nazwy miasta

[edytuj | edytuj kod]

W okresie wielkiej wędrówki ludów w III–V wieku plemiona Swebów: Anglowie oraz Warnowie ruszyły z terenów Holsztynu, Szlezwika i Meklembrugii na południe. Ślady tej wędrówki są widoczne w nazewnictwie miast i miejscowości na zachód od rzek Łaby i Soławy (niem. Saale), które często mają końcówkę “leben”. Pomiędzy Haldensleben a Erfurtem znajduje się ok. 100 miast i wsi posiadających taką końcówkę, która miała oznaczać dziedzictwo (niem. Erbe) lub spadek (niem. Erbgut). Przedni człon nazwy zaś miał być związany z pochodzeniem właściciela.

Średniowiecze

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza wzmianka o Eisleben pochodzi z 23 listopada 994, kiedy to późniejszy cesarz Otton III wymienia Eisleben w dokumencie jako jedną z sześciu miejscowości, która wcześniej otrzymała przywileje targowe, włącznie z prawem celnym i prawem do własnej monety[6]. Eisleben otrzymało prawa miejskie w XII w.

Rozkwit miasta

[edytuj | edytuj kod]

Gospodarczy i kulturowy rozkwit miasta przypada na XV–XVI w., kiedy to wydobycie i obróbka rud miedzi i srebra uczyniła miasto najprężniejszym ośrodkiem przemysłowym i handlowym w regionie Mansfeldu.

W 1483 do Eisleben przybyli rodzice Marcina Lutra, Hans Luter i Małgorzata. Wkrótce (10 listopada 1483) urodził się ich syn, Marcin, późniejszy teoretyk i inicjator reformacji. Lutrowie wyprowadzili się do Mansfeld. Marcin kształcił się w Erfurcie, a później działał w Wittenberdze. Przez cały okres swojego życia był blisko związany z hrabstwem Mansfeld (niem. Grafschaft Mansfeld), odwiedzał często klasztor św. Anny, założył szkołę i przyjeżdżał na rozmowy z powstańcami chłopskimi. Tuż przed śmiercią przyjechał do Eisleben. Zmarł w 1546 w domu swojego przyjaciela, Dr. Drachstettena, przy Andreaskirchplatz.

Czasy współczesne

[edytuj | edytuj kod]

Przez wieki miasto opiekowało się zabytkami związanymi z pobytem Lutra w Eisleben. W 1946 Eisleben otrzymało człon w nazwie Lutherstadt. Domy Marcina Lutra – dom narodzin przy Lutherstraße i dom śmierci przy Andreaskirchplatz oraz zabytki związane z pobytem Lutra w Wittenberdze zostały wpisane w 1996 na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]
  • dom narodzin Martina Lutra przy Lutherstraße (dawniej Lange Gasse)
  • dom śmierci Martina Lutra przy Andreaskirchplatz
  • kościół św. Andrzeja (St. Andreas)
  • Klasztor Helfta

Współpraca

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Eisleben, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-06-25].
  2. Należy do Lutherstadt Eisleben od 1 stycznia 1960.
  3. Należy do Lutherstadt Eisleben od 1 stycznia 2004.
  4. a b c d należy do Lutherstadt Eisleben od 1 stycznia 2006
  5. a b c należy do Lutherstadt Eisleben od 1 stycznia 2009
  6. Gerlinde Schlenker (Wyd.): Protokollband zum Kolloquium anlässlich der ersten urkundlichen Erwähnung Eislebens am 23. November 994. Halle: Verlag Janos Stekovics, 1995. ISBN 3-929330-52-0.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]