Giacomo Antonelli

Giacomo Antonelli
	Kardynał diakon
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	2 kwietnia 1806 ; Sonnino
Data i miejsce śmierci	6 listopada 1876 ; Rzym
Miejsce pochówku	Campo Verano
	Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	1848–1876
	Protodiakon
Okres sprawowania	1867–1876
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Diakonat	1840
Kreacja kardynalska	11 czerwca 1847; Pius IX
Kościół tytularny	S. Agata alla Suburra; S. Maria in Via Lata
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Giacomo Antonelli (ur. 2 kwietnia 1806 w Sonnino, zm. 6 listopada 1876 w Rzymie) – włoski kardynał.

Zarys biografii

Kształcił się w Collegio Romano (1820-1824) i Seminario Romano, a następnie studiował na uniwersytecie La Sapienza, gdzie uzyskał doktorat z prawa. Następnie wszedł do służby dyplomatycznej papiestwa i w 1830 otrzymał tytuł prałata świeckiego. W 1840 przyjął święcenia diakonatu, lecz nigdy nie został wyświęcony na księdza. Pełnił różnorakie funkcje, m.in. papieskiego delegata w Orvieto (1835), Viterbo (1836) i Maceracie (1839), kanonika bazyliki watykańskiej (1841), substytuta Sekretarza Stanu (1841), głównego skarbnika (ministra finansów, 1845-1847). Na tym ostatnim stanowisku został przez Piusa IX kreowany kardynałem diakonem (jako jeden z ostatnich kardynałów nie posiadających w chwili nominacji pełnych święceń kapłańskich). W 1848, po zabójstwie ministra Pellegrino Rossiego, doradzał papieżowi ucieczkę do Gaety. W latach 1848–1876 Sekretarz Stanu. Znany jako przeciwnik włoskiego państwa narodowego. Za jego radą papież Pius IX odrzucał projekty porozumienia z rządem włoskim, odpowiadając non possumus^[1].

Przypisy

↑ Stanisław Królik, Hierarchia kościelna w Królestwie Polskim wobec przygotowania i wybuchu powstania styczniowego. Warszawa 1962, s. 44

Bibliografia

Giacomo Antonelli
Stanisław Królik: Hierarchia kościelna w Królestwie Polskim wobec przygotowania i wybuchu powstania styczniowego. warszawa: Książka i Wiedza, 1962.

[1] Stanisław Królik, Hierarchia kościelna w Królestwie Polskim wobec przygotowania i wybuchu powstania styczniowego. Warszawa 1962, s. 44

[2] w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII

[1]

[A]

Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644)	Girolamo Dandini (1551–1555) Carlo Borromeo (1560–1565) Tolomeo Gallio (1565–1566) Girolamo Rusticucci (1566–1572) Tolomeo Gallio (1572–1585) Decio Azzolini (1585–1587) Antonio Maria Graziani (1587–1590) Giovanni Andrea Caligari (1590–1591) Pierbenedetto Peretti (1592–1593) Pietro Aldobrandini i Cinzio Passeri Aldobrandini (1593–1605) Roberto Ubaldini (1605) Erminio Valenti (1605) Lanfranco Margotti (1605–1611) i Martino Malacrida (1605–1608) Porfirio Feliciani (1611–1621) i Giovanni Battista Perugini (1611–1614) Giovanni Battista Agucchi (1621–1623) Lorenzo Magalotti (1623–1628) Lorenzo Azzolini (1628–1632) Pietro Benessa (1632–1634) Francesco Adriano Ceva (1634–1643) Giovanni Battista Spada (1643–1644)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829)	Giovanni Giacomo Panciroli (1644–1651) Fabio Chigi (1651–1655) Giulio Rospigliosi (1655–1667) Decio Azzolini (1667–1669) Federico Borromeo (1670–1673) Francesco Nerli (1673–1676) Alderano Cibo (1676–1689) Giambattista Rubini (1689–1691) Fabrizio Spada (1691–1700) Fabrizio Paolucci (1700–1721) Giorgio Spinola (1721–1724) Fabrizio Paolucci (1724–1726) Nicolò Maria Lercari (1726–1730) Antonio Banchieri (1730–1733) Giuseppe Firrao (1733–1740) Silvio Valenti Gonzaga (1740–1756) Alberico Archinto (1756–1758) Luigi Maria Torregiani (1758–1769) Lazzaro Opizio Pallavicini (1769–1785) Ignazio Gaetano Boncompagni-Ludovisi (1785–1789) Francesco Saverio de Zelada (1789–1796) Ignazio Busca (1796–1797) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1797–1799) Ercole Consalvi (1800–1806) Filippo Casoni (1806–1808) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1808) Bartolomeo Pacca (1808–1814) Ercole Consalvi (1814–1823) Giulio Maria della Somaglia (1823–1828) Tommaso Bernetti (1828–1829)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829)	Giuseppe Albani (1829–1830) Tommaso Bernetti (1831–1836) Luigi Lambruschini (1836–1846) Tommaso Pasquale Gizzi (1846–1847) Gabriele Ferretti (1847–1848) Giuseppe Bofondi (1848) Giacomo Antonelli (1848) Antonio Francesco Orioli (1848, ad interim) Giovanni Soglia Ceroni (1848) Giacomo Antonelli (1848–1876) Giovanni Simeoni (1876–1878) Alessandro Franchi (marzec–lipiec 1878) Lorenzo Nina (1878–1880) Lodovico Jacobini (1880–1887) Mariano Rampolla del Tindaro (1887–1903) Rafael Merry del Val (1903–1914) Domenico Ferrata (1914) Pietro Gasparri (1914–1930) Eugenio Pacelli (1930–1939) Luigi Maglione (1939–1944) Pius XII^[A] (1944–1958) Domenico Tardini (1958–1961) Amleto Giovanni Cicognani (1961–1969) Jean-Marie Villot (1969–1979) Agostino Casaroli (1979–1991) Angelo Sodano (1991–2006) Tarcisio Bertone (2006–2013) Pietro Parolin (od 2013)