Gordon Johncock

Gordon Johncock

Imię i nazwisko	Gordon Walter Johncock
Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	5 sierpnia 1936 Hastings
Sukcesy
1973: Indianapolis 500 (zwycięzca) 1976: USAC (mistrz) 1982: Indianapolis 500 (zwycięzca)
Multimedia w Wikimedia Commons

Gordon Walter Johncock (ur. 5 sierpnia 1936 w Hastings w stanie Michigan)^[1] – amerykański kierowca wyścigowy.

Dwukrotny zwycięzca Indianapolis 500 (1973, 1982), mistrz USAC (1976).

W latach 1964–1992 wziął udział w 262 wyścigach zaliczanych do punktacji USAC National Championship oraz CART (od 1979). Wygrał 25, natomiast 20 razy startował z pole position. W 1976 roku zdobył swój jedyny tytuł mistrzowski, wyprzedzając o zaledwie 20 punktów Johnny Rutherforda (według ówczesnych reguł USAC, za zwycięstwo przyznawano 300, 400 lub 1000 punktów; w zależności od dystansu wyścigu).

W najlepszych latach swojej kariery reprezentował barwy zespołu Patrick Racing (1973-1984). W tym okresie startował w samochodach o bardzo charakterystycznym malowaniu koncernu STP, zwykle z numerem „20” (zdjęcie).

Oba zwycięstwa Johncocka w słynnym wyścigu zapisały się w kronikach historii, choć z całkowicie różnych powodów^[2].

Edycja z 1973 roku miała wyjątkowo tragiczny przebieg; już w trakcie treningów zginął Art Pollard, natomiast tuż po starcie wyścigu doszło do zbiorowego karambolu, zainicjowanego przez Salta Walthera, który doznał rozległych poparzeń. Później wyścig dwukrotnie przekładano z powodu opadów deszczu, aż wreszcie dokończono w środę, 30 maja.

Na 58. okrążeniu poważny wypadek w zakręcie numer cztery zaliczył partner Johncocka z zespołu Patrick Racing, Swede Savage, który zmarł w szpitalu miesiąc później. Kolejną ofiarą zmagań był Armando Teran, mechanik zespołu Patrick Racing, potrącony na alei serwisowej przez ciężarówkę straży pożarnej. Sam wyścig ostatecznie zakończył się przedwcześnie po 133. z 200 okrążeń z powodu kolejnych opadów deszczu.

W 1982 roku sytuacja początkowo wyglądała podobnie, w trakcie treningów śmierć poniósł Gordon Smiley, a na starcie wyścigu ponownie doszło do groźnego karambolu, tym razem zainicjowanego przez Kevina Cogana. Jednak w trakcie rywalizacji Johncock stoczył fantastyczny pojedynek z Rickiem Mearsem. W końcowej części wyścigu Mears niwelował stratę do rywala o ponad sekundę na okrążeniu, ale Johncock odparł decydujący atak na ostatnim okrążeniu i wygrał z przewagą 0.160 sekundy^[3][4]. Wówczas była to najmniejsza zwycięska różnica na mecie w historii wyścigu; w 1992 roku wynik ten pobili Al Unser Jr. i Scott Goodyear (0,043 sekundy).

Poza dwoma zwycięstwami, największą szansę na kolejny triumf Johncock miał w 1977 roku, gdy zajmował pozycję lidera, aż do awarii silnika na 16 okrążeń przed metą.

W 1983 roku doznał złamania kostki w wypadku podczas Michigan 500, wskutek czego pauzował do końca sezonu. W 1984 roku doznał niemal identycznego urazu podczas treningu przed Indianapolis 500, lecz zdołał wystartować w wyścigu. Ten sezon był jednocześnie jego ostatnim, pełnym cyklem startów. W późniejszych latach występował w pojedynczych wyścigach, wyłącznie na superszybkich owalach w Indianapolis, Pocono oraz Michigan.

Dwukrotnie rozwiedziony, ma pięcioro dzieci. Na stałe mieszka w Coldwater w stanie Michigan.^{[potrzebny przypis]}