Baszir Szihab II

Baszir Szihab II
	emir Libanu
Okres	od 1788; do 1840
	Dane biograficzne
Dynastia	Szihabów
Data i miejsce urodzenia	1767 ; Ghazir
Data i miejsce śmierci	1850 ; Konstantynopol
	Multimedia w Wikimedia Commons

Baszir (Beszir) Asz-Szihabi as-Sani, Baszir Al-Kabir lub Baszir Szihab II Wielki (ur. w 1767 w Ghazirze; zm. w 1850 w Konstantynopolu) – libański emir panujący w latach 1788-1840, najwybitniejszy przedstawiciel dynastii Szihabów, maronita^[1].

Pierwszy okres rządów

Baszir II pochodził z dynastii libańskich emirów, jednak ze względu na to, że utracił ojca tuż po narodzinach, dorastał w skromnych warunkach. Na skutek licznych intryg objął w 1788 roku władzę po obalonym kuzynie, Jusufie Szihabie i rozpoczął rządy pod tureckim zwierzchnictwem jako gubernator Dżabal Lubnan, Doliny Bekaa i Dżabal Amil, tworzących razem około dwóch trzecich współczesnego Libanu. Młody władca przystąpił do modernizacji państwa. Przeniósł siedzibę emirów z Dajr al-Kamar do Bajt ad-Din^[2]. Dokonał reformy podatków i administracji, ale napotkał silny opór ze strony lokalnych feudałów, z których najważniejszym był jego dawny sojusznik, a zarazem imiennik, szejk Baszir z druzyjskiego klanu Dżumblattów. W 1799 roku Baszir Szihab odmówiło udzielenia pomocy zarówno Napoleonowi, jak i Dżezzarowi Paszy podczas oblężenia Akki przez wojska francuskie. W latach 1821–1825 emir, wspierany przez chrześcijańskich stronników, próbował przejąć całkowitą kontrolę nad Górami Libanu, druzowie natomiast uzyskali panowanie nad Doliną Bekaa. W 1822 roku turecki gubernator Damaszku rozpoczął wojnę ze zbuntowanym władcą Akki, który sprzymierzył się z egipskim paszą Muhammadem Alim. W ramach tego konfliktu Baszir II opowiedział się po stronie Egipcjan, zaś Turków poparli druzowie, coraz bardziej niezadowoleni z rządów emira. Interwencja turecka doprowadziła do ucieczki Szihaba do Egiptu.

Powrót do władzy

Baszir II po sułtańskim ułaskawieniu zdołał odzyskać władzę i zorganizować nową armię. W 1825 roku wojska wierne emirowi pokonał oddziały Dżumblatta w bitwie pod Al-Simqaniya. Zwycięski władca nie był wyrozumiały wobec przeciwników i wprowadził represje wobec druzów, zwłaszcza w okolicach Bejrutu, a Baszir Dżumblatt został zamordowany w Akce przez sojuszników Szihaba.

Upadek

Władca Libanu chcąc uzyskać większą autonomię poparł Egipcjan w wojnie przeciwko Imperium Osmańskiemu (1831-1841), sprzymierzając się z synem Alego Paszy, Ibrahimem, który zajął Palestynę i Syrię w imieniu swojego ojca. W ten sposób zagroził interesom europejskich mocarstw (Wielkiej Brytanii, Austrii, Prus i Rosji), obawiających się opanowania Bliskiego Wschodu przez sojuszników Francji. Na tyłach armii egipskiej wybuchła rewolta druzów wspieranych przez Turków i Brytyjczyków. W 1837 roku emir uzbroił kilka tysięcy libańskich chrześcijan w celu stłumienia druzyjskiej rebelii, ale dwa lata później próbował rozbroić te oddziały. Wzrost ucisku fiskalnego oraz bezwzględne traktowanie poddanych doprowadziły do utraty poparcia wśród Libańczyków. W czerwcu 1840 roku wybuchło powstanie połączonych stronnictw druzyjskich i chrześcijańskich skierowane przeciwko rządom emira. Kilka miesięcy później flota brytyjsko-turecko-austriacka zaatakowała Bejrut, a Brytyjczycy i Turcy wylądowali w Dżuniji. Baszir II został schwytany i wysłany na wygnanie na Maltę. Zmarł na emigracji w 1850 roku.

Zobacz też

Przypisy

↑ Jako pierwszy władca z muzułmańskiej dynastii Szihabów na wiarę chrześcijańską konwertował emir Jusuf (1770-1880), jednak uczynił to w ukryciu. Ojciec emira, Kassim Szihab przyjął chrzest niedługo przed swoją śmiercią, a Baszir wraz ze starszym bratem Hassanem zostali ochrzczeni w dzieciństwie. Jednakże ze względu na skomplikowaną sytuację wewnętrzną Baszir starał się publicznie nie okazywać przywiązania do jakiejkolwiek religii. Z tego powodu historyk Philip K. Hitti określił tego władcę jako „chrześcijanina przez chrzest, muzułmanina w małżeństwie i druza przez wygodę”.
↑ Jednym z najbardziej niezwykłych zabytków z okresu panowania Baszira II jest wspaniały pałacu w Bajt ad-Din, którego budowę rozpoczął natychmiast po przejęciu władzy w 1788 roku [1]

Linki zewnętrzne

[1] Jako pierwszy władca z muzułmańskiej dynastii Szihabów na wiarę chrześcijańską konwertował emir Jusuf (1770-1880), jednak uczynił to w ukryciu. Ojciec emira, Kassim Szihab przyjął chrzest niedługo przed swoją śmiercią, a Baszir wraz ze starszym bratem Hassanem zostali ochrzczeni w dzieciństwie. Jednakże ze względu na skomplikowaną sytuację wewnętrzną Baszir starał się publicznie nie okazywać przywiązania do jakiejkolwiek religii. Z tego powodu historyk Philip K. Hitti określił tego władcę jako „chrześcijanina przez chrzest, muzułmanina w małżeństwie i druza przez wygodę”.

[2] Jednym z najbardziej niezwykłych zabytków z okresu panowania Baszira II jest wspaniały pałacu w Bajt ad-Din, którego budowę rozpoczął natychmiast po przejęciu władzy w 1788 roku [1]

[1]

[2]