Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]
Przejdź do zawartości

Żabiak (jezioro)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Żabiak
Ilustracja
Widok od północnego wschodu
Położenie
Państwo

 Polska

Region

Wysoczyzna Grodziska

Morfometria
Powierzchnia

ha

Głębokość
• maksymalna


2 m

Objętość

m³

Hydrologia
Rodzaj jeziora

wytopiskowe

Położenie na mapie gminy Stęszew
Mapa konturowa gminy Stęszew, blisko prawej krawiędzi znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Żabiak”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Żabiak”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Żabiak”
Położenie na mapie powiatu poznańskiego
Mapa konturowa powiatu poznańskiego, na dole nieco na lewo znajduje się owalna plamka nieco zaostrzona i wystająca na lewo w swoim dolnym rogu z opisem „Żabiak”
Ziemia52°15′13,5″N 16°48′22,1″E/52,253750 16,806139
Multimedia w Wikimedia Commons

Żabiak – naturalne oczko wodne[1] (jezioro wytopiskowe) w obniżeniu wytopiskowym[2] znajdujące się w obrębie obszaru ochrony ścisłej Sarnie Doły w Wielkopolskim Parku Narodowym[3] w ciągu rynny górecko-budzyńskiej[4]. Jest jednym z największych obniżeń wytopiskowych na terenie Parku[2].

Żabiak jest jednym z pięciu okresowo wypełniających się wodą zagłębień na terenie Sarnich Dołów (trzy oczka wodne i dwa mszary torfowiskowe[3])[5]. Ma strome zbocza i silnie zaokrąglony kształt, a jego maksymalna głębokość wynosi dwa metry, przy czym wysokość obniżenia wytopiskowego jest znacznie większa. Stanowi pozostałość po wytopionej bryle lądolodu skandynawskiego[2].

Nad akwenem obserwowana była w przeszłości czapla siwa, której osobniki przelatywały tędy z ówczesnego rezerwatu Czapliniec na żerowiska nad Wartą w rejonie Sowińca[6]. W oczku, w latach 50. XX wieku, notowano szczególną obfitość żab, traszek i ropuch. Żyje tu też zaskroniec zwyczajny. W owadów występuje stosunkowo rzadka zalotka torfowcowa[7].

Przy północno-wschodnim krańcu niecki Żabiaka przebiega szlak turystyczny niebieski niebieski szlak pieszy nr 3583 z Mosiny do Stęszewa[8].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Adam Zydroń, Olga Pruchlat, Określenie społecznej wartości Wielkopolskiego Parku Narodowego metodą kosztów podróży, w: Barometr regionalny, tom 12, nr 4, s. 158
  2. ↑ a b c WPN/WFOŚiGW, Na tropach lądolodu, tablica nr 6 ścieżki dydatktycznej in situ
  3. ↑ a b Wielkopolski Park Narodowy, Trasa Szlak Kosynierów
  4. ↑ Stacja Ekologiczna w Jeziorach, Monitoring hydrograficzny
  5. ↑ Paweł Anders, Krzysztof Kasprzak, Beata Raszka, Wielkopolski Park Narodowy, Wydawnictwo WBP, Poznań, 1999, s. 48, ISBN 83-85811-71-0
  6. ↑ Andrzej Dzięczkowski, Kolonia lęgowa czapli siwej w Wielkopolskim Parku Narodowym, w: Chrońmy Przyrodę, tom 23, nr 4/1967, s. 33
  7. ↑ Jarosław Urbański, Wielkopolski Park Narodowy, PWN, Poznań, 1955, s.40
  8. ↑ Wielkopolski Park Narodowy, mapa turystyczna, Cartomedia, Poznań, 2012, ISBN 978-83-7445-150-5
Wielkopolski Park Narodowy
Obszary ochrony ścisłej
Jeziora
Inne obiekty na terenie parku
Szlaki turystyczne
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Żabiak_(jezioro)&oldid=74409337”