Franz von Bayern: Różnice pomiędzy wersjami

Franciszek Wittelsbach

Franciszek Bonawentura Wojciech Maria

2012
Pretendent do tronu Bawarii
Okres	od 8 lipca 1996
Poprzednik	Albert Wittelsbach
Dane biograficzne
Dynastia	Wittelsbachowie
Data i miejsce urodzenia	14 lipca 1933 Monachium
Ojciec	Albert Wittelsbach
Matka	Maria Draškovič
Rodzeństwo	Maria Gabriela, Maria Karolina, Maksymilian Emanuel
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Franciszek Bonawentura Wojciech Maria Wittelsbach, niem. Franz Bonaventura Adalbert Maria Herzog von Bayern (ur. 14 lipca 1933 w Monachium) – niemiecki polityk monarchistyczny, od 1996 pretendent do tronu byłej Bawarii, Cypru i Czech z dynastii Wittelsbachów.

Urodził się jako pierworodny syn Alberta (1905–1996), tytularnego księcia koronnego Bawarii, i jego żony Marii Draškovič (1904–1969). Ma młodszego brata Maksymiliana Emanuela (ur. 1937) i dwie przyrodnie siostry z pierwszego małżeństwa ojca: Marię Gabrielę (ur. 1931) i Marię Karolinę (1931–2018). W październiku 1944 wraz z rodziną został aresztowany i osadzony w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen. W kwietniu 1945 przeniesiono ich do Dachau, gdzie pozostawali do wyzwolenia obozu przez wojska amerykańskie. W 1947–1952 uczęszczał do Gimnazjum Benedyktyńskiego przy klasztorze Ettal. Następnie studiował ekonomię, historię i socjologię na Uniwersytecie Monachijskim (1952–1957), po czym przeniósł się na Uniwersytet Zuryski, gdzie w 1960 uzyskał tytuł magistra zarządzania przedsiębiorstwem (MBA). Pracował w przemyśle metalurgicznym, zarządzając hutami stali. Przeszedł na emeryturę w 2001.

2 sierpnia 1955 wraz ze śmiercią dziadka, Ruperta (1869–1955) otrzymał od ojca tytuł księcia koronnego. Po śmierci ojca, 8 lipca 1996, odziedziczył pretensje do tronów byłej Bawarii oraz zniesionych monarchii Czech, Cypru i Grecji. Od tego czasu jest również uznanym przez jakobitów brytyjskich za prawowitego spadkobiercę królestw Anglii, Szkocji, Irlandii i Francji. Jako głowa byłego domu panującego pełni szereg funkcji reprezentacyjnych, m.in. przewodniczącego rad muzealnych Starej Pinakoteki i Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku.

W działalności politycznej, skupia się na udziale w bieżącej polityce. Od 1979 bez powodzenia, acz regularnie kandyduje do Parlamentu Europejskiego z ramienia Partii Bawarskiej. Uregulował rodowe pretensje do obcych tronów. W 2002 uznał jakobickie roszczenia do tronu Francji za bezzasadne i zawarł niezależne od siebie umowy o przeżycie z legitymistą Ludwikiem Burbonem (ur. 1974), orleanistą Henrykiem (1908–1999) i napoleonistą Ludwikiem (1914–1997). Przyznał ich rodom pierwszeństwo, zastrzegając prawo Wittelsbachów do podniesienia swoich pretensji tylko wtedy, gdy zarówno Burbonowie, Orleańczycy i Bonapartowie nie będą mieli męskich przedstawicieli. Podobną umowę zawarł 23 lutego 2007 w Kopenhadze z Małgorzatą II (ur. 1940) i Konstantynem II (1940–1923) uznając pierwszeństwo Glücksburgów do ubiegania się o tron grecki. W tym samym roku Alex Salmond przedstawił Franciszka Wittelsbacha jako kandydata Szkockiej Partii Narodowej do korony projektowanego samodzielnego państwa^[1]. Wittelsbach nie potwierdził jednak, że miałby otrzymać podobną propozycję, uzależniając swoją decyzję od poparcia szerszego grona Szkotów^[2].

Pomimo podejmowania wielu prób, do dziś nie udało się jednak uregulować Wittelsbachowi kwestii dziedziczenia pretensji do dawnego Królestwa Jerozolimskiego i ewentualnej restauracji na Cyprze. Obok Franciszka tytułów łacińskiego króla (księcia) jerozolimskiego i cypryjskiego, obrońcy Grobu Świętego używają królowie Hiszpanii, Jan Karol (1975–2014) i Filip VI (od 2014), legitymistyczni pretendenci do tronu Francji Ludwik (od 1989), Włoch Wiktor Emanuel Sabaudzki (od 1983) oraz Austrii Otto (1922–2012) i Karol Habsburgowie (od 2007).

Franciszek Wittelsbach mieszka w pałacu Nymphenburg. Jest bezdzietny. Od 1980 roku jest w związku z Thomasem Greinwaldem, choć relacja łącząca obu mężczyzn została publicznie ujawniona po 43 latach trwania^[3]. Spadkobiercą wszystkich jego pretensji pozostaje brat.

• Wielki Mistrz Orderu św. Huberta (8 lipca 1996)^[4]
• Wielki Mistrz Orderu św. Jerzego (8 lipca 1996)^[4]
• Wielki Mistrz Orderu Teresy (8 lipca 1996)^[4]
• Kawaler Orderu Ducha Świętego (1996)
• Kawaler Orderu św. Michała (1996)
• Kawaler Orderu Złotego Runa (1960)^[5]
• Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Grobu Świętego (2004)
• Kawaler Orderu Słonia (23 lutego 2007)
• Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Zbawiciela (23 lutego 2007)
• Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Pro Merito Melitensi (2008)^[6]
• Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Zasługi (2014)^[7]
• Komandor Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2017)^[8]

• jakobici

• Strona jakobitów. defendersofscotland.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-16)].