Mona Barthel

Mona Barthel

Państwo	Niemcy
Data i miejsce urodzenia	11 lipca 1990 Bad Segeberg Szlezwik-Holsztyn
Wzrost	184 cm
Gra	praworęczna, oburęczny backhand
Status profesjonalny	2009
Zakończenie kariery	aktywna
Trener	Maik Schürbesmann Alexander Flock
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	4 WTA, 7 ITF
Najwyżej w rankingu	23 (18 marca 2013)
Australian Open	4R (2017)
Roland Garros	3R (2014)
Wimbledon	2R (2013, 2014, 2016)
US Open	3R (2015)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	4 WTA, 2 ITF
Najwyżej w rankingu	63 (14 września 2015)
Australian Open	2R (2015, 2018, 2021)
Roland Garros	2R (2013)
Wimbledon	3R (2015)
US Open	2R (2012, 2013, 2015, 2017)
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Mona Barthel (ur. 11 lipca 1990 w Bad Segeberg) – niemiecka tenisistka, córka Wolfganga Barthela.

Swój pierwszy turniej ITF rozegrała w 2007 roku we Frinton, w którym przebiła się do turnieju głównego z kwalifikacji, by w ćwierćfinale przegrać z Jade Curtis. Rok później, w 2008 roku, osiągnęła finał tego samego turnieju, w którym przegrała z Tarą Moore oraz finał turnieju w Gausdal, gdzie przegrała z rodaczką Svenją Weidemann. W Gausdal, razem z partnerką Svenją Weidemann, grała także w finale gry deblowej, ale przegrała w nim z parą Tegan Edwards i Marcella Koek. Pierwsze zwycięstwo w turnieju ITF odniosła w styczniu 2010 roku, we Wrexham, pokonując w finale Anne Kremer z Luksemburga. W kwietniu 2010 roku, na turnieju w Torhout, zdobyła tytuł zarówno w grze singlowej (zwyciężając Rebeccę Marino), jak i w deblowej, gdzie z partnerką Justine Ozga wygrała z parą Hana Birnerova i Jekatierina Byczkowa.

W czerwcu 2010 roku zagrała po raz pierwszy w karierze w kwalifikacjach do turnieju wielkoszlemowego Wimbledon, ale odpadła w pierwszej rundzie. Takim samym skutkiem zakończyły się eliminacje do US Open. W maju 2011 roku, po przejściu eliminacji do French Open, w których pokonała takie zawodniczki jak: Waleria Sawinycz, Laura Siegemund i Regina Kulikowa odpadła w drugiej rundzie, po przegranej z Anastasiją Pawluczenkową. Tydzień później wygrała kwalifikacje do turnieju WTA – E-Boks Danish Open w Kopenhadze, a w fazie głównej dotarła do półfinału, pokonując po drodze Alexę Glatch, Barborę Záhlavovą-Strýcovą i Bethanie Mattek-Sands. W półfinale przegrała z Caroline Wozniacki, późniejszą triumfatorką tego turnieju. Kontynuacją udanych występów były wygrane kwalifikacje do Wimbledonu, w których zwyciężyła z Alexandrą Cadanțu, Waleriją Sawinych i Estrellą Cabezą Candelą, natomiast w turnieju głównym przegrała w pierwszej rundzie z Elena Baltachą. Udane występy pozwoliły jej na osiągnięcie pierwszej setki światowego rankingu a to z kolei, na udział w US Open bez rozgrywania kwalifikacji. W pierwszej rundzie turnieju wygrała z Maríą José Martínez Sánchez, a w drugiej przegrała z Chanelle Scheepers.

W styczniu 2012 roku wygrała swój pierwszy turniej, Moorilla Hobart International w australijskim Hobart, zaliczany do cyklu WTA, pokonując w finale Belgijkę Yaninę Wickmayer^[1]. Zagrała potem w Australian Open, w którym wygrała dwie pierwsze rundy, pokonując Anne Keothavong i Petrę Cetkovską, a przegrała trzecią z Wiktoryją Azaranką, późniejszą triumfatorką turnieju.

W styczniu 2013 roku ponownie awansowała do finału w Hobart, lecz tym razem uległa Jelenie Wiesninie 3:6, 4:6. Podczas zawodów w Paryżu zdołała awansować do finału singla, w którym pokonała Sarę Errani 7:5, 7:6(4). Pod koniec kwietnia w Stuttgarcie odniosła pierwsze w karierze deblowe zwycięstwo w zawodach WTA Tour. Razem z partnerującą jej Sabine Lisicki pokonały w finale Bethanie Mattek-Sands i Sanię Mirzę wynikiem 6:4, 7:5.

W lipcu 2014 roku awansowała do finału zawodów WTA International Series w Båstad, w którym pokonała Chanelle Scheepers 6:3, 7:6(3). We wrześniu razem z Mandy Minellą osiągnęła finał zawodów deblowych w Seulu, jednak zawodniczki przegrały w nim 3:6, 3:6 z Larą Arruabarreną i Iriną-Camelią Begu.

W 2015 roku Niemka ponownie osiągnęła finał w Båstad, lecz tym razem przegrała w nim 3:6, 6:7(2) z Johanną Larsson.

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwniczka	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	14 stycznia 2012	Hobart	Twarda	Yanina Wickmayer	6:1, 6:2
Finalistka	1.	12 stycznia 2013	Hobart	Twarda	Jelena Wiesnina	3:6, 4:6
Zwyciężczyni	2.	3 lutego 2013	Paryż	Twarda (hala)	Sara Errani	7:5, 7:6(4)
Zwyciężczyni	3.	20 lipca 2014	Båstad	Ceglana	Chanelle Scheepers	6:3, 7:6(3)
Finalistka	2.	19 lipca 2015	Båstad	Ceglana	Johanna Larsson	3:6, 6:7(2)
Finalistka	3.	25 października 2015	Luksemburg	Twarda (hala)	Misaki Doi	4:6, 7:6(7), 0:6
Zwyciężczyni	4.	6 maja 2017	Praga	Ceglana	Kristýna Plíšková	2:6, 7:5, 6:2
Finalistka	4.	9 września 2018	Chicago	Twarda	Petra Martić	4:6, 1:6

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwniczki	Wynik finału
Zwyciężczyni	1.	28 kwietnia 2013	Stuttgart	Ceglana (hala)	Sabine Lisicki	Bethanie Mattek-Sands Sania Mirza	6:4, 7:5
Finalistka	1.	21 września 2014	Seul	Twarda	Mandy Minella	Lara Arruabarrena Irina-Camelia Begu	3:6, 3:6
Zwyciężczyni	2.	25 października 2015	Luksemburg	Twarda (hala)	Laura Siegemund	Anabel Medina Garrigues Arantxa Parra Santonja	6:2, 7:6(2)
Zwyciężczyni	3.	8 września 2018	Chicago	Twarda	Kristýna Plíšková	Asia Muhammad Maria Sanchez	6:3, 6:2
Zwyciężczyni	4.	28 kwietnia 2019	Stuttgart	Ceglana (hala)	Anna-Lena Friedsam	Anastasija Pawluczenkowa Lucie Šafářová	2:6, 6:3, 10–6

	Data	Turniej	Kat.	($)	Naw.	Finalistka	Wynik
1.	24/01/2010	Wrexham	ITF	10 000	twarda	Anne Kremer	6:1, 6:1
2.	11/04/2010	Torhout	ITF	50 000	twarda	Rebecca Marino	2:6, 6:4, 6:2
3.	23/01/2011	Andrézieux-Bouthéon	ITF	25 000	twarda	Stephanie Vogt	6:3, 3:6, 6:4
4.	18/09/2011	Mestre	ITF	50 000	ziemna	Garbiñe Muguruza	7:5, 6:2
5.	25/09/2011	Shrewsbury	ITF	75 000	twarda	Heather Watson	6:0, 6:3
6.	27/11/2022	Pétange	ITF	25 000	twarda	Darija Snihur	7:6(2), 6:2
7.	26/11/2023	Urtijëi	ITF	25 000	twarda	Diāna Marcinkēviča	6:2, 6:7(6), 6:4

• Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2013-08-29]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-29]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2013-08-29]  (ang.).