Łada (mitologia): Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Nie podano opisu zmian |
|||
| Linia 6: | Linia 6: | ||
Bóstwo imieniem Łada wzmiankowane jest również przez [[Maciej Miechowita|Macieja Miechowitę]], który w swojej ''Kronice Polskiej'' opisał rzekomy kult bóstw greckich pośród Polaków, utrzymując że Łada jest w istocie [[Leda (mitologia)|Ledą]], a nie [[Mars (mitologia)|Marsem]], oraz matką [[Lel i Polel|Lela i Polela]]. O trójcy bóstw noszących imiona ''Łada'', ''Boda'' i ''Leli'', które miały być czczone na [[Łysa Góra (Góry Świętokrzyskie)|Łysej Górze]], mówi też XVI-wieczna ''Powieść świętokrzyska''<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Szyjewski| imię = Andrzej| tytuł = Religia Słowian| wydawca = Wydawnictwo WAM| miejsce = Kraków| rok = 2004| strony = 229| isbn = 83-7318-205-5}}</ref>. |
Bóstwo imieniem Łada wzmiankowane jest również przez [[Maciej Miechowita|Macieja Miechowitę]], który w swojej ''Kronice Polskiej'' opisał rzekomy kult bóstw greckich pośród Polaków, utrzymując że Łada jest w istocie [[Leda (mitologia)|Ledą]], a nie [[Mars (mitologia)|Marsem]], oraz matką [[Lel i Polel|Lela i Polela]]. O trójcy bóstw noszących imiona ''Łada'', ''Boda'' i ''Leli'', które miały być czczone na [[Łysa Góra (Góry Świętokrzyskie)|Łysej Górze]], mówi też XVI-wieczna ''Powieść świętokrzyska''<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Szyjewski| imię = Andrzej| tytuł = Religia Słowian| wydawca = Wydawnictwo WAM| miejsce = Kraków| rok = 2004| strony = 229| isbn = 83-7318-205-5}}</ref>. |
||
Istnienie kultu Łady i jej ewentualne funkcje do dzisiaj są przedmiotem dyskusji wśród badaczy. [[Aleksander Brückner]] odrzucił autentyczność bóstwa uznając, że słowo ''łada'' jest archaizmem oznaczającym „oblubienicę”, „kochankę”, „żonę”, ale także „oblubieńca”, „męża”, jako że według niego jest to [[rzeczownik dwurodzajowy]]. Posiłkuje się przy tym przykładami z [[język staroczeski|języka staroczeskiego]] i [[język ruski|staroruskiego]]. Wskazuje również, że słowo ''łado'' było stałym elementem obrzędowych pieśni weselnych<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Brückner| imię = Aleksander| tytuł = Mitologia słowiańska i polska| wydawca = PWN| miejsce = Warszawa| rok = 1985| strony = 225| isbn = 83-01-06245-2}}</ref>. Z kolei [[Boris Rybakow]] przyjął autentyczność Łady jako bóstwa żeńskiego związanego z miłością i wegetacją. |
Istnienie kultu Łady i jej ewentualne funkcje do dzisiaj są przedmiotem dyskusji wśród badaczy. [[Aleksander Brückner]] odrzucił autentyczność bóstwa uznając, że słowo ''łada'' jest archaizmem oznaczającym „oblubienicę”, „kochankę”, „żonę”, ale także „oblubieńca”, „męża”, jako że według niego jest to [[rzeczownik dwurodzajowy]]. Posiłkuje się przy tym przykładami z [[język staroczeski|języka staroczeskiego]] i [[język ruski|staroruskiego]]. Wskazuje również, że słowo ''łado'' było stałym elementem obrzędowych pieśni weselnych<ref>{{cytuj książkę |nazwisko = Brückner| imię = Aleksander|autor link = Aleksander Brückner| tytuł = Mitologia słowiańska i polska| wydawca = PWN| miejsce = Warszawa| rok = 1985| strony = 225| isbn = 83-01-06245-2}}</ref>. Z kolei [[Boris Rybakow]] przyjął autentyczność Łady jako bóstwa żeńskiego związanego z miłością i wegetacją. |
||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
||
Wersja z 19:42, 14 lut 2021
Łada (Lyada) – rzekome bóstwo słowiańskie, pojawiające się po raz pierwszy jako bóstwo męskie w panteonie bóstw Jana Długosza. Kronikarz w swoim wyliczeniu bóstw polskich umieścił Ładę na drugim miejscu, opisując go tymi słowami:
Marsa nazywali Ładą. Wyobraźnia poetów uczyniła go wodzem i bogiem wojny. Modlili się do niego o zwycięstwa nad wrogami oraz o odwagę dla siebie, cześć mu oddając bardzo dzikimi obrządkami. (cyt. za: Jana Długosza Roczniki czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego, red.:J. Dąbrowski, Warszawa 1961).
Bóstwo imieniem Łada wzmiankowane jest również przez Macieja Miechowitę, który w swojej Kronice Polskiej opisał rzekomy kult bóstw greckich pośród Polaków, utrzymując że Łada jest w istocie Ledą, a nie Marsem, oraz matką Lela i Polela. O trójcy bóstw noszących imiona Łada, Boda i Leli, które miały być czczone na Łysej Górze, mówi też XVI-wieczna Powieść świętokrzyska[1].
Istnienie kultu Łady i jej ewentualne funkcje do dzisiaj są przedmiotem dyskusji wśród badaczy. Aleksander Brückner odrzucił autentyczność bóstwa uznając, że słowo łada jest archaizmem oznaczającym „oblubienicę”, „kochankę”, „żonę”, ale także „oblubieńca”, „męża”, jako że według niego jest to rzeczownik dwurodzajowy. Posiłkuje się przy tym przykładami z języka staroczeskiego i staroruskiego. Wskazuje również, że słowo łado było stałym elementem obrzędowych pieśni weselnych[2]. Z kolei Boris Rybakow przyjął autentyczność Łady jako bóstwa żeńskiego związanego z miłością i wegetacją.
Przypisy
- ↑ Andrzej Szyjewski: Religia Słowian. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2004, s. 229. ISBN 83-7318-205-5.
- ↑ Aleksander Brückner: Mitologia słowiańska i polska. Warszawa: PWN, 1985, s. 225. ISBN 83-01-06245-2.
Bibliografia
- Jerzy Strzelczyk: Mity, podania i wierzenia dawnych Słowian. Poznań: Rebis, 2007. ISBN 978-83-7301-973-7.