Nothing Special   »   [go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Padwa

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Padwa (1.1)
Padwa (1.2)
wymowa:
IPA[ˈpadva], AS[padva] ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński, nazwa własna

(1.1) geogr. miasto w północno-wschodnich Włoszech[1]; zob. też Padwa w Wikipedii
(1.2) geogr. adm. włoska prowincja położona w regionie Wenecja Euganejska; zob. też prowincja Padwa w Wikipedii
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) We wrześniu zwiedziliśmy bazylikę w Padwie.
(1.1) Dla wenecjan Padwa była (a może nadal jest?) miastem grzechu[2].
(1.1) (…) spośród około 1000 polskich studentów, którzy w XVI wieku edukowali się w Padwie, wywodziło się 49 późniejszych biskupów i opatów oraz 38 wojewodów i kasztelanów. Odsetek sięgający niemal 10 procent! Bez jakiejkolwiek przesady można stwierdzić, że Padwa była prawdziwą kuźnią polskich kadr urzędniczych i kościelnych[3].
składnia:
kolokacje:
(1.1) być / bywać / zamieszkać / mieszkać / pomieszkiwać / żyć / pracować / urodzić się / umrzeć / osiedlać się / osiedlić się w Padwie • wyjeżdżać / wyjechać / jechać / dojechać / udać się / wprowadzać się / wprowadzić się do Padwy • przyjeżdżać / przyjechać / jechać / wyprowadzać się / wyprowadzić się z Padwy • być / stać się mieszkańcem / mieszkanką Padwy • mieszkaniec / mieszkanka Padwy • droga / ulica / plac / dom / budynek / mieszkanie / siedziba w Padwie • pochodzić z Padwy • przeprowadzać się / przeprowadzić się do Padwy
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) miasto
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. Padewczyk mos, padewczyk mos, padewka ż, padwan mrz, padwana ż
przym. padewski
związki frazeologiczne:
etymologia:
śr.łac. Padua
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata, oprac. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2013, ISBN 978-83-254-1988-2, s. 368.
  2. Cesarina Vighy, Ostatnie lato, s. 37, Wydawnictwo M, 2011.
  3. Sławomir Leśniewski, Jan Zamoyski: hetman i polityk, s. 11, Bellona, 2008.