PL186336B1

PL186336B1 - Urządzenie do odsiarczania gazu spalinowego

Info

Publication number: PL186336B1
Application number: PL97350622A
Authority: PL
Inventors: Naohiko Ukawa; Toru Takashina; Susumu Okino; Kazuaki Kimura; Koichiro Iwashita; Kouji Ikeda; Heiji Tanaka
Original assignee: Mitsubishi Heavy Ind Ltd
Priority date: 1996-02-01
Filing date: 1997-01-24
Publication date: 2003-12-31
Also published as: KR100300488B1; EP0882487A1; KR19990082191A; DK0882487T3; ES2193348T3; PL328071A1; CN1108847C; CN1209757A; JP3207433B2; WO1997027931A1; US6051055A; TR199801461T2; PL183927B1; EP0882487B1; TW335357B; EP0882487A4

Abstract

go, przeznaczone do absorpcji tlenków siarki za- wartych w gazie spalinow ym poprzez kontaktowa- nie szlam u absorbentu z gazem spalinow ym , zaw ie- rajace w lotow a w ieze absorpcyjna z w lotem nie- oczyszczon ego gazu spalinow ego i w ylotow a w ieze absorpcyjna z w ylotem oczyszczon ego gazu spali- n ow ego, które to w ieze maja w dolnej czesci liczne poziom e rury rozpylajace, kazda w yposazona w liczne dysze um ieszczone w kierunku podluznym i kazda majaca jeden koniec zam kniety a drugi ko- niec polaczony z w ylotem podajnika szlam u absor- bentu, polaczonego ze zbiornikiem szlamu absor- bentu um ieszczonym ponizej otwartych podstaw obydwu wiez absorpcyjnych, znamienne tym, ze we- wnatrz rur rozpylajacych (22, 32) utworzonych z rur (41) o stalym przekroju poprzecznym, po stronie ich zamkniete- go konca jest umieszczona przechylna plytka (52), osa- dzona przechylnie w strone dysz w kierunku za- m knietego konca rury rozpylajacej (23, 33), przy czym ta przechylna plytka (52) jest polaczona z koncow a plytka (51), której wewnetrzna po- w ierzchnia znajduje sie w polozeniu usytuowanym pom iedzy m iejscem zasiegu maksymalnej srednicy wewnetrznej wlotu dyszy (23, 33), FI G . 3 PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest urządzenie do odsiarczania gazu spalinowego, przeznaczone do absorpcji tlenków siarki zawartych w gazie spalinowym poprzez kontaktowanie szlamu absorbentu z gazem spalinowym.

Niektóre urządzenia do odsiarczania gazu spalinowego w instalacjach elektrociepłownianych wykorzystują podzespół kontaktowy gaz-płyn typu kolumny płynu, w którym szlam absorpcyjny wprowadzany jest w kontakt z gazem spalinowym w celu absoprcji tlenków siarki w gazie spalinowym, jak przedstawiono w japońskiej publikacji patentowej nr 59-53828.

W tego rodzaju znanym podzespole do kontaktowania gazu z płynem znajdują się liczne rury rozpylające, wyposażone w wiele dysz usytuowanych w kierunku podłużnym imające jeden koniec zamknięty. Tego rodzaju rury umieszczone są poziomo w wieży do obróbki kontaktowej (wieży absorpcyjnej), przez którą gaz przechodzi pionowo tak, że płyn dostarczany jest z drugiego końca rury rozpylającej i jest wstrzykiwany w górę, co powoduje kontakt płynu z gazem spalinowym w celu jego oczyszczenia.

Zwykle liczne wspomniane wyżej rury rozpylające umieszczone są równolegle w poprzek kontaktowej wieży absorpcyjnej, a rura zasilająca, której jeden koniec jest zamknięty, a od strony drugiego końca podaje się płyn, znajduje się na zewnątrz kontaktowej wieży absorpcyjnej. Tym samym, poprzez tę rurę zasilającą płyn podawany jest do każdej rury rozpylającej.

186 336

Wyżej wspomniane rury rozpylające i rura zasilająca są zwykle ukształtowane z rury o stałym przekroju poprzecznym w kierunku podłużnym, tak że przekrój poprzeczny strumienia przepływu jest stały w kierunku podłużnym.

W konwencjonalnym podzespole kontaktowym tego typu, stan wytrysku płynu z kilku dysz po stronie zamkniętego końca rur rozpylających jest znacznie zróżnicowany, to znaczy wysokość wytrysku płynu z takich dysz zmniejsza się znacząco w porównaniu z wysokościami wytrysku płynu z innych dysz. Jeżeli stan wytrysku płynu jest zły, a rozproszenie płynu w pewnych miejscach jest niewystarczające, wówczas część gazu spalinowego przechodzącego przez wieżę obróbki kontaktowej minimalnie tylko styka się z płynem (szlamem absorpcyjnym) w wieży, przez co procent odsiarczenia zmniejsza się drastycznie.

W celu utrzymania wysokiego wymuszonego procentu odsiarczenia, można znacznie zwiększyć całą podawaną ilość płynu dla uzyskania wystarczającego stanu rozproszenia płynu w tym miejscu. Jednakże tym samym ilość płynu podawanego do pozostałych dysz zwiększa się marnotrawczo, co powoduje zwiększenie kosztów.

Ponadto, w konwencjonalnym podzespole kontaktowym gaz-płyn, dodatkowo do opisanego powyżej niejednorodnego stanu wytrysku płynu z rur rozpylających, ma miejsce występowanie niejednorodnej wysokości wytrysku pomiędzy poszczególnymi rurami rozpylającymi. Również w kierunku podłużnym rury zasilającej, stan wytryskowy rur rozpylających usytuowanych bliżej zamkniętego końca rury zasilającej jest niestabilny, a wysokość wytrysku z tych rur jest większa w porównaniu z pozostałymi rurami rozpylającymi.

Przyjmując, że średnią wartość prędkości przepływu opisuje makroskopowo prawo Bernoulli'ego, uważa się, że wysokość wytryskowa jest w przybliżeniu proporcjonalna do ciśnienia statycznego. Dlatego tez uważa się, ze w miarę zbliżania się do zamkniętego końca rury rozpylającej albo rury zasilającej, prędkość przepływu (ciśnienie dynamiczne) zmniejsza się, a ciśnienie statyczne rośnie, dzięki czemu zwiększa się wysokość wytryskowa.

Jednakże w kierunku podłużnym rury rozpylającej, wbrew temu prawu, rzeczywiste wysokości wytryskowe po stronie dolnej strumienia dysz są średnio niskie jak opisano powyżej, i są niejednorodne.

Ponadto, położenie wewnętrznej powierzchni końcowej płytki zamykającej zakończenie rury zasilającej jest zwykle ustawione w położeniu usytuowanym w dużej odległości od miejsca zasięgu maksymalnej średnicy wewnętrznej wlotu dyszy umieszczonej najbliżej zamkniętego końca rury rozpylającej.

Celem wynalazku jest opracowanie urządzenia do odsiarczania gazu spalinowego, w którym stan wytryskowy rur rozpylających jest jednorodny i stabilny, w którym jest utrzymana wysoka wydajność kontaktu gazowo-płynnego (procent odsiarczenia), i które umożliwi zmniejszenie kosztów pracy.

Urządzenie do odsiarczania gazu spalinowego, przeznaczone do absorpcji tlenków siarki zawartych w gazie spalinowym poprzez kontaktowanie szlamu absorbentu z gazem spalinowym, zawierające wlotową wieżę absorpcyjną z wlotem nieoczyszczonego gazu spalinowego i wylotową wieżę absorpcyjną z wylotem oczyszczonego gazu spalinowego, które to wieże mają w dolnej części liczne poziome rury rozpylające, każda wyposażona w liczne dysze umieszczone w kierunku podłużnym i każda mająca jeden koniec zamknięty a drugi koniec połączony z wylotem podajnika szlamu absorbentu, połączonego ze zbiornikiem szlamu absorbentu umieszczonym poniżej otwartych podstaw obydwu wież absorpcyjnych, według wynalazku charakteryzuje się tym, że wewnątrz rur rozpylających utworzonych z rur o stałym przekroju poprzecznym, po stronie ich zamkniętego końca jest umieszczona przechylna płytka, osadzona przechylnie w stronę dysz w kierunku zamkniętego końca rury rozpylającej, przy czym ta przechylna płytka jest połączona z końcową płytką, której wewnętrzna powierzchnia znajduje się w położeniu usytuowanym pomiędzy miejscem zasięgu maksymalnej średnicy wewnętrznej wlotu dyszy, umieszczonej najbliżej zamkniętego końca rury rozpylającej, a miejscem usytuowanym w odstępie od tego miejsca zasięgu maksymalnej średnicy wewnętrznej wlotu dyszy w kierunku zamkniętego końca rury rozpylającej, mającym długość stanowiącą 0,05 krotność wewnętrznej średnicy D rury rozpylającej, zaś przeciwległe zakończenie przechylnej płytki jest usytuowane w pobliżu środkowego położenia pomiędzy trzecią

186 336 a czwartą dyszą albo pomiędzy czwartą a piątą dyszą od strony zamkniętego końca rury rozpylającej, przy czym przechylna płytka jest nachylona pod kątem, przy którym obszar powyżej przechylnej płytki, odpowiadający powierzchni przekroju poprzecznego przejścia strumienia przy linii środkowej dyszy usytuowanej najbliżej zamkniętego końca rury rozpylającej stanowi od 0,2 do 0,3 krotności pola przekroju poprzecznego rury rozpylającej.

Według wynalazku, przejście strumienia po stronie zamkniętego końca rury rozpylającej uformowane jest w taki kształt, że pole przekroju poprzecznego przejścia strumienia zmniejsza się w kierunku zamkniętego końca. Dlatego też, przepływ płynu do dysz po stronie zamkniętego końca rury rozpylającej ulega stabilizacji, tak ze znacznie minimalizuje się zakłócenie stanu wytryskowego dysz a wysokości wytryskowe są nizsze od wysokości wytryskowych dysz po stronie drugiego końca w porównaniu z urządzeniem konwencjonalnym, przez co ulega zwiększeniu wydajność kontaktu gazowo-płynnego.

Ponadto, jeżeli rura rozpylająca jest utworzona z rury o stałym przekroju poprzecznym, a płytka przechyleniowa, która przechyla się na stronę dyszy w kierunku zamkniętego końca rury, zainstalowana jest wewnątrz rury po stronie jej zamkniętego końca, wówczas rura rozpylająca urządzenia według wynalazku może być łatwo wytworzona po prostu przez zainstalowanie płytki przechyleniowej w konwencjonalnej rurze, przez co staje się łatwa modyfikacja istniejących instalacji.

Ponadto, jeżeli położenie wewnętrznej powierzchni płytki końcowej zamykającej jeden koniec rury rozpylającej znajduje się wpobłiżu zasięgu maksymalnej średnicy wewnętrznej wlotu dyszy umieszczonej najbliżej zamkniętego końca rury rozpylającej albo po wewnętrznej stronie pobliskiego położenia maksymalnej średnicy wewnętrznej wlotu, wówczas stan wytryskowy dyszy umieszczonej najbliżej zamkniętego końca rury rozpylającej staje się właściwy i stabilny, przez co można uzyskać dalsze zwiększenie wydajności kontaktu gazowo-płynnego.

Ponadto, jeżeli rura zasilająca, do której podłączone są w wielu miejscach w kierunku podłużnym drugie końce rur rozpylających umieszczonych równolegle, jest uformowana w taki kształt, że pole przekroju poprzecznego przejścia strumienia zmniejsza się w kierunku zamkniętego końca, wówczas prędkość przepływu staje się jednorodna a przepływ ulega stabilizacji. Tym samym wysokości wytryskowe z dysz rur rozpylających stają się jednorodne i eliminuje się zakłócenia stanu wytryskowego z rur rozpylających podłączonych po stronie zamkniętego końca rury zasilającej, przez co osiąga się jednorodność i stabilizację stanu wytryskowego wszystkich dysz umieszczonych dwuwymiarowo jako całość, co przyczynia się do dalszego zwiększenia wydajności kontaktu gazowo-płynnego.

Ponadto, w urządzeniu do odsiarczania według wynalazku, inaczej niż przy konwencjonalnym rozpylaniu w dół, płyn jest wytryskiwany w górę i następnie opada, a zatem czas przebywania płynu w wieży jest długi, a wytryśnięty w górę płyn zderza się z płynem opadającym w środku wieży, przez co tworzy się warstwa stężonego płynu, tak że można uzyskać wysoką wydajność kontaktu gazowo-płynnego. W rezultacie, można zmniejszyć ilość krążącego szlamu, co powoduje zmniejszenie kosztów eksploatacji. Oznacza to, iz według wynalazku otrzymuje się podzespół kontaktu gazowo-płynnego, w którym uzyskuje się jednorodność i stabilizację stanu wytryskowego jak opisano powyżej, a także bardziej wydajny kontakt gazowo-płynny przy mniejszej ilości szlamu absorpcyjnego, przez co można uzyskać wysoki procent odsiarczenia.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia ogólny widok urządzenia do odsiarczania gazu spalinowego, fig. 2 rzut perspektywiczny zasadniczej części urządzenia przedstawionego na fig. 1, fig. 3 - przekrój rury rozpylającej urządzenia przedstawionego na fig. 1 i 2, fig. 4 - częściowy przekrój ukazujący budowę rury rozpylającej urządzenia przedstawionego na fig. 1 i 2, fig. 5 - przekrój wzdłuż linii ΧΙ-ΧΙ z fig. 3, ukazujący budowę rury rozpylającej urządzenia przedstawionego na fig. 1 i 2, fig. 6 - stan wytryskowy każdej dyszy przy zastosowaniu rury rozpylającej urządzenia według przykładowego wykonania wynalazku, fig. 7 - stan wytryskowy każdej dyszy przy zastosowaniu rury rozpylającej, zastosowanej w konwencjonalnym urządzeniu do kontaktowania gazu z cieczą, fig. 8 - stan wytryskowy każdej dyszy przy zastosowaniu rury roz186 336 pylającej urządzenia według innego przykładowego wykonania wynalazku, fig. 9 - stan wytryskowy każdej dyszy przy zastosowaniu rury rozpylającej urządzenia według innego przykładowego wykonania wynalazku, fig. 10 - przekrój przez konwencjonalną rurę rozpylającą, która stanowi przykład porównawczy, fig. 11 - schematyczny widok ilustrujący kontury wyposażenia stosowanego w doświadczeniu 3, fig. 12 - schematyczny widok ilustrujący przeniesienie zwałów zgorzeliny w rurze rozpylającej, a fig. 13 - przekrój przez rurę rozpylającą ilustrujący przykładowe wykonanie, w którym płytka przechylna ma postać wklęsłą.

Jeden z przykładów wykonania urządzenia według wynalazku jest opisany poniżej w odniesieniu do fig. 1 do 5.

Urządzenie do odsiarczania gazu spalinowego według tego przykładu, jak przedstawiono na fig. 1, zawiera podzespół 1 kontaktu gazowo-płynnego przedstawiony na fig. 2 do doprowadzania szlamu absorpcyjnego (płynu) do kontaktu z gazem spalinowym (gazem), a następnie z powietrzem dla utlenienia.

Ten podzespół 1 kontaktu gazowo-płynnego zawiera zbiornik 10, dla zasilania szlamem absorpcyjnym (szlamem zawierającym wapń, w tym przypadku szlamem wapiennym) wlotowej wieży absorpcyjnej (wieży obróbki kontaktowej) 20, która wystaje w górę od części bocznej (strona lewa na rysunku) zbiornika 10. Przy szczycie wieży ukształtowany jest wlot gazu spalinowego 21 wprowadzający nieobrobiony gaz spalinowy A. Od drugiej części bocznej (strona prawa na rysunku) zbiornika 10, wystaje w górę wylotowa wieża absorpcyjna (wieża obróbki kontaktowej) 30, przy której końcu szczytowym ukształtowany jest wylot gazu spalinowego 31, wyprowadzający obrobiony gaz spalinowy B.

Każda z wież absorpcyjnych 20 i 30 wyposażona jest w rury rozpylające, odpowiednio 22 i 32. Każda z tych rur rozpylających 22 i 32 zawiera liczne dysze 23 i 33, które wstrzykują szlam absorpcyjny w górę w postaci kolumny płynu. Po każdej stronie zbiornika 10 znajduje się pompa krążeniowa 24, 34 do wytryskiwania szlamu absorpcyjnego ze zbiornika 10 poprzez rurę zasilającą 25, 35 do rur rozpylających 22, 32, skąd jest wstrzykiwany przez dysze 23, 33. Ponadto przy górnej części wylotu wieży absorpcyjnej 30 zastosowano usuwacz mgły 30a w celu pochwycenia i usunięcia mgły. Mgła pochwycona przez usuwacz mgły 30a, powraca do zbiornika 10 bezpośrednio, na przykład przez wykraplanie w wylocie wieży absorpcyjnej 30.

Rury rozpylające 22, 32 umieszczone są równolegle do siebie na poprzecznej rampie w wieży absorpcyjnej jak przedstawiono na fig. 2. Drugi koniec każdej rury rozpylającej 22, 32 jest podłączony w podłużnym kierunku rury zasilającej 25, 35. Jak przedstawiono na fig. 2, rura zasilająca 25, 35 ma kształt zwężający się w kierunku zamkniętego końca na rampie, do której podłączone są rury rozpylające 22, 32 tak, że pole powierzchni przekroju poprzecznego przejścia płynu zmniejsza się. Tempo zmniejszenia się pola poprzecznego przejścia płynu rury zasilającej 25, 35 jest ustawiona tak, ze średnia prędkość przepływu wewnątrz rury jest zasadniczo stała w kierunku podłużnym.

Szczegółowa budowa rury rozpylającej 22, 32 i dyszy 23, 33, będzie opisana poniżej w odniesieniu do fig. 3.

W tym przykładzie wykonania urządzenia według wynalazku w zbiorniku 10 umieszczono zespół zasilania powietrzem 11. Szlam absorpcyjny, który wtryskiwany jest z rury rozpylającej 22, 32 i przepływa w dół absorbując gazowy dwutlenek siarki, ulega utlenieniu przez powietrze wstrzykiwane przez zespół zasilania powietrzem 11 w zbiorniku 10 dzięki czemu jako produkt pośredni uzyskuje się gips.

Zespół zasilania powietrzem 11, w tym wypadku typu obrotowego ramienia, ma wstrząsające pręty 13, podparte przez wydrążony obrotowy wał 12, które obracane są poziomo w zbiorniku 10 przez nie pokazany silnik, rury 14 przebiegające do dolnego końca wstrząsających prętów 13 oraz obrotowe złącze 15, które łączy podstawny koniec wydrążonego obrotowego wału 12, ze źródłem powietrza. Dzięki zastosowaniu zespołu zasilania powietrzem 11, powietrze C jest podawane do obszaru fazy gazowej powstającego na tylnej stronie wstrząsających prętów 13 w kierunku obrotowym poprzez rury 14 poprzez obrót wydrążonego obrotowego wału 12, gdy powietrze C podawane jest pod ciśnieniem z obrotowego złącza 15 dzięki czemu następuje zjawisko przerywania części krawędziowej obszaru fazy gazowej w wyniku oddziaływania siły wirowej wytworzonej przez obracanie się wstrząsających prę6

186 336 tów 13, przez co wytwarzane są liczne zasadniczo jednorodne drobne pęcherzyki. Tym samym, roztwór szlamu absorpcyjnego jest wydajnie wyprowadzany w kontakt z powietrzem w zbiorniku 10.

Główne reakcje zachodzące w czasie obróbki wyrażają równania reakcji (1) do (3) opisane poniżej.

(Wieża absorpcyjna)

SO2 + H2O -> H+ + HSO3' (1) (Zbiornik)

H+ + HSO3' + 1/2 O2 2H+ + SO42- (2)

2H+ + SO4²' + CaCO3 + H2O -> CaSO4 · 2H2O + CO2 (3)

Szlam (gips i niewielka ilość wapienia, stanowiącego absorbent, zawieszone albo rozpuszczone) w zbiorniku 10 jest zasysany przez pompę szlamu 2 i podawany do stałopłynnego rozdzielacza 3, gdzie jest filtrowany i pobierany jako gips F, zawierający mniej wody. (zwykle zawartość wody wynosi około 10%). Filtrat ze stałopłynnego rozdzielacza 3 przesyłany jest do zbiornika szlamu 4, gdzie jest dodawany wapień E wraz z wodą uzupełniającą i znów podawany do zbiornika 10 przez pompę szlamu 5.

Na fig. 2 pokazano dmuchawę powietrza 16 dla zasilania powietrzem zespołu zasilania powietrzem 11 poprzez obrotowe złącze 15.

Na fig. 3-5 pokazano typową budowę rury rozpylającej 22, 32. Rura rozpylająca 22, 32 ma ukształtowane liczne okrągłe otwory rozmieszczone w stałych odstępach na górnej stronie rury 41, mającej okrągły, stały przekrój poprzeczny, zaś wokół górnej powierzchni okrągłych otworów umocowany jest poprzez przyspawanie etc. cylindryczny człon 42, przeznaczony do instalacji dysz. Korpus 43 dyszy przymocowany jest do cylindrycznego członu 42 przez kołnierz 44 zainstalowany przy szczytowym końcu zewnętrznego obwodu cylindrycznego członu 42, dzięki czemu otrzymuje się dysze 23, 33.

Jako rurę 41 można na przykład zastosować rurę o wewnętrznej średnicy rury około 200 do 300 mm, która wyposażona jest w dysze 23, 33 w odstępach około 500 mm. W tym wypadku, może niemal być zaniedbana strata energii spowodowana przez otwór tarcia itp. Przykładowo, około dziesięciu dysz 23, 33 zamontowanych jest na jednej rurze rozpylającej.

Wewnątrz jednego końca (prawostronnego na fig. 3) rury 41 znajduje się końcowy człon 50, złożony z końcowej płytki 51 i płytki przechylnej 52. Końcowy człon 50, wytworzony integralnie uprzednio przez zespawanie etc., włożony jest od jednego końca rury 41 i zainstalowany na stałe, na przykład przez przyspawanie zewnętrznej powierzchni zewnętrznego obwodu końcowej płytki 51 do rury 41. Tym samym otrzymuje się płytkę końcową 51 zamykającą jeden koniec rury 41 i płytkę przechylną 52.

Płytka przechylna 52 kształtuje przejście przepływu po stronie zamkniętego końca rury rozpylającej 22, 32 w kształt taki, ze pole przekroju poprzecznego przejścia przepływu zmniejsza się w kierunku zamkniętego końca rury rozpylającej 22, 23. Jak przedstawiono na fig. 3, szczytowy koniec płytki przechylnej 52 jest umieszczony w zasadniczo środkowym położeniu pomiędzy trzecią a czwartą dyszą od strony zamkniętego końca rury rozpylającej 22, 32. Ten szczytowy koniec płytki znajduje się w bliskiej styczności z wewnętrzną dolną powierzchnią rury 41 i przechyla się na stronę dyszy (górna strona) w kierunku końca podstawnego, połączonego z płytką końcową 51 poprzez zespawanie itp. Płytka przechylna 52 dzieli wnętrze rury 41, w taki sposób, ze obydwa jej końce łączą się z wewnętrzną powierzchnią rury 41.

Długość obszaru, w którym zmniejsza się pole powierzchni przekroju poprzecznego może być długością obszaru, w którym ulegają zaburzeniu wysokości wytryskowe szlamu i są niższe od wysokości wytrysku szlamu w innych dyszach, które to zmiany są zależne od średnicy wewnętrznej rury rozpylającej, odstępów dysz, ciśnienia wtryskowego szlamu itp.

Zwykle, ponieważ taka zmienność następuje w obszarze od drugiej do trzeciej dyszy licząc od zamkniętego końca rury rozpylającej 22, 32, zatem płytka przechylna 52 korzystnie sięga od środkowego położenia pomiędzy trzecią a czwartą dyszą albo od środkowego poło186 336 żenią pomiędzy czwartą a piątą dyszą licząc od dyszy położonej najbliżej zamkniętego końca rury rozpylającej 22, 32, do płytki końcowej 51.

Kąt pochylenia płytki przechylnej 52 jest korzystnie taki, że pole przekroju poprzecznego przejścia strumienia przy środkowym położeniu pierwszej dyszy od strony zamkniętego końca rury rozpylającej 22, 32 stanowi około 20% pola powierzchni wewnętrznego przekroju poprzecznego rury 41. Oznacza to, iż pole powierzchni przekroju poprzecznego przejścia strumienia na płytce przechylnej 52 przy najniższej dyszy stanowi od 0,2 do 0,3 krotności pola przekroju poprzecznego rury rozpylającej 22, 32.

Jak przedstawiono na fig. 3 do 5, na górnej powierzchni płytki przechylnej 52 przy jej szczytowym końcu znajduje się człon utrzymujący 53 w kształcie litery Y, przymocowany integralnie uprzednio przez przyspawanie itp., dzięki czemu szczytowy koniec płytki przechylnej 52 jest utrzymywany w styczności z dolną powierzchnią rury 41.

Poprzez włożenie końcowego członu 50 i umocowanie go przez przyspawanie itp., płytka przechyleniowa może być zainstalowana łatwo i stabilnie wewnątrz rury 41, do której wkłada się z trudnością narzędzie (palnik spawalniczy itp.).

Usytuowanie wewnętrznej powierzchni płytki końcowej 51 jest ustalone w położeniu odległym o α = 0,05D (D jest wewnętrzną średnicą rury rozpylającej) od położenia maksymalnej wewnętrznej średnicy wlotu dyszy umieszczonej najbliżej zamkniętego końca rury rozpylającej 22, 32, albo w położeniu wewnętrznym względem tego położenia.

Jak przedstawiono na fig. 4, jeżeli średnica wewnętrzna rury rozpylającej 22, 32 zostanie oznaczona jako D, średnica korpusu dyszy 43 jako d, promień krzywizny przy wlocie korpusu dyszy 43 jako R, a odległość linii środkowej dyszy od wewnętrznej powierzchni płytki końcowej 51 jako L, to odległość L ustalona jest tak, by spełnione było następujące równanie (4).

L < L0 (L0 = d/2 + R + α, α = 0,05D) (4)

Na przykład, wartość a wynosi 10 mm, gdy D = 200 mm, a 15 mm gdy D = 300 mm.

Poniżej opisane zostanie działanie podzespołu do kontaktu gazowo-płynnego jak opisano powyżej.

Szlam absorpcyjny zawarty w zbiorniku 10 podawany jest do rur rozpylających 22, 32 przez rurę zasilającą 25, 35 przy pomocy pompy krążeniowej 24, 34. Gaz spalinowy jest najpierw wprowadzany do strony wlotowej wieży absorpcyjnej 20 przez wlot 21 i przepływa w dół wieży absorpcyjnej 20 typu przepływu równoległego. Szlam absorpcyjny podawany do rur rozpylających 22 jest wytryskiwany w górę z dysz 23. Szlam absorpcyjny wytryskiwany w górę ulega rozproszeniu a następnie opada. Opadający szlam i szlam wytryskiwany zderzają się ze sobą tworząc drobne ziarenka. Szlam drobnoziarnisty tworzy się sukcesywnie, występuje w stanie rozproszenia w wieży a następnie powoli opada. Gaz spalinowy zawierający gazowy dwutlenek siarki przepływa w dół w wieży, w której jest rozproszony szlam ziarnisty, przez co zwiększa się powierzchnia kontaktu gazowo-płynnego na jednostkę objętości. Ponadto, gaz spalinowy jest skutecznie porywany przez strumień wytryskującego szlamy w sąsiedztwie dyszy 23, tak ze szlam i gaz spalinowy mieszają się skutecznie, dzięki czemu znaczna ilość gazowego dwutlenku siarki jest najpierw usuwana w wieży absorpcyjnej 20.

Gaz spalinowy przepływający w dół wieży absorpcyjnej 20 przepływa poziomo przy górnej części zbiornika 10, a następnie wchodzi do wieży absorpcyjnej 30 od dołu i płynie w górę wieży absorpcyjnej 30. W wieży absorpcyjnej 30, szlam absorpcyjny zostaje wytryskiwany w górę z dysz 33 rur rozpylających 32. W wieży absorpcyjnej 30 szlam i gaz spalinowy skutecznie się mieszają, dzięki czemu niemal cały pozostały gazowy dwutlenek siarki jest ostatecznie usuwany w wieży absorpcyjnej 30 typu przepływu przeciwbieżnego.

W zbiorniku 10, jak opisano powyżej, powietrze C wysłane z dmuchawy powietrza 16 jest wdmuchiwane do szlamu jako drobne pęcherzyki powietrza przy zastosowaniu zespołu zasilania powietrzem 11. Szlam absorpcyjny, który absorbuje gazowy dwutlenek siarki i przepływa w dół w wieżach absorpcyjnych 20 i 30, wchodzi w kontakt z powietrzem i ulega utlenieniu do wynikowego gipsu.

186 336

W tym czasie, wytrysk szlamu z dysz 23, 33 rur rozpylających 22, 32 jest jednorodny i stabilny na całym zakresie jak przedstawiono na fig. 6, dlatego też, kontakt gazowo-płynny pomiędzy gazem spalinowym a szlamem absorpcyjnym następuje jednorodnie na całym poziomym rejonie wieży absorpcyjnej tak, że przeprowadza się wydajną obróbkę absorpcyjną. Dzięki temu, utrzymuje się wysoki procent odsiarczenia przy utrzymaniu koniecznego minimum ilości obiegowej (ilości zasilania) szlamu podawanego przez pompy krążeniowe 24 i 34.

Choć efekt ten potwierdzono głównie przez doświadczenie wykonane przez wynalazców jak opisano poniżej, to jednak uważa się, iż zasada jest następująca. Z tego względu, ze rura zasilająca 25, 35 ma zwężający się kształt przejścia strumienia jak opisano powyżej, zatem średnia prędkość przepływu w jej wnętrzu jest stała, tak ze ciśnienie statyczne szlamu płynącego w rurze zasilającej 25, 35 jest zasadniczo stałe w kierunku podłużnym. Ponadto, ponieważ przejście strumienia zwęża się w dół stopniowo po stronie zamkniętego końca rury 41, zatem ogranicza się turbulencję przepływu. Z tego względu minimalizuje się problem polegający na niejednorodności wysokości wytrysku albo niestabilności wytrysku z rur rozpylających (zmiany w wysokości i kierunku wytrysku) pomiędzy rurami rozpylającymi (w kierunku podłużnym rury zasilającej) w porównaniu z urządzeniem konwencjonalnym.

Dla każdej rury rozpylającej, ponieważ przejście strumienia zwęzone jest przez płytkę przechylną 52 a płytka końcowa 51 jest umieszczona wewnętrznie względem maksymalnej średnicy wewnętrznej wlotu dyszy, opisana dalej turbulencja przepływu (powstawanie wiru, zmienność) jak przedstawiono na fig. 10 jest ograniczona, tak że przepływ po stronie zamkniętego końca rury staje się dobrze regulowany jak wskazano strzałkami na fig. 3. Dlatego też, zostaje wyeliminowany problem niestabilności stanu wytryskowego dysz w każdej rurze rozpylającej, zwłaszcza po stronie zamkniętego końca, albo zmniejszenia średniej wysokości wytrysku w porównaniu z innymi dyszami.

Inną ważną funkcją płytki przechylnej 52 jest przenoszenie osadów kamienia, które mieszają się w płynie podawanym do rury rozpylającej 22, 32 ze zbiornika oksydacyjnego przez pompę, do położenia pod najniżej położoną dyszą wzdłuż płytki przechylnej 52 poprzez przepływ płynu oraz uwalnianie go z położonej najniżej dyszy bez nagromadzenia w rurze rozpylającej 22, 32.

Ponadto, płytka końcowa 51 pełni ważną funkcję ograniczania zmienności poziomu wysokości kolumny płynu od dyszy położonej najniżej. Oznacza to, iż płytka końcowa 51 zapobiega rozwinięciu się wiru powstającego przy zamkniętej części końcowej rury rozpylającej 22, 32.

Instalacja jedynie płytki przechylnej 52 nie zawsze zapobiega wystarczająco zmienności poziomu wysokości kolumny płynu od dyszy położonej najniżej. Zastosowany układ płytki końcowej 51 może kontrolować poziom kolumny płynu.

Jak opisano powyżej, płytka końcowa 51 zapobiega rozwinięciu się wiru powstającego przy części końcowej rury i ogranicza zmienność poziomu wysokości kolumny płynu od najniżej położonej dyszy. Dodatkowo, pełni ona również funkcję podnoszenia i uwalniania osadu kamienia przenoszonego do położenia poniżej dyszy położonej najbliżej zamkniętego końca rury poprzez wykorzystanie części pozostającego wiru.

A zatem, dzięki układowi płytki przechylnej 52 i płytki końcowej 51 we właściwym stosunku położeniowym można uzyskać stabilny wytrysk kolumny płynu i stabilne ciągłe działanie, w którym z rury rozpylającej jest uwalniany osad kamienia wpłynie podawanym do rury rozpylającej.

Jak opisano powyżej, w urządzeniu do odsiarczania według wynalazku mającym podzespół 1 do kontaktu gazowo-płynnego z powyższego przykładu, stan wytryskowy szlamu (płynu) z dysz można uczynić jednorodnym i stabilnym na całym rejonie wieży, przez co można uzyskać wydajny kontakt gazowo-płynny bez marnotrawnego zwiększenia prędkości przepływu krążenia szlamu z uwagi na zły stan wytryskowy, co przyczynia się znacznie do poprawy procentu odsiarczenia i zmniejszenia kosztów działania.

Ponadto, ponieważ rury zasilające 25, 35 oraz rury rozpylające 22, 32 mają konfigurację taką, ze pole przekroju przejścia strumienia zmniejsza się w kierunku dolnego strumienia, zatem zapobiega się zmniejszeniu prędkości przepływu w kierunku strumienia dolnego

186 336 (zwłaszcza w rurze zasilającej prędkość przepływu jest zasadniczo stała). Z tego względu można zapobiec osadzaniu stałej materii w szlamie i jej przyleganiu do dna w rurze, przechodząc w kamień, poprzez zmniejszenie prędkości przepływu.

W powyższym przykładzie, kontakt gazowo-płynny (pochłanianie gazowego dwutlenku siarki) można przeprowadzić w dwóch etapach, ponieważ dwie wieże absorpcyjne są przyłączone do jednego zbiornika. Z tego względu, nawet jeżeli wysokość każdej wieży absorpcyjnej i prędkość przepływu krążeniowego szlamu są równe albo mniejsze od stosowanych dla konwencjonalnego urządzenia, to daje się uzyskać wydajność kontaktu gazowo-płynnego (procent odsiarczenia) równą albo wyższą od urządzenia konwencjonalnego. Co więcej, ponieważ kontakt gazowo-płynny typu przepływu przeciwprądowego ma wyższą wydajność kontaktową niż typu przepływu równoległego, zatem wydajność kontaktu gazowo-płynnego wieży absorpcyjnej strony wylotowej może być jeszcze bardziej zwiększona w porównaniu z przypadkiem, gdy połączone są szeregowo dwa podzespoły do kontaktu gazowo-płynnego typu przepływu równoległego.

Niniejszy wynalazek nie jest ograniczony do wyżej opisanego przykładowego wykonania i może być różnie modyfikowany. Na przykład, rura rozpylająca może być zbudowana tak, że część korpusu rury (na przykład, wspomnianej uprzednio rury 41) sama ma kształt zwężający się w kierunku zamkniętego końca tej rury.

Ponadto, może być zastosowana jedna wieża absorpcyjna (wieża obróbki kontaktowej) na jeden zbiornik. W tym wypadku, wysokość wytryskowa musi być zwiększona w celu uzyskania wstępnie określonego procentu odsiarczania poprzez zastosowanie jednej wieży absorpcyjnej, przez co działanie wynalazku staje się bardziej zauważalne, tak że można uzyskać większy efekt.

Ponadto, urządzenie do odsiarczania według wynalazku nie jest ograniczone do zbiornikowego układu utleniania jak opisano w powyższym przykładowym wykonaniu i może zawierać oddzielnie wieżę absorpcyjną. Podzespół do kontaktu gazowo-płynnego nie jest ograniczony do stosowania jako instalacja do przeprowadzenia procesu absorpcyjnego w urządzeniu do odsiarczania gazu spalinowego według wynalazku i może być stosowany w wielu dziedzinach, w których potrzebny jest wydajny kontakt płynu z gazem.

Przykłady robocze i przykłady porównawcze (wyniki doświadczeń) dla zademonstrowania działania wynalazku w odniesieniu do budowy rury rozpylającej 22, 32 zostaną opisane poniżej w odniesieniu do fig. 6 do 10.

(a) Doświadczenie 1

W Doświadczeniu 1, stanowiącym przykład porównawczy, jak przedstawiono na fig. 10, zastosowana została konwencjonalna rura rozpylająca 61 (mająca siedem dysz), w której nie zastosowano płytki przechylnej a płytkę końcową 61 a umieszczono w położeniu daleko na zewnątrz od wlotu dyszy najbliższej zamkniętego końca, ogólne wysokości wytryskowe (wysokości wytryskowe dla dyszy w położeniach odległych od zamkniętego końca, przy którym stan wytryskowy był stabilny) zmieniały się od 3 m do 9 m, a stan wytryskowy każdej dyszy sprawdzono poprzez obserwację wzrokową i fotografię itd.

W tym przykładzie, D = 204,6 mm (stosowano rurę 200A), d = 40 mm, a R = 40 mm na fig. 4, tak że L = L0 + 40.

Wynik był taki, ze stan wytryskowy trzech dysz po stronie zamkniętego końca był niestabilny, a średnia wysokość wytryskowa była niższa niż dla innych dysz. W szczególności, ponieważ ogólna wysokość wytryskowa była wyższa, zatem zjawisko to było bardziej widoczne. Na przykład, jak przedstawiono na fig. 7, wysokości wytryskowe trzech dysz po stronie zamkniętego końca były niezwykle niskie, a ich stan wytryskowy był niestabilny. Figurę 7 opracowano w oparciu o fotografię wykonaną w czasie doświadczenia.

Uważa się, ze zasada pojawienia się takiego zjawiska jest następująca: Gdy przejście strumienia w rurze rozpylającej ma stały przekrój poprzeczny jak przedstawiono na fig. 10, a płytka końcowa 61a jest umieszczona na zewnątrz daleko od wlotu dyszy, wówczas płyn jest odpychany przez płytkę końcową 61 a i wytwarza się przepływ w kierunku przeciwnym, co powoduje powstanie wiru. Wytworzony wir powtarza niestabilny obrót do przodu i w tył. Z tego względu, przepływ płynu do dysz w pobliżu zamkniętego końca jest niejednorodny,

186 336 a wysokość kolumny płynnej zmienia się znacznie. Z powodu takiej turbulencji przepływu, średnie ciśnienie statyczne w pobliżu wlotu dyszy w sąsiedztwie zamkniętego końca zmniejsza się, a średnia wysokość wytryskowa staje się niezwykle niska w porównaniu z innymi dyszami.

(b) Doświadczenie 2

W Doświadczeniu 2 zastosowano rurę rozpylającą, która wyposażona jest w płytkę przechylną o takiej samej budowie (budowa przedstawiona na fig. 3) co w rurze rozpylającej 22, 23 w powyższym przykładowym wykonaniu i ma cztery różne położenia powierzchni wewnętrznej płytki końcowej L jak podano w tabeli poniżej, przy czym całkowite wysokości wytryskowe zmieniły się od 3 m do 9 m, a stan wytryskowy każdej dyszy potwierdzono przez obserwację wzrokową oraz fotografię itd. Również w tym wypadku, jak i w Doświadczeniu 1, zastosowano rurę 200A (D = 204,6 mm), przy czym średnica d wynosiła 40 mm, a promień R wynosił 40 mm.

Wynik był taki jak podano w poniższej tabeli, dla rury rozpylającej 63 o L = L0 + 20 mm, stan wytryskowy dyszy usytuowanej najbliżej zamkniętego końca był zaburzony, a wysokość wytryskowa niezwykle mała i niestabilna jak przedstawiono na fig. 9. Figura 9 przedstawia wynik fotograficzny w przypadku, gdzie całkowite wysokości wytryskowe wynosiły 7 m.

Przebieg nr	Położenie płytki końcowej	Stan wytryskowy	Ocena porównawcza
1	L = L0 + 20	Słaby wytrysk końca szczytowego dyszy	X
2	L = L0+ 10	Nieco niestabilny wytrysk końca szczytowego dyszy	0
3	L= L0± 0	Ditto	O
4	L= L0- 10	Dobry	O

Najlepsza była rura rozpylająca 60 o L = L0 - 10 mm, w której stan wytryskowy dyszy końca szczytowego był najbardziej stabilny, zaś wysokości wytryskowe były jednorodne i stabilne jako całość, jak przedstawiono na fig. 6. Figura 6 przedstawia wynik fotograficzny w przypadku, gdy ogólne wysokości wytryskowe wynosiły około 7 m.

Nawet dla rury rozpylającej 62 o L = L0 + 10 mm i rury rozpylającej o L = L0 ± 0 mm, choć stan wytryskowy dyszy końca szczytowego był nieco niestabilny, to jednak stan ten był znacznie lepszy niż dla rury o L = L0 + 20 mm. Figura 8 przedstawia wynik fotograficzny w przypadku, gdy całkowite wysokości wytryskowe wynosiły około 7 m.

Zasada polepszenia się stanu wytryskowego jest, jak się uważa, następująca: Gdy przejście strumienia rury rozpylającej ma kształt zwężający się, jak przedstawiono na fig. 3, a płytka końcowa 51 jest umieszczona od wewnątrz względem maksymalnej średnicy wewnętrznej wlotowej dyszy, jak wskazano strzałkami na fig. 3, wówczas nie powstaje strumień odpychany przez płytkę końcową 51 i biegnący w kierunku przeciwnym tak, ze płyn przepływa do wlotu każdej dyszy stabilnie i w sposób dobrze regulowany.

Dlatego też, nie następują zaburzenia stanu wytryskowego i zmienność wysokości, a prędkość przepływu staje się jednorodna. Dzięki temu, staje się również jednorodne ciśnienie statyczne wpływające na wysokość wytryskową tak, ze stają się jednorodne wysokości wytryskowe dla innych dysz (dysz odległych od zamkniętego końca).

(c) Doświadczenie 3

Na fig. 11 przedstawiono oprzyrządowanie doświadczalne. To oprzyrządowanie jest przezroczystym modelem akrylowym symulującym końcową część rury rozpylającej dla rzeczywistego urządzenia, w którym sześć dysz 43 kolumn płynu (gęstość dysz N = 4/m²) o średnicy otworu uwalniającego 40 mm umieszczonych jest w odstępach 500 mm, płytka przechylna 52 jest zainstalowana przy części zamkniętego końca rury 41, zaś otwór wlotowy dla osadu kamienia zapewniony jest przy końcowej części wlotowej rury 41. Płyn uwolniony z dysz zawracany jest do zbiornika i ponownie używany dzięki krążeniu.

186 336

Procedura testowa

Testy przeprowadzono przy użyciu następującej procedury, przyjmując dwa przypadki:

normalną pracę i ponowne uruchomienie po krótkim zatrzymaniu pracy.

(1) W teście normalnej pracy, jako płyn krążący zastosowano świeżą wodę tak, że można było łatwo obserwować zachowanie się osadu kamienia. Po dostarczeniu wstępnie określonej ilości płynu krążącego do rury 41, od końca wlotowego rury 41 wprowadzono około tuzina osadów kamienia o zasadniczo jednorodnym wymiarze i zbadano zachowanie osadów kamienia w rurze 41 i stan jego uwalniania z dyszy.

(2) W teście ponownego uruchomienia, po tym jak płyn o stężeniu szlamu 20% wag. krążył przy ilości płynu krążącego L' = 200 m³/m²h, od końca wlotowego rury 41 wprowadzono osady kamienia 10 do 25 mm. Natychmiast potem zatrzymano pompę krążeniową. Po odczekaniu na osadzenie się szlamu w rurze 41, usunięto z niej płyn, wytworzono stan krótkoterminowego zatrzymania działania i umożliwiono ustanie się szlamu. W tym czasie płyn ze szlamem w zbiorniku zastąpiono świeżą wodą tak, by dało się łatwo obserwować zachowanie osadów kamienia. Test ponownego uruchomienia przeprowadzono tydzień po wprowadzeniu osadów kamienia.

Wyniki testów

Uwalnianie osadów kamienia w czasie normalnej pracy

Stan uwalniania (akumulacji) osadów kamienia wprowadzanych od końca wlotowego rury rozpylającej obserwowano wzrokowo poprzez krążącą wodę.

Zachowanie się osadów kamienia w rurze rozpylającej (1) Osady kamienia wprowadzane od końca wlotowego rury rozpylającej były przenoszone przez strumień płynu krążącego i przepływały w dół w czasie osadzania. Gdy osady osiągnęły dno rury rozpylającej, wówczas poruszały się na dnie rury rozpylającej jakby pełzając. Aczkolwiek zaobserwowano skłonność do zatrzymywania się w pobliżu złącza z płytką przechylną to jednak osady poruszały się wzdłuż płytki przechylnej i osiągały położenie pod dyszą końcową.

(2) Wytworzono wir po stronie dolnej osadów kamienia na dnie rury rozpylającej i płytki przechylnej. Jeżeli nagromadzi się duża liczba osadów kamienia 41 b w kształcie górki jak przedstawiono na fig. 12, wówczas osady kamienia 41b na górnej stronie wchodzą na górkę stopniowo i umieszczone są po stronie dolnej zaś w ten sposób rozproszone osady kamienia poruszają się ślizgowo.

(3) Spośród osadów kamienia na płytce przechylnej po przejściu przez położenie pod dyszą usytuowaną przed dyszą końcową osady kamienia po obu stronach płytki przechylnej 52 poruszają się powoli dają się zatrzymać. Dlatego tez, płytka przechylna 52 powinna korzystnie być w postaci wklęsłej, jak przedstawiono na fig. 13.

Uwalnianie osadów kamienia z dyszy (1) Wszystkie osady kamienia w zakresie od 3 do 35 mm zastosowane w tym teście uwolniły się z dyszy końcowej (średnica otworu uwalniania 40 mm) po stronie dolnej, a uwalnianie osadów kamienia z dysz górnych innych niz dysza końcowa nie było obserwowane.

(2) Gdy osady kamienia uwolniły się z dyszy końcowej, wówczas osady kamienia osiągające usytuowanie na płytce przechylnej 52 pod dyszą końcową unoszone są przez słaby wir krążącego płynu, biegnący w kierunku dyszy, i uwalniają się. Osady kamienia większe niż około 20 mm uwalniane są w taki sposób, by odczekać na wytworzenie się odpowiedniego wiru, a nawet duża ich liczba uwalnia się stopniowo. W celu uwolnienia osadów kamienia, ilość płynu krążącego powinna wynosić 200 m³/m² albo więcej, korzystnie 240 m³/m²h albo więcej.

W wieży absorpcyjnej urządzenia do odsiarczania gazu spalinowego według wynalazku stan wytryskowy rur rozpylających jest jednorodny i stabilny, tak ze można uzyskać wysoki procent odsiarczania, a ponadto uzyskuje się zmniejszenie kosztów pracy.

186 336

ΓΌ

ΓΟ «>

ΓΌ

ΓΟ ο

Ll

186 336

F I G. 4

F 1 G. 5

186 336

F I G. 6

186 336

F IG. 8

F I G. 9

n ii ti ii !ι ϋ u

186 336

Ο ό

Li_

186 336

F 1 G.

4la

-A_Λ-A-A—A—

Ύ~ ^x52

FIG. 12

441 /0 O ΟΛ oo ę> o

4lb

186 336

lf)

Departament Wydawnictw UP RP Nakład 60 egz. Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenie patentowe

Urządzenie do odsiarczania gazu spalinowego, przeznaczone do absorpcji tlenków siarki zawartych w gazie spalinowym poprzez kontaktowanie szlamu absorbentu z gazem spalinowym, zawierające wlotową wieżę absorpcyjną z wlotem nieoczyszczonego gazu spalinowego i wylotową wieżę absorpcyjną z wylotem oczyszczonego gazu spalinowego, które to wieże mają w dolnej części liczne poziome rury rozpylające, każda wyposażona w liczne dysze umieszczone w kierunku podłużnym i każda mająca jeden koniec zamknięty a drugi koniec połączony z wylotem podajnika szlamu absorbentu, połączonego ze zbiornikiem szlamu absorbentu umieszczonym poniżej otwartych podstaw obydwu wież absorpcyjnych, znamienne tym, że wewnątrz rur rozpylających (22, 32) utworzonych z rur (41) o stałym przekroju poprzecznym, po stronie ich zamkniętego końca jest umieszczona przechylna płytka (52), osadzona przechylnie w stronę dysz w kierunku zamkniętego końca rury rozpylającej (23, 33), przy czym ta przechylna płytka (52) jest połączona z końcową płytką (51), której wewnętrzna powierzchnia znajduje się w położeniu usytuowanym pomiędzy miejscem zasięgu maksymalnej średnicy wewnętrznej wlotu dyszy (23, 33), umieszczonej najbliżej zamkniętego końca rury rozpylającej (22, 32), a miejscem usytuowanym w odstępie od tego miejsca zasięgu maksymalnej średnicy wewnętrznej wlotu dyszy w kierunku zamkniętego końca rury rozpylającej (22, 32), mającym długość stanowiącą 0,05 krotność wewnętrznej średnicy D rury rozpylającej (22, 32), zaś przeciwległe zakończenie przechylnej płytki (52) jest usytuowane w pobliżu środkowego położenia pomiędzy trzecią a czwartą dyszą (23, 33) albo pomiędzy czwartą a piątą dyszą (23, 33) od strony zamkniętego końca rury rozpylającej (22, 32), przy czym przechylna płytka (52) jest nachylona pod kątem, przy którym obszar powyżej przechylnej płytki (52), odpowiadający powierzchni przekroju poprzecznego przejścia strumienia przy linii środkowej dyszy (23, 33) usytuowanej najbliżej zamkniętego końca rury rozpylającej (22, 32) stanowi od 0,2 do 0,3 krotności pola przekroju poprzecznego rury rozpylającej (22,32).